Iza wyprostowała się, zaskoczona tym pytaniem, mimo że samo w sobie było jak najbardziej naturalne. Na początku przecież zawsze tak było – włosy Majka kojarzyły jej się jednoznacznie z Michałem, automatycznie przywoływały jej na pamięć jego postać, wywołując w niej burzę emocji. Lecz czy dzisiaj też tak było? Nie… chyba nie… no, może przez jeden ułamek sekundy, ale to był raczej tylko podprogowy impuls, a nie świadoma myśl. Odsunęła przecież od siebie nawet tamto skojarzenie z korytkowską łąką… Keep Reading

– Ale wróćmy do tej mgły i czekania – podjął ostrożnie. – Wiesz, co ci powiem? Osobiście, jako relatywnie stary frajer po trzydziestce, który dostał już od życia niejednego solidnego kopa w dupsko, uważam, że czas to miecz obosieczny i nie zawsze działa na naszą korzyść. Łatwo przegapić ten jeden kluczowy moment, kiedy już nie jest za wcześnie, a jeszcze nie jest za późno, czy to na decyzję, czy to na odkrycie kart… zależy od sytuacji. Dlatego ta otwarta rada mamy Pabla, żeby iść za głosem serca, jest tu, moim zdaniem, nie do przebicia. Keep Reading

– Jednego jestem pewien – podjął cicho Majk po długiej chwili ciszy. – Nie jestem dobrą osobą do udzielania ci rad w tym względzie. Właściwie to chyba jestem najgorszym adresem, pod jaki mogłabyś trafić ze swoimi wątpliwościami. Keep Reading

– A wracając do tematu, to ja wiem, do czego chciałaś nawiązać w kwestii tych metafor – podjął ciszej, poważniejąc. – Poznałem to po twoim tonie, kiedy zaczynałaś… za dobrze go znam, żeby się nie domyślić. Chodziło ci o Miśka, prawda? Keep Reading

Drgnęła, wytrącona z półsennego stanu zawieszenia, cofnęła dłoń i poprawiła się na fotelu, na którym półleżała, mocno osunięta w jego głąb. Keep Reading