Lodzia Makówkówna - Rozdział IX (cz. 1)

– Lodziu, w najbliższą sobotę powinnaś odwiedzić Karolka – oznajmiła stanowczym tonem Mamusia. – To już będą dwa tygodnie, odkąd skręcił nogę, a nie widzieliście się ani razu. W czwartek w dodatku poszłaś na miasto bez niego, no, ja rozumiem, że musicie sobie z Julcią odpocząć, skorzystać trochę z ferii… ale pomyśl, jak on się czuje? Siedzi ciągle zamknięty w domu i nawet nie może cię zobaczyć. To nie do pomyślenia.

– Ale mamo, mówiłam przecież, że ja nie wiem, czy on sobie w ogóle życzy, żebym go odwiedzała – jęknęła Lodzia. – Nie wypada mi się wpraszać na siłę…

– No jak to na siłę, drogie dziecko, co za pomysł! – oburzyła się Babcia. – Przecież on tam na pewno usycha z tęsknoty, a ty też swoje przeżyłaś, biedactwo… Ta studniówka to ci się pewnie do końca życia będzie śniła!

– To prawda – przyznała cicho Lodzia. – Co przeżyłam, to moje.

– Biedne dziecko! – westchnęła Ciotka Lucy, patrząc na nią ze współczuciem.

– Więc tym bardziej powinniście się zobaczyć – uznała kategorycznie Babcia. – Trzeba pielęgnować uczucie, cały czas je podsycać, żeby nie zagasło…

Lodzia pokiwała melancholijnie głową, myśląc tylko o tym, że od czwartku Pablo jeszcze nie zadzwonił. Podała swój numer przez Szymona, który zapewnił ją za pośrednictwem Julki, że mu go przekazał, weekend dawno minął, a on nadal się nie odzywał… Właściwie to powinna się z tego cieszyć, to jej oszczędzało kłopotów, prawdopodobnie atrakcyjny bandzior, będąc przecież implikowany w swoje pilne problemy w pracy, odpuścił sobie, uznawszy, że nie ma teraz czasu na słodkie podboje.

„Tym lepiej” – myślała z naburmuszoną miną. – „Będzie przynajmniej święty spokój. Ale tak się domagał tego numeru, a jak go dostał, to cisza… Ech, nie będę o tym myśleć!”

I myślała dalej.

– To chociaż zadzwoń do niego, Lodziu – powiedziała Mamusia, jakby czytając w jej myślach. – Masz przecież jego telefon, już się dobrze znacie… Czekaj, Lucy, ile to oni się znają?

– Pełne trzy miesiące! – odparła skwapliwie Ciotka Lucy. – Poznali się czwartego listopada, zapamiętałam datę naszego podwieczorku, bo ten policjant potem o to wypytywał, pamiętacie.

– Trzy miesiące – powtórzyła Mamusia, kiwając w zadumie głową. – Patrzcie, jak to szybko poleciało…

– I od razu takie wielkie uczucie, od pierwszego wejrzenia! – westchnęła wzruszona Babcia.

– A jak się pięknie dobrali! – zachwycała się Ciotka Lucy. – On taki przystojny, ona śliczna jak z obrazka, oboje jak stworzeni dla siebie… Nawet tańczyć świetnie potrafią!

– W tańcu uczucie bardzo szybko rozkwita – zauważyła ze znawstwem Babcia.

– I jak mu smakował mój makowiec! – dodała z satysfakcją Ciotka. – Na zaręczyny też taki upieczemy, Lodzia mi pomoże, prawda, Lodziu?

– Oczywiście, ciociu – odparła mechanicznie córa rodu Makówków, nie mając najbledszego pojęcia, o co ją zapytano.

Po imprezie w Anabelli nie mogła przestać myśleć o Pablu. Długie dni zimowych ferii, kiedy bezskutecznie próbowała skupić się na nauce do matury, niosły każdą jej myśl w jego stronę, czy tego chciała czy nie. Wiedziała, że ma urwanie głowy w pracy, że z całym zespołem siedzą po nocach w papierach, pamiętała, co mówili o nim Majk i Kajtek, był niezastąpiony, wszyscy na niego liczyli. To przecież w pełni usprawiedliwiało tę ciszę w eterze… Zresztą może właśnie lepiej, że nie dzwonił? Powinna wszak zerwać ten kontakt, rozsądek podpowiadał jej to jednoznacznie. Jednak bukiet niezapominajek, który ukryła przed Wielką Triadą w rogu okna za firanką, dręczył jej zmysły nasyconym błękitem, a wieczorami, gdy tylko gasiła światło i zamykała oczy, pod powiekami wyświetlała jej się wizja zawadiacko uśmiechniętej twarzy o ciemnych, roziskrzonych oczach.

Już wcześniej czuła, że to się tak skończy. Że zakocha się w bandziorze. Nie miała już wątpliwości… Stało się to, czego się obawiała i co sama sprowokowała, podtrzymując z nim kontakt wbrew zdrowemu rozsądkowi. Nim zdążyła przygotować się do obrony, poległa na całej linii i obdarzyła go swym pierwszym w życiu uczuciem, odkrywając w sobie pokłady nieznanej dotąd czułości i pragnienia, o jakich wcześniej nie miała pojęcia. Zmysłowy magnes, który od początku ciągnął ją do tego mężczyzny, działał z każdym dniem coraz silniej, obejmując swym potężnym wpływem kolejne terytoria jej duszy, umysłu i serca.

Miała przy tym świadomość, że wpakowała się w pułapkę bez wyjścia, że igrała z ogniem, który w ten czy inny sposób będzie musiał ją spalić, a na pewno porządnie poparzyć. Zakochała się jak głupia w kimś, od kogo właśnie powinna trzymać się jak najdalej! Zakochała się w poszukiwaczu przygód… w doświadczonym łowcy, który wybrał ją na swą kolejną słodką ofiarę… w facecie z innego świata, starszym od niej o kilkanaście lat… Gorzej chyba wpaść nie mogła!

„Przyznaj się, Lodziu, tęsknisz za tym szubrawcem” – myślała z niepokojem. – „Chcesz go zobaczyć, usłyszeć chociaż jego głos w telefonie… A przecież z tego i tak nigdy nic nie będzie! Po co więc to ciągnąć? Ciesz się raczej, że nie dzwoni i postaraj się zapomnieć, dopóki jeszcze nie wpadłaś w to bagno za głęboko!”

– A może porozmawiasz o tym z Emilią, Zosiu? – zaproponowała Babcia. – Wspomnisz, że Lodzia chętnie by go odwiedziła, ale się krępuje, wtedy sami ją zaproszą i będzie po kłopocie. Tak czy siak coś trzeba wymyślić, bo dziecina nam tu niedługo oszaleje z tęsknoty…