Lodzia Makówkówna - Epilog (cz. 3)

– Piękny sweter – oceniła Justyna. – Taki leciutki, ażurowy i jeszcze wplotłaś te perełki… arcydzieło po prostu. Ja niestety nigdy nie miałam cierpliwości, żeby nauczyć się robić na drutach, więc tym bardziej podziwiam tych, którzy to potrafią.

– Ja też uwielbiam takie rękodzieło – dodała z uznaniem Anita. – Lodziu, a może zamówiłabym u ciebie taki spersonalizowany, dziergany ciuszek dla mojej małej?

– Pisemny wniosek składasz do mnie – oznajmił jej natychmiast Pablo. – Z dokładnym opisem preferencji i uzasadnieniem na minimum pół strony.

Anita popatrzyła na niego z politowaniem i popukała się wymownie palcem w czoło.

– Milcz, tyranie! – zaśmiała się Lodzia. – Ile razy mam ci powtarzać, że poradzę sobie bez twojej obsługi prawnej? Oczywiście, że wydziergam coś dla malutkiej – zapewniła Anitę. – Muszę tylko zorientować się, jaki to byłby mniej więcej rozmiar.

– Tyci-tyci – uśmiechnęła się Dominika. – Jak dla laleczki…

– Pablo, a jak tam realizacja mojego projektu? – zagadnął Maciek. – Ruszyłeś coś?

– Wszystko przygotowane – odparł Pablo, dolewając sobie piwa. – Zdążyliśmy zamknąć przed zimą zbrojenie terenu i na wiosnę ruszamy z budową. Zastanawiam się tylko, komu zaufanemu zlecić bieżący nadzór nad ekipą, bo sam nie będę miał czasu wpadać tam codziennie, a żony przecież nie wyślę.

– Dlaczego nie? – zdziwiła się Dominika. – To przecież nic takiego, wpaść raz dziennie po wykładach i sprawdzić, jak idzie robota. Poradziłaby sobie bez problemu.

– Mówiłam mu to – westchnęła Lodzia.

– Nie wątpię, że dałaby sobie radę – zgodził się Pablo. – I gdyby tam pracowała damska ekipa, nawet bym się nie wahał. Ale puszczać mojego kociaka między wilki… nie ma mowy. Będzie tam jeździć wyłącznie ze mną.

– O, jaki zazdrosny! – zaśmiał się Kajtek. – Co tak żałujesz chłopakom? Popatrzyliby sobie na ładną nadzorczynię i zaraz lepiej by im się pracowało! Efektywność wzrosłaby ci dwukrotnie.

– Akurat, już to przerabiałem na Milenijnej – skrzywił się Pablo. – Zapewniam cię, że byłoby wręcz przeciwnie. Mnie zresztą takie rzeczy kosztują za dużo nerwów…

Do ich stolika z głębi sali podszedł Antek.

– Szefie? – zagadnął do Majka. – Można startować z muzyką? Tłumy siedzą mi już na głowie i domagają się dyskoteki. Opędzić się nie mogę, zaraz mi oczy wydrapią.

Majk zerknął na wiszący nad barem zegar.

– Startuj, Antek – skinął aprobująco głową. – Tylko pilnuj tam jakości, nie puszczaj byle czego. Żadnych zamówień pod podejrzaną publiczkę.

– Jasne, szefie, sama klasyka, jak zawsze. Wyłącznie dobra muzyka, godna Anabelli.

– Właśnie – uśmiechnął się Majk. – Dzisiaj nie sprawdzam awansem repertuaru, zostawiam ci wolną rękę, ale będę się przysłuchiwał. I ostrzegam, że przy pierwszej wpadce wylatujesz z konsoli i zamieniasz się na cały wieczór w kelnera.

– Niech mnie szef nie straszy – pokręcił głową Antek. – Żadnej wpadki nie będzie.

– Okej, to wal z muzyką – odparł Majk, klepiąc go przyjaźnie po ramieniu.

Antek ruszył z powrotem w stronę swojej konsoli, jednak nim uszedł kilka metrów, zatrzymało go dwóch mężczyzn, z których jeden taszczył wiklinowy koszyk wypełniony po brzegi czerwonymi różami. Antek bez wahania wskazał im stolik, przy którym siedział Majk z paczką przyjaciół. Mężczyźni podziękowali mu i skierowali się we wskazaną stronę.

– Pani Leokadia Lewicka? – rzucił jeden z nich, rozglądając się po zebranych.

Lodzia spojrzała na niego zaskoczona, natychmiast podrywając się z krzesła. Pablo przyglądał jej się z podstępnym uśmieszkiem.

– To pani? – upewnił się przybysz. – Poczta kwiatowa. Mamy dla pani przesyłkę – wskazał na kosz róż, który jego towarzysz postawił przed nią na brzegu stolika. – Od męża.

Wszyscy jak na komendę spojrzeli na Pabla, a następnie na siebie nawzajem.

– Róże? – zdziwiła się Asia, wypowiadając na głos to, co pomyśleli również inni.

Lodzia podziękowała grzecznie kurierom, którzy ukłonili się i odeszli, po czym odwróciła się do siedzącego z arcyzadowoloną miną Pabla i wskazała na swój prezent.

– Co to ma znaczyć, szubrawcu? – zapytała żartobliwe groźnym tonem.

– To bukiecik dla ciebie, gwiazdeczko – odparł beztrosko. – Z okazji rocznicy mojego niezapomnianego posiedzenia w twoim schowku na szczotki.

– Ale dlaczego zamówiłeś dla niej róże? – zapytała z niesmakiem Justyna. – Przecież tyle razy nas edukowałeś, że ona nie lubi róż! Sam już tego nie przestrzegasz?

– Bo on przed ślubem jeszcze się starał – wyjaśniła jej Anita. – A teraz, jak już poczuł się pewnie, to leci po linii najmniejszego oporu. Typowy facet. Pewnie te róże były pierwsze z brzegu w promocyjnym katalogu za pół ceny.

– Aż tak obniżył standardy? – pokręciła głową Asia. – Tego bym się po nim nie spodziewała…

– Powinnaś jakoś się za to zemścić, Lodziu – poradziła jej Dominika.

Lodzia wpatrywała się z uśmiechem w roziskrzone zawadiacko oczy Pabla.

– Powinnam – przyznała. – Tylko że jemu właśnie o to chodzi… Ten szarlatan uwielbia wszystkie moje zemsty!

(c.d.n.)