Lodzia Makówkówna - Rozdział II (cz. 1)

– Ja nie mogę, ale jaja! – zaśmiewała się Julka siedząca po turecku na łóżku Lodzi. – No to odbębniłaś w jeden dzień przygody, jakich niektórzy nie zaliczą przez pół życia. I w ogóle miałaś wielkie szczęście, że to się tylko tak skończyło!

Julka, ściągnięta intrygującą serią smsów, gdyż Lodzia uznała, że nie wytrzyma z najnowszymi rewelacjami do poniedziałku, odwiedziła przyjaciółkę w niedzielne popołudnie pod pretekstem wspólnego uczenia się do sprawdzianu z historii. Od dwóch godzin siedziały we dwie zamknięte w pokoju i dopiero teraz kończyły omawianie wydarzeń, które stały się udziałem Lodzi poprzedniego wieczoru.

– Niezła jazda – przyznała Julka. – Musiałaś rzeczywiście mieć jakieś zaćmienie umysłu, żeby go zamknąć w tej szafie… Co ci odbiło, że w ogóle wpadłaś na taki idiotyczny pomysł?

– Sama nie wiem – pokręciła głową Lodzia. – Spanikowałam, to były sekundy. On mi ni stąd, ni zowąd wlazł do tego przedpokoju i nie dał się wypchnąć za drzwi, ktoś go ścigał na bank, pewnie jakaś konkurencyjna mafia. Mam nadzieję, że z tego nie będzie już żadnych kłopotów. Zlikwidowałam wszystkie ślady, trochę krwi mu skapnęło na podłogę przy schodach, dobrze, że zauważyłam, zanim goście wyszli, i zdążyłam wytrzeć… No, nie patrz tak na mnie, Jula, sama byś spanikowała w takiej sytuacji! Gdybyś widziała, jak on stał bez ruchu z tą zakrwawioną gębą, gapił się na mnie, na nic nie reagował… Nie wiedziałam, co zrobi. A one w tym czasie darły się z salonu i wiedziałam, że ciocia zaraz wpadnie i go zobaczy!

– No to niechby zobaczyła, co cię to obchodziło? – zdziwiła się Julka. – Przecież to nie był tak naprawdę twój problem. Nie musiałaś go bunkrować w szafie.

– Wiem – przyznała Lodzia. – Właśnie nie mogę tego nadal ogarnąć, nie mam pojęcia, co mnie napadło, nie myślałam logicznie. Mama i ciocia na jego widok dostałyby histerii, to pewne, o babci nie wspomnę… ale w sumie to rzeczywiście nie była moja sprawa. Po prostu w pierwszej chwili zgłupiałam i nie wiedziałam, co robię. A cała reszta to już były tylko konsekwencje.

– Swoją drogą niezłą masz odwagę, żeby tak się babrać w czyjejś krwi – pokręciła głową Julka, patrząc na nią z mieszaniną niesmaku i uznania. – Jeszcze mu ranę opatrzyłaś… Ale weź powiedz dokładniej, co to był za typ?

– Co ci mogę powiedzieć? – wzruszyła ramionami Lodzia. – Jakiś bandzior, gębę miał tak obtłuczoną, że nawet ci nie sprecyzuję, jak wyglądał.

– Ale młody, stary?

– Taki sobie, dosyć stary. Trzy dychy miał na pewno, może nawet pod czterdziestkę. Ciężko ocenić, mówię ci przecież, że był obity ze wszystkich stron, a poza tym przez większość czasu było ciemno, nie miałam za bardzo jak się przyglądać.

– Aha – mruknęła Julka, wyraźnie tracąc zainteresowanie. – Pewnie faktycznie jakiś element z okolicy… W ogóle to powinnaś się cieszyć, że nic ci nie zrobił.

– A nie, wręcz przeciwnie, był bardzo uprzejmy – zamyśliła się Lodzia. – Miał skrupuły, że narobił kłopotów, i przeprosił kulturalnie za brak manier. Zresztą chyba był w szoku, jak zobaczył, co się dzieje w tym domu, u nas przecież zawsze jest czadowo!

I Lodzia roześmiała się na wspomnienie zaskoczonej miny bandziora, kiedy to zamiast wypuścić go z domu, kazała mu wchodzić po schodach na górę.

– Ty, a wracając do tego Karola… – zmieniła temat Julka.

– No?

– Serio nic z tego nie będzie?

– Nic – uśmiechnęła się beztrosko Lodzia. – No co? Nie rób takiej miny, Jula, mówię ci, jak jest. To się czuje natychmiast, ja tak zawsze mam. Jak nic nie poczułam od razu, to już raczej nie poczuję. Zresztą z jego strony też nie widzę fajerwerków. I bardzo dobrze, przynajmniej nikt nikomu serca nie połamie. A chłopak jest przyjemny z buzi, trochę sztywny, ale w sumie sympatyczny, dobrze wychowany, nawet tańczyć podobno umie… Sprawdzę go we wtorek, bo mamy razem jechać na lekcję do mojej szkoły tańca. Tak ogólnie nie jest źle, przynajmniej będę miała z kim pójść na studniówkę. I to z namaszczeniem mamy i babci! – zaśmiała się.

Julka pokręciła głową z nieskrywanym rozczarowaniem.

– Oj, Lodźka, ty to tak zawsze, a ja już miałam nadzieję, że cię w końcu weźmie… Ale czekaj, to co, robimy w szkole akcję informacyjną a propos twoich zaręczyn? Jak już nic ciekawego ci nie wyszło z tego podwieczorku, to może przynajmniej będziesz miała tę korzyść, że Grzelo wreszcie się od ciebie odczepi.

– Możemy zrobić – zgodziła się pogodnie Lodzia. – Tylko nie przeginaj z opisem moich romantycznych uczuć do Karola, żeby potem nie było jakichś głupich numerów, jak przyjdę z nim na studniówkę. Może w ogóle nie mówmy nic wprost, tylko zasugerujmy…

– No co ty, z Grzelem będziesz gadać aluzjami? – prychnęła śmiechem Julka. – Przecież to jak grochem o ścianę! Trzeba mu to powiedzieć wprost, spoko, nie martw się, ja to załatwię. Poproszę go o rozmowę na osobności.

Roześmiały się obydwie, po czym Lodzia przyjrzała się uważnie przyjaciółce.

– A ty jak? – zapytała poufale. – Jest szansa, że Mati zaprosi cię na studniówkę?

– Nie wiem – westchnęła Julka, a uśmiech nagle przybladł jej na twarzy. – Na razie sama widzisz… jakoś nie wygląda na to, żeby miał taki zamiar.

– A jeśli nie, to z kim pójdziesz?

– Nie wiem – powtórzyła Julka, po czym nagle rozpromieniła się i spojrzała porozumiewawczo na Lodzię. – Ale coś się wymyśli! Może twój Karol kogoś mi załatwi na tych swoich stosunkach?

– A, to jest myśl! – podchwyciła Lodzia. – Jakby co, to go zapytam, pewnie. Daj mi tylko znać w odpowiedniej chwili.