Lodzia Makówkówna - Rozdział IV (cz. 6)

We wtorkowe popołudnie, kiedy Lodzia szykowała się na swą cotygodniową lekcję tańca, przyszedł krótki sms od komisarza Leśniewskiego. Zapraszał ją na rozmowę na komendzie o siedemnastej trzydzieści. W pierwszym odruchu miała zamiar zadzwonić i poprosić o inny termin, ale po chwili zastanowienia uznała, że mogłoby to wyglądać nieuprzejmie. Lekcja tańca nie może być przecież priorytetem, gdy policja wzywa ją na przesłuchanie… Odpisała zatem krótko: Dobrze, będę, a następnie zadzwoniła do Karola, by uprzedzić go o zmianie planów.

– W porządku – powiedział spokojnie. – Nic się nie dzieje, skoro nie możesz, to trudno. Chyba już i tak damy sobie radę na tej studniówce.

– Bez problemu – uśmiechnęła się Lodzia. – Zresztą jeśli bardzo chcesz, to możesz tam pojechać dzisiaj sam, kogoś przecież zawsze ci przydzielą za mnie na zastępstwo…

– Zastanowię się, kto wie? – odparł z namysłem w głosie. – W każdym razie ty się niczym nie przejmuj, rób, co masz tam robić, i zapominamy o temacie.

– Dzięki – rzuciła z ulgą i pośpiesznie zakończyła połączenie.

Komisarz przywitał ją życzliwie, również jego kolega kiwnął do niej przyjaźnie ręką zza swojego biurka i uśmiechnął się. Usiadła na wskazanym krześle i spojrzała wyczekująco na Leśniewskiego. Przepełniała ją naturalna ciekawość, co też wyszło z przesłuchania bandziora, jednak mieszał się z tym dziwny, podskórny niepokój, jakaś podświadoma myśl, że tak naprawdę nie chce nic wiedzieć o jego przestępstwach, właściwie wcale nie chce o tym słuchać…

– Pani Leokadio – powiedział policjant, przekładając jakieś papiery na biurku. – Domyśla się pani, że wezwałem tu panią, aby zakończyć już tę sprawę z bandytą ze schowka na szczotki.

Kolega zza drugiego biurka parsknął lekko śmiechem, ale zaraz podniósł dłoń w przepraszającym geście. Lodzia patrzyła prosto na Leśniewskiego.

– Wyśpiewał wszystko? – zapytała z umiarkowanym zainteresowaniem.

Policjant uśmiechnął się łagodnie.

– To była pomyłka.

– Pomyłka! – wykrzyknęła oburzona Lodzia, zrywając się na równe nogi. – Bzdura, jaka znów pomyłka, głowę daję, że to był ten bandzior!

– Proszę usiąść, pani Leokadio – uspokoił ją Leśniewski i poczekał, aż zbulwersowana opadnie z powrotem na krzesło. – Rzeczywiście, w tym sensie, o którym pani mówi, pomyłki nie było. To był w istocie ten pani bandzior, jak pani raczy go nazywać… Jednak nie ma on nic wspólnego ze sprawą, którą prowadzimy.

– Jest pan pewien? – wyszeptała zaskoczona Lodzia.

– Absolutnie pewien – uśmiechnął się policjant.

– No to w takim razie gdzie się tak urządził? – zapytała z irytacją. – Gębę miał obitą jak nie powiem co. Kto to jest w ogóle?

– Niestety nie jestem upoważniony do przekazywania osobom postronnym danych osobowych tego pana – odparł Leśniewski, rozkładając ręce. – A pani jest osobą postronną, mimo wszystko. Mogę jedynie przybliżyć pani okoliczności tamtych zdarzeń, jeśli pani sobie życzy.

– Oczywiście, że sobie życzę! – zawołała Lodzia, która na myśl o tym, że doprowadziła do aresztowania niewłaściwej osoby, poczuła się, jakby sufit komendy walił jej się na głowę. – Niech mi pan opowie, co się tylko da!

– Bardzo proszę – podjął komisarz, obserwując ją z rozbawieniem. – Pani wieczorny gość z czwartego listopada, ten, którego była pani łaskawa zamknąć w szafie na szczotki, co zresztą sam zeznał i potwierdził nam w szczegółach… szedł wówczas do swojego kolegi z pracy. Sprawdziliśmy, kolega mieszka z żoną na pani osiedlu i potwierdza, że spodziewał się go tego wieczoru. Byli umówieni na spotkanie w sprawach zawodowych.

– Które oczywiście się nie odbyło? – pokiwała głową Lodzia.

– Nie, jak może pani się domyślić, a to dlatego, że ten pan po drodze wziął przypadkowo udział w bójce, niedaleko pani domu, przy skwerku.

– To przy skwerku była jakaś bójka? – zdumiała się Lodzia. – Nic o tym nie słyszałam.

– My też nie mieliśmy oficjalnego zgłoszenia w tej sprawie, ale wiedzieliśmy, że coś takiego miało miejsce – wyjaśnił Leśniewski. – Jedna starsza pani widziała z okna podejrzaną szamotaninę, ale jak dotąd nie mogliśmy ustalić żadnych szczegółów… Teraz już wiemy mniej więcej, co tam się działo. Według zeznań zatrzymanego, grupa nastolatków szarpała i kopała na ulicy swojego rówieśnika, on próbował zainterweniować i ich porozdzielać, a wtedy oni niespodziewanie skrzyknęli się i pobili go. Niewykluczone, że działali pod wpływem jakichś niedozwolonych substancji, ale w obecnej chwili to już jest nie do ustalenia. Tak czy inaczej ten człowiek był sam przeciwko całej grupie, nie miał z nimi szans przy takim rozkładzie sił.

