Lodzia Makówkówna - Rozdział IV (cz. 3)

Jak w transie sięgnęła do kieszeni żakietu i wyjęła telefon. Starając się nie zwracać na siebie uwagi (co było o tyle łatwiejsze, że właśnie Kuba, witany jak wybawiciel, wrócił do stolika z wodą), wyszukała prywatny numer komisarza Leśniewskiego i wklepała szybko smsa: Jestem na dyskotece w restauracji „Anabella” przy Zamkowej 6. Jest tu bandzior ze schowka na szczotki. Nie zauważył mnie jeszcze. Proszę coś zrobić. Leokadia Makówka.

Wysławszy smsa, schowała telefon do kieszeni i jak gdyby nigdy nic zabrała się za popijanie przydzielonej jej wody, zerkając spod oka na bandziora. Jego towarzystwo opuściło właśnie Majka i zajęło jeden ze stolików blisko baru. Było ich siedmioro czy ośmioro, więc stłoczyli się przy blacie, dostawiając krzesła. Bandzior, którego widziała teraz z profilu, wydawał się być w znakomitym humorze, śmiał się niemal bez przerwy i przekrzykiwał z kolegami, raz wychylając się mocno do tyłu razem z krzesłem, a raz pochylając nad stolikiem, by pociągnąć łyk piwa ze stojącego tam kufla.

„Jaki rozrywkowy” – pomyślała zaintrygowana Lodzia. – „Imprezowicz pełną gębą, nic dodać, nic ująć. Całkiem przystojny zresztą… ma bardzo męską linię ramion. Ale taki stary, a huśta się na krześle jak uczniak z podstawówki!”

W tym momencie usłyszała cichy sygnał przychodzącego smsa. Komisarz Leśniewski pisał: W porządku, już do pani jedziemy. Proszę określić dokładniej, gdzie pani szukać w tej restauracji. Lodzia odpisała: Siedzę przy stoliku pod ścianą po lewej stronie, patrząc od wejścia. Mam kremową sukienkę i biały żakiet. Za chwilę przyszła odpowiedź: Dobrze, proszę czekać.

– No, zaczyna się muzyka! – zawołał Janek, zrywając się od stolika. – Nie wiem jak wy, ale my lecimy poskakać, co nie, Ewcia?

– Jasne! – zaśmiała się dziewczyna i oboje przecisnęli się w stronę parkietu.

Majk rzeczywiście znów objął swoje stanowisko i puścił kolejny utwór, coraz liczniejsze pary zaczynały zatem wracać do tańca.

– Idziemy? – zapytał Karol.

– Jeszcze chwilkę – odpowiedziała Lodzia, siląc się na wesoły ton. – Muszę skończyć wodę i jeszcze odrobinę odsapnąć. Jak chcesz, to idź na razie sam.

– W porządku, zostanę z tobą – odparł stoicko, sięgając po szklankę.

Julka i Szymon spojrzeli po sobie, podnieśli się i podążyli za Jankiem i Ewą. Za chwilę to samo zrobili Kuba z Asią. Lodzia siedziała jak na szpilkach, z maksymalnie wytężoną uwagą. Ani na chwilę nie spuszczała oka z bandziora, czasami tylko zerkając w stronę drzwi, przez które, jak się spodziewała, powinien niedługo wejść komisarz Leśniewski. Gorączkowo kalkulowała, ile może zająć im dojazd – pewnie z kwadrans minimum…

„Najgorzej będzie, jeśli on stąd wyjdzie. Albo nawet pójdzie tańczyć” – myślała z niepokojem. – „Zniknie mi gdzieś z oczu i będzie wielka wtopa…”

Bandzior jednak najwyraźniej nie miał zamiaru ani wychodzić, ani tańczyć. Siedział dalej w tym samym miejscu beztrosko zatopiony w wesołej pogawędce. Wreszcie po dwudziestu minutach, które Lodzi dłużyły się, jakby każda z nich trwała co najmniej rok, na progu sali pojawiła się znajoma sylwetka komisarza Leśniewskiego w towarzystwie dwóch postawnych mężczyzn. Wszyscy trzej byli w cywilnych ubraniach.

Leśniewski dyskretnie rozejrzał się po sali, bezbłędnie kierując wzrok w stronę wskazaną w smsie. Jeszcze kilka sekund i zauważył ją, kiwnął głową i przecisnął się ku niej wraz z towarzyszącymi mu osiłkami. Karol podniósł głowę znad szklanki i popatrzył zdziwiony na Lodzię, nad którą pochylił się nieznajomy, starszy mężczyzna.

– Dobrze, pani Leokadio – powiedział ściszonym głosem policjant. – Proszę mi teraz dyskretnie powiedzieć, który to jest. Tylko bez wskazywania palcami.

– Tam, przy stoliku koło baru – odpowiedziała równie cicho Lodzia. – Po lewej, tam, gdzie siedzą tacy stłoczeni.

– Aha – kiwnął głową. – Który z nich?

– Ten w jasnej kurtce dżinsowej. Czarna koszulka… o, widzi pan? Buja się na krześle.

– Dobrze – odparł komisarz Leśniewski. – Jest pani pewna, że to on?

– Na sto procent.

– W porządku – powiedział spokojnie policjant. – Proszę posłuchać. Zatrzymamy go do wyjaśnienia, a pani zaraz potem spróbuje jak najszybciej stąd wyjść. Rozumiemy się?

Lodzia kiwnęła głową.

– Świetnie. Niech pani stara się nie zwracać na siebie uwagi. Nie wiemy, kto tu jeszcze może być. W razie czego proszę natychmiast do mnie dzwonić.

– Dobrze – przytaknęła cicho.

Leśniewski wyprostował się i przez chwilę tłumaczył coś swym towarzyszom, dyskretnie wskazując wzrokiem bandziora. Pokiwali głowami i wszyscy trzej ruszyli w jego stronę.