Anabella - Rozdział XXXVII (cz. 14)

– Daj, kochanie, wezmę go – zaoferował się Pablo, podnosząc się z krzesła i ostrożnie przejmując dziecko z jej rąk. – Hej, mały zbóju, i co, najadłeś się pod korek? No to chodź do taty!

Majk również podniósł się od stołu.

– Dasz mi go na chwilę? – zagadnął do Pabla, spoglądając z uśmiechem na patrzące na niego szeroko otwartymi oczkami niemowlę, które ten ułożył sobie w pionie z główką na ramieniu.

– Jasne! – zgodził się natychmiast Pablo, zerkając kontrolnie na Lodzię. – Lea, mogę mu go dać na ręce, prawda?

– Pewnie – uśmiechnęła się Lodzia. – Tylko pokaż mu, jak go trzymać.

– Weź go z tej strony, głowa ma leżeć na ramieniu – poinstruował Majka Pablo, z namaszczeniem przekazując mu chłopca. – Trzymaj go za plecki, bo on jeszcze nie ma sztywnego kręgosłupa… a druga ręka tutaj. O, właśnie tak… super.

Majk w skupieniu i z najwyższą ostrożnością wykonywał polecenia przyjaciela. Lodzia i Iza wymieniły rozbawione spojrzenia.

– Cześć, mały frajerze – zagadnął Majk do Edzia, który grzecznie pozwolił ułożyć się w pionie na jego ramieniu. – U wujka Majka na rękach też jest przebojowo, nie? Ależ ty jesteś mały i leciutki, ja cię kręcę… Musimy jak najszybciej się zakumplować, bo nie wiem, czy wiesz, ale dzisiaj właśnie przyjąłem cię do pracy w mojej firmie. Możemy z góry podpisać umowę, co ty na to?

W tym momencie małemu Edziowi odbiło się po jedzeniu i chłopiec podniósł na chwilę główkę, ulewając strużkę mleka na granatową sportową koszulę Majka. Pablo, Iza i Lodzia wybuchli gromkim śmiechem.

– Obrzygał mnie! – zawołał zaskoczony Majk, robiąc żartobliwie groźną minę do trzymanego wciąż na ramieniu chłopca. – Edek, ty mały hultaju! Co to ma znaczyć?! Kto to widział rzygać na własnego wujka!

– Podpisał z tobą umowę! – wyjaśniła mu ze śmiechem Lodzia.

Sięgnęła po leżącą w wózku tetrową pieluchę i podeszła, by powycierać ulane mleko.

– Mój syn zna się na ludziach – oznajmił mu z dumą Pablo. – Frajerów wyczuwa na odległość i zaznacza ich sobie. Dobra, daj mi go i ściągaj koszulę, pożyczę ci zaraz jakiegoś t-shirta na zmianę.

Majk posłusznie oddał mu dziecko i zabrał się za rozpinanie zalanej mlekiem koszuli, którą stojąca przy nim Lodzia usiłowała wyczyścić pieluchą.

– Nic z tego, trzeba będzie to zaprać – stwierdziła, rozkładając bezradnie ręce. – Przepraszam, Majk… zaraz faktycznie dam ci jakąś koszulkę Pabla, przebierzesz się, a twoją musimy wyczyścić na mokro.

– Żaden problem, gwiazdeczko – machnął ręką Majk. – Zaliczę to Edkowi na poczet powitalnego bruderszaftu. A że umowa podpisana, to inna rzecz. Czekaj no, ty mały ananasie! – pogroził wesoło palcem maluchowi, który patrzył teraz na niego z wysokości ramion ojca. – Dzisiaj jeden zero dla ciebie, ale ja ci jeszcze dam popalić, zobaczysz!

Rozpiął do końca guziki i ściągnął z siebie poplamioną koszulę, pod którą nie miał nic więcej, w związku z czym został w samych dżinsach.

– Daj, ja to wezmę – zgłosiła się Iza, z trudem tłumiąc śmiech. – Ty idź z Lodzią i ubierz się w coś, a ja ci to szybko zapiorę.

Wyjęła mu koszulę z ręki, zerkając przelotnie na jego nagi tors, który oceniła w duchu jako bardzo ładnie zbudowany. Choć Majk wcześniej już kilka razy zmieniał koszulki w jej obecności, jak chociażby pamiętnego wieczoru, kiedy to ona sama zalała mu jedną z nich łzami, dziś po raz pierwszy odczuła na widok jego pokrytej lekkim zarostem klatki piersiowej coś w rodzaju estetycznej przyjemności.

– Tak trzymać, Edi – pochwalił synka Pablo, kiedy Majk, Iza i Lodzia wychodzili z pokoju. – Widzę, że zapamiętałeś, czego cię uczył tata. Podejrzanych typów eliminujemy od razu na wjeździe wszelkimi dostępnymi metodami. Zgadza się? W pierwszym starciu w terenie punkt dla ciebie. Brawo, synu!

(c.d.n.)