Lodzia zbladła jak kredowa ściana.

„Bandzior bohaterem…” – pomyślała z trwogą. – „Chyba świat się kończy!”

– Zapukał do pani, do pierwszych lepszych drzwi, jak zeznał… by poprosić o coś do zatamowania krwi – ciągnął spokojnym głosem komisarz. – Nie miał przy sobie nic poza jedną chusteczką, krwawił mocno, a do kolegi miał jeszcze dobrych kilka ulic.

– On też gdzieś tu mieszka w okolicy? – zainteresowała się Lodzia. – Znaczy, ten bandzior…

– Nie. Ale czasami bywa w tej dzielnicy. Tego wieczoru, jak nam powiedział, wyjątkowo nie podjechał wprost pod dom kolegi, tylko zostawił samochód na parkingu przy parku i postanowił się przespacerować.

– Aha – przyznała Lodzia. – Nie tylko on tak robi. U nas są wąskie uliczki, przyjezdni często zostawiają samochody koło parku…

– W każdym razie wszystko się zgadza – skonkludował policjant. – Jego koledzy z pracy zeznali, że istotnie dzień później miał podbite oko i nie mógł podjąć obowiązków zawodowych, jest też notatka z izby przyjęć w szpitalu, dokąd zgłosił się na szycie łuku brwiowego. Po bójce szukał po prostu pomocy i dlatego trafił pod pani drzwi, a dalej to już pani sama wie, co było.

Lodzia patrzyła na policjanta nieprzekonana.

– Ale dlaczego w takim razie nie zgłosił na policję, że go pobili? – zapytała podejrzliwie.

– Uznał to za niepotrzebne. Pewnie trochę się wstydził, że dał się pobić małolatom.

– I wierzy mu pan?! – zawołała z oburzeniem. – Przecież mógł to wszystko zełgać!

– Chyba jednak nie – uśmiechnął się Leśniewski. – To człowiek w pełni wiarygodny. Zresztą… prokurator poręczył za niego osobiście.

– Szlag! – szepnęła pokonana tym argumentem Lodzia.

– Sprawdziliśmy go bardzo dokładnie, pani Leokadio – ciągnął spokojnie komisarz. – Jest to człowiek niekarany, niemający żadnych związków ze światem przestępczym, więcej, jest to osoba wykonująca szanowany zawód i ciesząca się dobrą opinią w środowisku.

Przytłoczona tym niespodziewanym zwrotem akcji Lodzia przypomniała sobie teraz w szczegółach zachowanie bandziora i uznała, że w istocie, oprócz chwili, kiedy wskoczył jej do domu i nie dał się wypchnąć za drzwi, zachowywał się właściwie bez zarzutu. Biorąc pod uwagę jego szok pourazowy oraz zaskoczenie jej niestandardowym zachowaniem, wszystko nawet pasowało…

– No dobrze – westchnęła. – Ale wpakował mi się do domu bez pytania, wcale go nie zapraszałam. I nie chciał wyjść, kiedy go prosiłam!

– Tak – przyznał Leśniewski. – Tu miał w istocie największy problem z wyjaśnieniem swojego zachowania. Te wyrostki biegły za nim, ale sądził, że nie ważą się wejść na prywatny teren. Sam nie miał nic do ukrycia, prosił tylko o drobną pomoc. Pewnie po prostu trochę spanikował. Nic dziwnego w tych okolicznościach.

Lodzia czuła, jak powoli lecz nieubłaganie ogarnia ją palący wstyd.

– Powiedzmy, że tak było – zgodziła się ostrożnie. – Ale w takim razie dlaczego, skoro był niewinny, dał się zamknąć w szafie pod schodami i tak cicho siedział tam przez cały czas? Normalny człowiek by się przecież darł, dobijał…

Policjanci spojrzeli po sobie z rozbawieniem.

– No cóż – uśmiechnął się komisarz. – Podobno to pani kazała mu tam cicho siedzieć. Twierdzi, że wykonywał tylko sumiennie pani rozkazy, pani Leokadio.

Lodzia przypomniała sobie teraz ze zgrozą własne zachowanie, atak paniki, w przypływie której wepchnęła bandziora do schowka na szczotki, a potem sposób, w jaki nakazała mu iść po schodach na górę. Poczuła, że jej twarz oblewa gorący rumieniec wstydu.

„Boże” – pomyślała zdruzgotana. – „Nie wierzę… to nie dzieje się naprawdę!”

Spojrzała na Leśniewskiego błędnym wzrokiem.

– Wypuściliście go? – wyszeptała.

– Oczywiście. Prokurator kazał puścić go natychmiast za poręczeniem, po północy był już wolny. Dzisiaj skończyliśmy go sprawdzać, wszystko się zgadza.

– No to nieźle nabroiłam…

– Proszę się nie martwić – pocieszył ją komisarz. – Takie pomyłki się zdarzają, a my mamy obowiązek wszystko sprawdzić. Tym bardziej, że okoliczności, w jakich pani się znalazła, w pełni usprawiedliwiają pani niepokój i wszystkie pani działania, również to, że wezwała nas pani na Zamkową. Ten pan też to zresztą przyznał, ogólnie, kiedy już ochłonął z pierwszego wrażenia, podszedł do całej sprawy z dużym poczuciem humoru.

– Marne pocieszenie – szepnęła blado Lodzia.