Lodzia Makówkówna - Rozdział IX (cz. 3)

– Zobaczymy – powiedziała zachowawczo. – On na razie siedzi w domu, normalnie chodzić będzie mógł pewnie dopiero w marcu.

– Dobrze, Lea, nie ma ognia. Miej to po prostu na względzie. Zaręczyny przecież i tak planujesz dopiero w wakacje? – upewnił się. – Tak przynajmniej powiedziałaś Majkowi…

Lodzia znów uśmiechnęła się z rozbawieniem na myśl o tym, że Majk przekablował mu wszystko, co powiedziała mu o Karolu. W jej oczach zabłysły przekorne iskierki.

– Raczej tak – odparła rzeczowym tonem. – Ale to się jeszcze może zmienić. Moja mama prowadzi intensywne negocjacje z moją przyszłą teściową, sprawa nabiera rumieńców, więc niewykluczone, że padnie pomysł, żeby zrobić to wcześniej.

– Czyli? – zapytał szybko.

– Czyli na przykład tuż przed maturą, w okolicach moich urodzin – odparła beztrosko, tłumiąc parsknięcie śmiechem. – Ja sama myślę, że to byłby nawet niezły termin…

– W okolicach twoich urodzin – powtórzył powoli Pablo. – Rzeczywiście, mówiłaś mi na studniówce, że urodziny masz w kwietniu. Zapamiętałem to, bo ja też jestem z kwietnia, wiesz?

Serce mocniej jej zabiło. Fatum… – zabrzmiały jej echem w głowie słowa Julki. – Przeznaczenie…

– O, widzisz, ciekawy zbieg okoliczności – stwierdziła obojętnym tonem. – Ale to nic nadzwyczajnego, miesięcy w roku jest przecież tylko dwanaście… W klasie też mam jeszcze dwie osoby urodzone w kwietniu, rok temu razem robiliśmy symboliczną osiemnastkę. A druga transza była w maju, wtedy to chyba z sześć osób miało urodziny.

– Majk też jest z maja – podchwycił Pablo. – Mówi na siebie „majowy Majk” i wyrzuca mi zawsze ten miesiąc starszeństwa… Którego dokładnie masz te urodziny?

– Osiemnastego.

Zamilkł na dłuższą chwilę. Lodzia odjęła telefon od ucha i spojrzała na wyświetlacz, aby upewnić się, że połączenie trwa. Trwało.

– Żartujesz, Lea – powiedział wreszcie cicho Pablo, jakimś innym tonem.

– Dlaczego żartuję? – zdziwiła się.

– Ja też urodziłem się osiemnastego kwietnia.

W jego głosie zabrzmiało nieudawane zaskoczenie. Tym razem to Lodzia zaniemówiła na kilka długich sekund.

– Blefujesz – powiedziała w końcu z niedowierzaniem.

– Nie, kochanie – odparł już normalnym głosem. – Jeśli chcesz, możemy porównać pesele… Pierwsza i druga cyfra wprawdzie się nie zgodzą – zaśmiał się – ale cztery kolejne będą te same. Co ty na to? Taki zbieg okoliczności zdarza się zdecydowanie rzadziej.

– To prawda – wyszeptała.

– To dlatego zawsze tak na siebie wpadamy – ciągnął żartobliwie. – I tak nam się świetnie razem tańczy… Gwiazd nie oszukasz, kociaku. Powinnaś była od razu dać mi ten numer telefonu.

– Jasne! – prychnęła Lodzia, od razu odzyskując równowagę. – Pogadaj mi jeszcze o gwiazdach! Dwie pierwsze cyfry peselu jednak swoje robią. A zwłaszcza ich różnica.

– Nie zaprzeczę – zaśmiał się. – Trzynastka ma bogatą symbolikę.

– Jest pechowa, proszę pana.

