Anabella – Rozdział XXXVIII (cz. 9)

„Teraz mogę myśleć o nim” – przebiegło jej przez głowę, gdy z rosnącą przyjemnością przesiewała przez palce włosy Majka. – „Teraz wolno mi pamiętać o Misiu… tylko na tych kilka minut… dla szefa… w trybie terapii…”

Nie musiała powtarzać sobie tego dwa razy. Oto z jej pamięci wyłania się powoli zapomniana do tej pory scena z Korytkowa… Oboje są w domu u Michała, jego matka właśnie przyniosła im do pokoju herbatę i ciasteczka… Kiedy to się działo? Chyba jakieś dwa tygodnie przed pamiętną nocą w motelu… na pewno to był tamten najszczęśliwszy czas w jej życiu, ostatnie wakacje przed chorobą i śmiercią matki… Jak to możliwe, że ta scena zupełnie wypadła jej z pamięci?

Wypadła… lecz teraz wraca do niej… wraca z pełną wyrazistością! Michał odstawia swoją filiżankę na stół i przytula ją, kładzie głowę na jej ramieniu, a ona tak właśnie wplata dłonie w jego włosy… przesiewa je przez palce… z czułością pieści jego skronie… Żadne z nich nic nie mówi, oboje milczą, rozkoszując się swoją bliskością… Iza czuje, jak obejmujące ją ramiona ukochanego chłopaka zaczynają lekko drżeć. Jest cudownie… cudownie!

– Szefie?

Niepewny głos Antka dobiegający spod drzwi sprawił, że oboje aż podskoczyli, odsuwając się gwałtownie od siebie, a telefon, który Majk przez cały czas trzymał w dłoni, wyśliznął mu się z niej i z cichym stuknięciem upadł na podłogę. Schylił się po niego z niezadowoloną miną.

– Czego chcesz, Antek? – rzucił, podnosząc aparat i oglądając go ze wszystkich stron. – No, przeżył, a już myślałem, że go rozwaliłem…

– Nic takiego – odparł spłoszony Antek. – Chciałem tylko powiedzieć, że dorywczy już poszli, a my skończyliśmy ogarniać salę. A poza tym Klaudia szuka Izy, bo chce coś tam zmieniać w grafiku…

– Już idę – zmieszana Iza zerwała się na równe nogi.

Majk również podniósł się i przeciągnął sobie ręką po mocno wzburzonych włosach.

– Ja też idę – powiedział do Antka, sięgając po leżącą na krześle marynarkę. – Niech wszyscy zbierają się na chatę, na dzisiaj fajrant. Dziewczyny mogą już iść, tylko chłopakom powiedz, żeby chwilę zaczekali, mam słówko do was trzech.

– Jasne, szefie, już im mówię – skinął głową Antek i skwapliwie wycofał się z gabinetu, zamykając za sobą drzwi.

Iza i Majk spojrzeli na siebie i parsknęli śmiechem.

– Teraz to już naprawdę mogło głupio wyglądać – zauważyła z rozbawieniem Iza. – Ale to wszystko przez ciebie, to ty kazałeś głaskać się po włosach!

– Nie kazałem – sprostował spokojnie Majk, zakładając na siebie marynarkę. – Tylko prosiłem. To duża różnica… A frajer musiał wejść akurat wtedy, kiedy robiło się najfajniej – westchnął. – Co za świat, nie można mieć nawet chwili spokoju… No i widzisz? – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Pozory świadczą przeciwko nam. Ty zostaniesz oskarżona o gorący romans z szefem, a ja o wykorzystanie mojej pozycji i cyniczne uwiedzenie kelnerki. Jak będziemy bronić się przed sądem dyscyplinarnym?

– Nie będziemy się bronić – wzruszyła ramionami Iza. – Prawda nas wyzwoli.

Majk roześmiał się, schował telefon do kieszeni marynarki i ruchem ręki wskazał jej drogę do wyjścia. Iza posłusznie ruszyła do drzwi, jednak nim zdążyła do nich dojść, on zatrzymał ją, sięgnął po jej dłoń i na chwilę podniósł ją do ust.

– Dziękuję ci za kolejną sesję terapii, elfiku – powiedział poważnie, patrząc jej w oczy. – Jesteś nieoceniona.