Lodzia Makówkówna - Rozdział II (cz. 10)

Odwróciła się plecami do ulicy i czekała z rezygnacją na chwilę, kiedy Ciotka dojdzie do przystanku i ją zauważy. Może nie od razu, bo był tłum, ale w końcu na pewno… Tymczasem podjechał autobus Szymona, który rzuciwszy jeszcze kilka słów do Julki, kiwnął jej ręką na pożegnanie i wskoczył do środka. Julka rozejrzała się za przyjaciółką.

– Tu jestem – powiedziała Lodzia, podchodząc do niej.

Jednocześnie zerknęła dyskretnie, czy zbliża się już Ciotka Lucy, ta jednak, ku jej zdziwieniu, zniknęła teraz zupełnie z pola widzenia. Jeszcze jeden rzut okiem dookoła i… nagle serce zabiło jej jak stutonowy dzwon. Chodnikiem wiodącym w stronę przystanku, oddalony o zaledwie kilka metrów, szedł ubrany w długi, zimowy płaszcz mężczyzna; w ręku niósł jakąś niewielką torbę, coś w rodzaju teczki lub aktówki. W chwili, gdy Lodzia spojrzała w jego stronę, podniósł akurat głowę i na moment, poprzez gęsto padające płatki śniegu, spotkały się ich oczy. Przez ciało dziewczyny, niczym iskra elektryczna, przebiegł krótki, ciepły dreszcz.

„Bandzior!” – błysnęło jej w głowie.

Niewiele myśląc, zdjęta paniką, złapała Julkę za rękaw i siłą wepchnęła ją do pierwszego lepszego autobusu stojącego akurat na przystanku. Zaskoczona Julka zaczęła protestować dopiero, gdy znalazła się w środku.

– Lodźka, co ty wyprawiasz, przecież to nie nasz!

– Wiem – ucięła zdenerwowana Lodzia. – Cicho, zaraz ci powiem.

I tak było już za późno na reakcję, bo właśnie rozległ się dźwięk ostrzegawczego dzwonka, drzwi autobusu zamknęły się i pojazd ruszył z przystanku.

– Czyś ty zwariowała?! – piekliła się Julka, usiłując w tłoku znaleźć cokolwiek, czego mogłaby się przytrzymać. – Gdzie nas to teraz wywiezie, co ci znowu odwaliło?!

– Przestań, wysiądziemy na następnym – odparła cicho Lodzia, próbując ochłonąć z wrażenia.

Autobus skręcił na skrzyżowaniu w prawo, ale chwilę potem zatrzymał się na przystanku. Dziewczyny wysiadły i rozejrzały się w zdezorientowaniu.

– Czekaj, stąd jest niedaleko do przystanku przy Konopnickiej! – rzuciła Lodzia. – Chodźmy szybko, to jeszcze zdążymy na ten nasz, zanim tu dojedzie!

Pobiegły smagane śniegiem po twarzach.

– Oszalałaś?! – wydyszała Julka, kiedy wreszcie dobiły do właściwego przystanku. – Po jakiego diabła wsiadłaś w trójkę?!

– Tam był bandzior! – odparła Lodzia, również zadyszana.

– Co?!

– Bandzior tam był, no mówię ci przecież! Ten ze schowka na szczotki!

Julka popatrzyła na nią zaniepokojona.

– Serio? Widział cię?

– Nie wiem – pokręciła głową Lodzia, starając się uspokoić oddech. – Spojrzał na mnie, ale nie wiem, czy rozpoznał. Mam nadzieję, że nie. Na szczęście mam ten głupi kaptur, poza tym szybko mu zwiałyśmy, i to nie naszym autobusem.

– On i tak przecież wie, gdzie mieszkasz – przypomniała jej Julka. – Jakby chciał cię dorwać, to chyba już by to zrobił… Ale jesteś pewna, że to był on?

– On – odparła z przekonaniem Lodzia, po czym zawahała się. – Chociaż… czekaj. Może i nie on. Jakby się tak dobrze zastanowić…

– Przecież wtedy miał mocno obitą gębę, nie? – ciągnęła Julka, patrząc na nią jak na lekką wariatkę. – Sama mówiłaś, że nawet ciężko go było opisać z wyglądu, taki był spuchnięty. To skąd wiesz, jak wygląda naprawdę?

– No, faktycznie – przyznała niepewnie Lodzia, drżąc mimowolnie na wspomnienie krótkiego spojrzenia ciemnych oczu, które dosięgło ją przez płatki gęsto padającego śniegu. – Może to był rzeczywiście tylko ktoś podobny. Ale co chcesz, przestraszyłam się.

– Dobra, niech ci będzie – westchnęła Julka. – Ty masz już chyba jakąś manię prześladowczą… Na drugi raz panuj nad sobą, bo ja nie mam zamiaru tak biegać po przystankach w padającym śniegu, prawie mi buty przemokły przez to wszystko.

– Postaram się – mruknęła w zamyśleniu Lodzia, po czym nagle ocknęła się i spojrzała z uwagą na przyjaciółkę. – Ty, słuchaj, a co z tym Szymkiem?

Julka uśmiechnęła się.

– No, słyszałaś chyba – powiedziała swobodnie. – Chce iść ze mną na studniówkę.

– Zgodziłaś się?

– Nie.

– Nie? – Lodzia spojrzała na nią zaskoczona. – Dlaczego?

Julka wzruszyła ramionami.

– Jula, przecież on się w tobie kocha! Do mnie dopiero dzisiaj to dotarło, on już od dawna za tobą oczy wypatruje!… No i co robisz taką minę? Nie podoba ci się?

– Przestań, Lodźka, co to jest w ogóle za pytanie? – obruszyła się Julka. – Lubię go, fajny chłopak przecież… ale nic poza tym.

– No dobrze, ale skoro na studniówkę i tak nie masz z kim pójść, to nie możesz z nim? – upierała się Lodzia. – Ci kumple Karola ze stosunków mogą wcale nie być sensowniejsi.

– Wiem, no i co z tego?

– To, że Szymka przynajmniej znasz. A on marzy o studniówce z tobą.

– To tym gorzej. Nie chcę głupich sytuacji. Zresztą Grzelo też marzy o studniówce z tobą, więc niby dlaczego masz iść z Karolem?

– Jej, to nie to samo! – wykrzyknęła z oburzeniem Lodzia. – Nie porównuj Szymka do Grzela, co? To jest tendencyjne i niesprawiedliwe!

– Dobra, daj spokój – machnęła lekceważąco ręką Julka. – Zobacz, nasz autobus wreszcie jedzie.