– Tak mówią – przyznał beztrosko. – Ale my przecież jesteśmy rozsądni i nie wierzymy w takie zabobony, prawda, gwiazdeczko? Widzisz? Wiedziałem, jak cię nazwać…

Uśmiechnęła się do siebie.

– Tak czy owak dobrze się składa – ciągnął z zadowoleniem Pablo. – Dzięki temu zbiegowi okoliczności będziemy mogli regularnie piec dwie pieczenie przy jednym ogniu.

– To znaczy? – zaniepokoiła się.

– Będziemy sobie co roku razem organizować urodziny – wyjaśnił spokojnie. – Takie łączone imprezy zawsze wypadają korzystniej, mniejsze koszty, mniej zachodu…

– No, nie wiem – odparła z przekąsem. – Byłby z tym wielki problem logistyczny. Świeczki by się nie pomieściły na torcie. Moje bez problemu, ale twoje?

– Ech, nie bądź złośliwa, kochanie – po głosie słychać było, że się uśmiechał. – Z mojego podeszłego wieku da się wyciągnąć różne korzyści. Jeszcze się o tym przekonasz.

– Wcale nie chcę się przekonywać – zapewniła go z powagą.

– Cóż, porozmawiamy o tym jeszcze – odparł luźnym tonem. – W każdym razie podoba mi się nasze dzisiejsze odkrycie. A co do spotkania na kawie… odezwę się w poniedziałek i umówimy się już konkretnie. O której mogę zadzwonić? Pewnie wieczorem, jak teraz?

„Nie brnij w to, Lodziu” – szepnął jej głos rozsądku. – „Wpakujesz się w tarapaty!”

– Wieczorem – odparła cicho.

– Dobrze, tak się umawiamy – powiedział stanowczo. – Musimy koniecznie spotkać się jak najszybciej, żeby ułożyć nowy regulamin, skoro ten stary został przez ciebie anulowany.

– Racja – przyznała skwapliwie. – I bądź pewien, że tym razem będę uważniejsza w określaniu kluczowych punktów, przemyślę odpowiednie klauzule…

– Zaraz, zaraz, kociaku – zaprotestował poważnym tonem. – Nie rozpędzaj się tak, ma być sprawiedliwie. Ty już raz układałaś regulamin. Teraz moja kolej.

– Chyba żartujesz! – oburzyła się natychmiast Lodzia. – Ty miałbyś układać dla mnie regulamin?! Nigdy w życiu się na to nie zgodzę. Ładnie bym na tym wyszła! Mowy nie ma, szachraju… żadnych regulaminów!

– I to właśnie chciałem usłyszeć! – zaśmiał się triumfalnie Pablo. – Pamiętaj, kochanie, sama to powiedziałaś: żadnych regulaminów.

– Ach, ty draniu! – roześmiała się. – Gdzie ty się nauczyłeś tak manipulować?

– Manipulować? – zdziwił się. – Zawsze myślałem, że to się nazywa „negocjować warunki”.

Lodzia śmiała się serdecznie, zaskoczona łatwością, z jaką dała mu się podpuścić.

„Ech, łobuz!” – pomyślała z nagłą czułością. – „Jak ja uwielbiam z nim gadać…”

– Na razie, Pablo – powiedziała ciepło. – Zadzwoń w poniedziałek wieczorem. I nie daj się zjeść w tej robocie.

– Nie dam się, gwiazdeczko – zapewnił ją wesoło. – Za wiele mam do stracenia. Do poniedziałku, maleńka. Trzymaj się… i myśl o mnie.

Rozłączył się. Długo jeszcze siedziała nieruchomo, wpatrując się w trzymany w dłoni telefon. Dźwięk jego niskiego głosu wciąż pobrzmiewał jej w uszach, wibrował w nich przyjemnie…

– Myśl o mnie – powtórzyła szeptem jego ostatnie słowa. – Jasne… Tak, jakbym bez przerwy o tobie nie myślała, bandziorze!