Anabella - Rozdział XXXVII (cz. 2) - De te fabula narratur

Iza westchnęła. Nie miała wielkiej ochoty rozmawiać z Agnieszką, zwłaszcza w tak niezręcznej sytuacji, w jakiej obie znalazły się w związku z jej zatrudnieniem u Amelii. Jednak z drugiej strony nie chciała zachowywać się jak urażona primadonna i po raz kolejny uparcie odtrącać wyciągniętej do zgody ręki dawnej przyjaciółki. A poza tym… poza tym… czyż nie była to dla niej znakomita okazja do dalszej pracy nad sobą w kwestii Michała?

Ten argument był dla Izy kluczowy. Tak dobrze czuła się od czasu, gdy postanowiła zabić wreszcie i pogrzebać swą złudną nadzieję! Od półtora miesiąca była jak nowonarodzona dzięki temu, że metodycznie zabraniała sobie marzyć o Michale i nie dawała unosić się tkliwym wspomnieniom. Może zatem kolejnym krokiem naprzód byłoby wyleczenie się z resztek żalu do Agnieszki? Potraktowanie jej zdrady jako smutnego epizodu z przeszłości… Wiadomo, że ich relacja już nigdy nie będzie taka sama, raz zabita przyjaźń nie zmartwychwstanie, a zaufania nie da się odzyskać, jednak czy odbudowanie poprawnych stosunków z Agnieszką nie przyniosłoby jej korzyści również na tym polu?

– Dobrze, Melu, powiedz jej – zgodziła się po krótkim zawahaniu. – Jeśli chce ze mną porozmawiać w ten weekend, to… okej. Możemy spotkać się na chwilę, najlepiej w piątek wieczorem albo w sobotę rano.

– Jesteś aniołem, Izunia – odpowiedziała cicho Amelia. – Agnieszka będzie przeszczęśliwa, powiem jej o tym jeszcze dziś. Dziękuję ci, kochanie…

Po rozłączeniu się z siostrą Iza siedziała jeszcze przez kilka minut z telefonem wciąż bezwiednie trzymanym w dłoni. Rozmowa z Agnieszką, na którą właśnie się zgodziła, zapowiadała się jak seans wywoływania demonów z najczarniejszej przeszłości… Znów ogarnęły ją wątpliwości, czy na pewno dobrze zrobiła, przystając na to spotkanie.

„Ech, trudno!” – pomyślała, zaciskając usta. – „Muszę zacząć mierzyć się i z tym, uodparniać się psychicznie, uczyć się panować nad emocjami. Terapia! Przecież terapia to nie tylko rozmowy z drugim człowiekiem, ale i samodzielna praca nad sobą…”

Rozmyślania przerwał jej dźwięk nadchodzącego smsa. Ocknęła się i zerknęła na wyświetlacz – sms był od Lodzi. Otworzyła go zaciekawiona.

Z radością i dumą informujemy, że dziś nad ranem urodził się nasz syn, bandziorek junior. Waży 3520 gram, jest zdrowy i prześliczny. Pozdrawiamy, Lodzia i Pablo.

– Ach! – szepnęła zachwycona tą nowiną Iza. – Maleństwo jest już z nami… Kochana Lodzia, poradziła sobie dzielnie ze wszystkim! Pablo musi być strasznie dumny. To dla nich taki szczęśliwy dzień!

Myśl o nowo narodzonym dzieciątku, które właśnie dziś rozpoczęło życie na tym świecie, wzruszyła ją tak mocno, że do oczu napłynęły jej łzy. Odesławszy Lodzi smsa z gorącymi gratulacjami, odłożyła telefon na biurko i podeszła do okna.

„Aga za pół roku też będzie mieć takiego maluszka jak Lodzia” – myślała, wpatrując się w błękitne niebo, na którym jednak w oddali, ponad dachami kamienic, można było dostrzec ciemne deszczowe chmury. – „Jakie to musi być cudowne uczucie… No i proszę, chyba idzie do nas ten deszcz, o którym mówiła Mela. Wieczorem trzeba będzie wziąć ze sobą parasol…”