Lodzia Makówkówna - Epilog (cz. 2)

– Ale dlaczego Pablo tak bardzo uparł się na dziewczynkę? – dopytywała Asia. – Zawsze myślałam, że faceci wolą mieć syna!

– Widocznie spodobało mu się plecenie warkoczy – uśmiechnęła się Justyna.

– Ja wam to wyjaśnię! – zawołał Majk. – Frajer boi się, że chłopak byłby podobny do niego, a to gwarancja wielkich problemów wychowawczych. Ale przede wszystkim chce się podlizać teściowej, która bardzo liczy na dziewczynkę. Dostał warunkowy kredyt zaufania i jeśli zawali sprawę, może popaść w niełaskę! – dodał wesoło, klepiąc kumpla po ramieniu.

– E tam, nie wierzę! – zaśmiała się Dominika. – Przecież teściowa za nim przepada! Pamiętacie, na weselu pierwsza rzuciła mu się na ratunek, kiedy wyrżnął przy stole z krzesłem!

Wszyscy roześmiali się na to wspomnienie.

– Tak, a pani młoda, zamiast ratować męża, usiadła i popłakała się ze śmiechu – pokiwał filozoficznie głową Wojtek. – I to są właśnie kobiety!

– Co chcesz od młodej, ja też myślałem, że skonam, jak zobaczyłem minę tego osła! – prychnął śmiechem Majk. – Przez dwadzieścia parę lat ani jednej wpadki, a jak raz wziął i rąbnął z tym krzesłem, to od razu musiał mieć na to dwustu świadków!

– Bo to była jakaś dywersja – pokręcił głową Pablo ze zdegustowaną miną. – Moje krzesło od początku wydawało mi się podejrzane. Co prawda nie wykryłem sprawcy, ale zasada ist fecit cui prodest* kieruje moje podejrzenia w pewną konkretną stronę – tu spojrzał wymownie na Lodzię, która na te słowa przestała się śmiać i spojrzała na niego z oburzeniem.

– O, wypraszam sobie, szachraju! – zawołała. – Ja nie miałam z tym nic wspólnego! Sam się tak załatwiłeś, mówiłam ci tyle razy, że kiedyś się doigrasz. Chociaż nie spodziewałam się, że zrobisz to tak spektakularnie! – roześmiała się znowu.

– No, czekaj, Pablo, ale skoro nie wykryłeś sprawcy, to opłacasz Lodzi nieograniczony karnet in blanco na kobiece zachcianki – przypomniała mu Asia.

– Oczywiście – przyznał z pełną powagą Pablo. – Jestem na to gotowy, ja dotrzymuję słowa. Tyle że zwyciężczyni jeszcze nie dała mi szansy, żeby się wykazać, bo do tej pory niczego nie zażądała.

– No co ty, Lodziu, nie spłukałaś go jeszcze do suchej nitki na ciuchy i kosmetyki? – zdziwiła się Dominika. – Ja bym sobie nie żałowała na twoim miejscu. Przegrał pajac, to niech teraz buli!

– To mnie nie ominie – zapewnił ją Pablo. – Lea zapowiedziała, że zastanowi się nad zachcianką z karnetu i zgłosi się z nią do mnie w ciągu roku. Ma czas do ósmego września, więc póki co zbieram zaskórniaki i czekam na sygnał. Mam tylko nadzieję, że to nie będzie najnowszy model porsche! – zaśmiał się, obejmując Lodzię ramieniem i całując ją w czoło.

– Nie chcę cię martwić, ale to bardzo prawdopodobne – ostrzegł go Wojtek. – Zauważyłem, że twoja prawowita ostatnio podejrzanie mocno interesuje się motoryzacją.

– A właśnie, Lodziu, jak tam twoje prawko? – zagadnęła Justyna.

– Zdałam już – uśmiechnęła się Lodzia.

– Dwa tygodnie temu – sprecyzował Pablo. – Wczoraj zawiozłem ją, żeby odebrała dokument, a dzisiaj przyjechałem już na imprezę jak król, na siedzeniu pasażera. I wracam tak samo – zaznaczył, dolewając sobie piwa. – Nie pamiętam już, kto z was namawiał mnie na tę formułę, ale przyznaję, że to był strzał w dziesiątkę.

– Ja bym na twoim miejscu uważał z udostępnianiem auta kobiecie – pokręcił sceptycznie głową Kajtek. – Ale rób, jak uważasz, w razie czego mogę ci podać telefon do świetnego blacharza-lakiernika… Mój samochód stoi u niego od środy, po tym, jak we wtorek moja niezrównana małżonka parkowała tyłem w hipermarkecie, akurat tuż przy kontenerze na śmieci.

Towarzystwo wybuchło śmiechem.

– No bo ciemno było na tym parkingu jak nie powiem gdzie – wyjaśniła z urazą Dominika. – I zresztą co się czepiasz, tłuściochu, wielkie rzeczy, trochę zderzak wgnieciony i lakier odpryśnięty… Bywało znacznie gorzej.

– Święta prawda, kochanie – przyznał Kajtek. – Bywało zdecydowanie gorzej. Dlatego zaproponowałem lakiernikowi, że wykupię u niego abonament, ale nie chciał, cwaniak… Uznał, że to mu się nie opłaca, bo i tak bywam u niego średnio raz w miesiącu. Ale nie narzekam – uśmiechnął się porozumiewawczo do Dominiki. – Mamy z żoneczką nasz specjalny system rozliczeń i każde otarcie lakieru bardzo mi się opłaca.

– Frajer z ciebie! – zaśmiał się Majk. – Nie domyśliłeś się jeszcze, że ona to robi specjalnie?

– Wcale nie! – oburzyła się Dominika.

– Nie wnikam w to – uśmiechnął się Kajtek. – Egzekwuję tylko należne mi elementy odszkodowania i jesteśmy kwita. Pablo, radzę ci wprowadzić podobny taryfikator, mogę dać ci poufnie kilka wskazówek co do zawartości umowy.

– Dzięki, stary, ale mnie się to nie przyda – pokręcił głową Pablo. – Niewiele bym na tym ugrał, moja żona za dobrze radzi sobie za kółkiem. Jest mistrzynią we wszystkim, co wymaga twardych umiejętności manualnych. Nawet ten sweterek sama sobie wydziergała – uśmiechnął się, wskazując na strój Lodzi. – I to w jakim tempie! Osobiście wybierałem dla niej włóczkę – dodał z dumą. – Ładny kolor, nie?

– Serio, Lodziu, sama to dziergałaś? – zagadnęła zadowolona ze zmiany tematu Dominika.

– Aha – skinęła głową Lodzia. – Musiałam udowodnić mojej babci, że nauka na kursie robótek ręcznych nie poszła w las.

– Kolor rzeczywiście bardzo ładny – przyznała Asia. – Idealnie pasuje Lodzi do oczu.

(c.d.n.)

___________________________________________________________________

* Ist fecit cui prodest (łac.) – ten uczynił, komu przyniosło to korzyść (sentencja łacińska używana w języku prawniczym).