Lodzia Makówkówna - Rozdział II (cz. 2)

W poniedziałek dziewczyny przystąpiły do zaplanowanej akcji informacyjnej w szkole. Zaintrygowane do żywego koleżanki natychmiast otoczyły je szczelnym wianuszkiem.

– Naprawdę, Lodziu, zaręczasz się? – zapytała zaskoczona Magda. – Nie słyszałam do tej pory, żebyś miała chłopaka… Tajniaczyłaś się przez tyle czasu?

– Bo to jeszcze nie jest tak do końca narzeczony – wyjaśniła jej Julka. – Ona ma się z nim oficjalnie zaręczyć dopiero po maturze. Chociaż oczywiście sprawa jest już przesądzona – zaznaczyła z powagą.

– Mam w rodzinie taki zwyczaj – dodała z uśmiechem Lodzia. – U nas panna musi obowiązkowo wyjść za mąż przed dwudziestką, inaczej okrywa się hańbą i traci posag.

Zgromadzone wokół niej dziewczyny wybuchły śmiechem, traktując to naturalnie jako żart.

– Czekaj, a pokażesz nam go? – zainteresowała się Monika. – Będzie pewnie po ciebie przychodził do szkoły, to może nam go kiedyś przedstawisz, co?

– On nie może po mnie przychodzić – odparła tajemniczo. – Nie ma czasu, o tej porze jest na uczelni i studiuje stosunki.

– Co?! – zaśmiały się dziewczyny. – Jakie stosunki?

– Międzynarodowe.

– Aha! – zawołała Amelia. – Jakiś przyszły światowiec!

– To już trzeci rok – zaznaczyła Julka. – Pisze pracę dyplomową, jest bardzo zajęty.

– Czyli co, spotykacie się pewnie tylko wieczorami? – zagadnęła Alicja.

– Tak – kiwnęła głową Lodzia. – Będziemy teraz razem jeździć na lekcje tańca, musimy się zgrać choreograficznie przed studniówką.

– No jasne! – ucieszyła się Amelia. – Poznamy go w takim razie na studniówce! Ciekawa jestem bardzo, jaki masz gust, Lodziu.

– Zobaczysz – uśmiechnęła się zagadkowo Julka. – Normalnie gały wam wyjdą…

W przeciągu dwóch kolejnych lekcji radosna wiadomość rozniosła się po całej klasie, skutkiem czego na długiej przerwie do Lodzi, która stała pod ścianą w towarzystwie Julki i Magdy, konsumując kanapkę, podbiegł głęboko poruszony Grzelo.

– Lodziu! – zawołał dramatycznie, łapiąc ją za rękę. – Okrutna kobieto! Jak mogłaś?!

Lodzia wyrwała mu natychmiast rękę i wywróciła z niecierpliwością oczami, z miejsca tracąc ochotę na jedzenie. Julka i Magda z trudem wstrzymały śmiech.

– Grzesiu drogi, nie pozwalaj sobie za dużo – powiedziała poważnym tonem Julka. – Chyba słyszałeś, że Lodzia jest już zajęta?

Grzelo zmiażdżył ją wzrokiem, po czym rzucił Lodzi pełne wyrzutu spojrzenie.

– Lodziu! – powtórzył tym samym dramatycznym tonem. – Co ty wyprawiasz… Chodź na chwilę, muszę z tobą porozmawiać na osobności!

Dziewczyny nie wytrzymały i parsknęły śmiechem. Lodzia zawinęła z powrotem niedojedzoną kanapkę w błyszczącą folię aluminiową i spojrzała stanowczo na chłopaka.

– Żadnych rozmów na osobności. Jeśli masz mi coś do powiedzenia, to mów przy wszystkich. Ale uprzedzam, że jeśli znów będziesz mi wyznawać uczucia…

– Nie! – przerwał jej Grzelo. – Nie będę ci dzisiaj nic wyznawał, przecież i tak dobrze wiesz, że cię kocham! Muszę ci powiedzieć coś innego. Słyszałem o tym twoim przydupasie i aż nie mogę uwierzyć… ale jeśli to prawda, Lodziu, to ostrzegam cię, że to się bardzo źle skończy – oznajmił, ściskając dłonie w pięści i wymachując groźnie jedną z nich. – Przez ciebie ktoś zginie, albo ja, albo on! Ale raczej on.

– Nie przesadzaj, co? – zirytowała się Lodzia. – Bez pogróżek, jeśli łaska!

– Stłukę go na kwaśne jabłko – obiecał z zimną pasją Grzelo. – Flaki powyrywam.

– I sądzisz, że to ci coś pomoże? – zapytała z politowaniem Julka. – Spróbuj go tknąć jednym palcem, to Lodzia już się nigdy w życiu do ciebie nie odezwie, masz to jak w banku.

Grzelo pokręcił głową z zaciętą miną.

– Zabiję jak psa – zapowiedział stanowczo. – Niech go tylko dorwę!

I rzuciwszy Lodzi jeszcze jedno pełne śmiertelnego wyrzutu spojrzenie, odszedł do kolegów stojących na drugim końcu korytarza. Julka rozłożyła ręce w geście bezradności.

– No, niestety – westchnęła. – Przypadek klinicznie beznadziejny, co ja ci poradzę?

– Pajac jeden – warknęła Lodzia, patrząc ponuro za oddalającym się Grzelem. – Nie wiem, czy to nawet nie wyszło jeszcze gorzej, Jula… A jeśli on rzeczywiście gdzieś się zaczai na tego biednego Karola? Jeszcze mu da w zęby i co? Przecież ja się spalę ze wstydu!

– E, nie bój się – machnęła lekceważąco ręką Julka. – Przecież go nie zna, a ty go nie przyprowadzisz do szkoły wcześniej niż na studniówkę. Zresztą nie odważy się, tak sobie tylko gada…

Nagle urwała i pobladła jak ściana, patrząc w głąb korytarza. Lodzia odwróciła się w tamtą stronę z ciekawością. Pod oknem naprzeciwko sali biologicznej zatrzymał się właśnie Mateusz i z uśmiechem mówił coś do jednej ze stojących tam dziewczyn. Była to Eliza z drugiej B, którą obie z Julką znały z widzenia z zeszłorocznych zajęć na basenie, ładniutka szatynka o zielonych, kocich oczach i roześmianej twarzy. Coś nieuchwytnego w zachowaniu Mateusza wskazywało, że Julka niestety ma się czego obawiać… Eliza wyglądała przy tym na lekko zmieszaną, a w następnej chwili, choć stały daleko, obie zauważyły, że spłonęła rumieńcem.

– O, cholera! – szepnęła współczująco Lodzia. – Jula, nie patrz na to…

Julka zagryzła wargi.

– No i co mi to da, że nie będę patrzeć? – zapytała filozoficznie. – Chyba zawsze lepiej znać prawdę, nie?

Lodzia pokiwała głową z ciężkim sercem i pociągnęła Julkę w stronę sali, w której za chwilę miała się odbywać lekcja polskiego, wiedząc, że z tego miejsca nie można było śledzić dalszych wydarzeń spod biologicznej. Żadna z nich nie zwróciła przy tym uwagi, że jeden z chłopaków z czwartej D stojących w grupce w przeciwległym końcu holu od kilku minut prawie nie spuszczał z nich oczu, szczególną uwagę skupiając na Julce.

(c.d.n.)