Lodzia Makówkówna - Epilog (cz. 4) - Powieści dla dziewczyn

Przyjaciele wybuchli serdecznym śmiechem. Majk klepnął Pabla po ramieniu.

– Brawo, frajerze! Widzę, że opracowałeś autorski system prowokacji! Uważaj tylko, żebyś za ten kod kwiatowy jakimś wałkiem nie zarobił!

– Niezłe! – zaśmiał się Kajtek. – Jak Pablo chce pograć na ostro, przysyła żonie róże… Że też sam na to nie wpadłem! Ale nigdy nie jest za późno – dodał, uśmiechając się do Dominiki. – Powiedz, kochanie, jakich kwiatów najbardziej nie lubisz?

Towarzystwo znowu gruchnęło śmiechem.

– Słyszycie, o co pyta mnie mąż po tylu latach? – pokręciła głową Dominika. – Ech, misiu! Nie małpuj pomysłów po koledze, myślałam, że masz więcej własnej inwencji!

– Lepiej zostań przy tych twoich taryfikatorach za obdarty lakier – poradził mu Wojtek.

– A młoda zaczyna już swoją zemstę – zauważył wesoło Majk, wskazując ruchem głowy na Lodzię, która w międzyczasie podeszła od tyłu do siedzącego wciąż na swoim miejscu Pabla, pochyliła się nad nim i zwinnym ruchem oplotła mu szyję swoim długim warkoczem. – Widzicie? Już trzyma frajera na muszce!

– No cóż – stwierdził filozoficznie Wojtek. – Zachciało się bandziorowi adrenaliny, to ma.

– Ale zobaczcie, jaki pantoflarz się z niego zrobił! – zakpiła Dominika. – I domator. A taki był hop do przodu, cwaniaczył za dziesięciu… Pamiętacie, jak się kiedyś przechwalał, że jest niezatapialny? I co? Poszedł na dno jak Titanic!

– Teraz grzecznie plecie warkoczyki, przyjmuje wnioski na robótki ręczne i wybiera włóczkę na sweterki – dodała ze śmiechem Anita. – A w aucie wylądował na siedzeniu pasażera!

– Trafiony zatopiony – przyznała z satysfakcją Justyna. – Nie mówiłam, że tak będzie? To była tylko kwestia czasu i odpowiedniej dziewczyny. I świetnie, jeden łobuz zagospodarowany, teraz kolej na drugiego – dodała, patrząc znacząco na siedzącego naprzeciw niej Majka.

– Że niby na mnie? – zaśmiał się pobłażliwie Majk. – Na to nie licz, kotku! To, że ten frajer skończył jak Titanic, wcale nie znaczy, że ja też dam się wrobić tak jak on. Przepłynę przez życie niezatapialny, chcesz się założyć?

– Ty się lepiej nie przechwalaj, Majk – poradził mu sceptycznie Wojtek. – I nie zakładaj się o takie rzeczy, bo wyjdziesz na tym jak Pablo na swoim karnecie in blanco.

– Nie grozi mi to – zapewnił go spokojnie Majk. – Jestem bezterminowo uodporniony na takie wpadki.

– Tak ci się tylko wydaje – pokiwała głową Dominika. – Zobaczysz dopiero, o co chodzi, jak cię wreszcie dopadnie coś takiego – wskazała wymownie na Pabla, który z błogą miną słuchał pochylonej nad nim Lodzi. – Bo to się zdarza tylko raz w życiu.

Majk uśmiechnął się, przyglądając się rozjaśnionej szczęściem twarzy przyjaciela.

– Nie będę się kłócił o pryncypia – odpowiedział ugodowym tonem Dominice. – Ale jeśli o mnie chodzi, drogie hetery, to naprawdę możecie darować sobie te wszystkie wasze sugestie, zabiegi i pułapki matrymonialne. Szkoda czasu i zachodu, zapewniam was po raz kolejny, że na mnie to nie zadziała.

– Majk chyba jednak naprawdę nam się starzeje – zawyrokowała Asia, dolewając sobie soku. – Miałyśmy nadzieję, że on się wreszcie konkretniej zakręci na tym weselisku, tyle tam było fajnych, wolnych dziewczyn, co druga się za naszym rozczochrańcem oglądała… A on co? Nawet dobrze im się nie przyjrzał, z żadną nie zagadał, nie zatańczył, tylko przez cały wieczór nosił na rękach tę małą siostrzenicę Pabla. Wszystko jej pokazywał, na zapleczu we dwoje nadzorowali kucharki, karmił ją różnymi smakołykami, a potem nawet tort razem kroili!

– A co, myślicie, że tylko Pablowi wolno zadawać się z dużo młodszymi kobietami? – zażartował Majk, dolewając sobie piwa i pociągając z kufla porządnego łyka.

– Pamiętam, prześliczne dziecko – powiedziała do Asi Anita. – Z takimi ciemnymi, błyszczącymi oczkami, bardzo podobna do swojej mamy.

– Aha! – podchwyciła Asia. – Tak się z Majkiem skumplowali, że ani na chwilę nie chciała go puścić, trzymała go mocno za szyję, nawet swoich rodziców odganiała… Aż w końcu o północy zasnęła mu na rękach i dopiero wtedy mógł oddać ją mamie.

Majk uśmiechnął się przelotnie do siebie, odgarnął ręką w tył swą bujną czuprynę i upił z kufla kolejnego łyka piwa.

– Dlatego tym bardziej powinien pomyśleć o jakiejś stabilizacji – zauważyła Justyna. – Widać, że już mu tego instynktownie brakuje, a miałby przynajmniej o czym pogadać z Pablem. Poprzednie tematy już im się skończyły, odkąd Pablo postawił na życie rodzinne, więc czas byłby wziąć przykład z kumpla i wreszcie spoważnieć.

– Majk to cięższy przypadek niż Pablo, ale nawet u niego to tylko kwestia czasu – zapewniła ją Dominika. – Przybędzie mu trochę lat i rozumu, my też jeszcze nad nim popracujemy i zobaczycie, że w końcu niedojda zatrybi. Jeszcze będzie żałował, że tak późno się ogarnął!

– Dajcie mu już spokój, dziewczyny – wtrącił się Maciek, spoglądając z uwagą na pokerową minę Majka. – Wystarczy na dzisiaj tego katowania, jeszcze się znowu bez sensu pożrecie.

– To co, Majk? – zagadnęła Justyna, posłusznie zmieniając temat. – Będzie w końcu ta dyskoteka czy nie? Zatańczyłabym chociaż ze dwa kawałki.

Jakby w odpowiedzi na jej słowa z głośników popłynęła muzyka. Na sali wszczął się ruch, gdyż spragnieni rozrywki goście masowo zaczęli podrywać się od stolików i zmierzać w stronę parkietu, na którym migały już kolorowe światełka. Dominika podniosła się z krzesła.

– Wstawaj, grubasie! – rzuciła do Kajtka. – Lecimy tańczyć! Trzeba się trochę rozruszać.

– To jak, idziemy na te twoje dwa kawałki, kochanie? – zagadnął Wojtek do Justyny.

– Idziemy, Wojtuś – uśmiechnęła się, podając mu dłoń.

– A ja zerknę na zaplecze, czas już zrobić tam mały nalot – przypomniał sobie Majk.

(c.d.n.)