Lodzia Makówkówna - Rozdział IX (cz. 5)

Pablo zadzwonił w poniedziałkowy wieczór zgodnie z umową. Nie miał jednak dobrych wiadomości, w jego kancelarii nadal panowało istne piekło, znów do końca tygodnia nie miał szans uwolnić się ani na chwilę aż do późnego wieczora.

– Takie mamy bagno, kochanie – westchnął. – Bardzo chciałbym się wyrwać, ale nie mogę zostawić ich teraz samych. Wszyscy już nie dosypiamy i chodzimy na rzęsach, jeśli jedna osoba wypadnie z gry, reszta nie da rady. Już i tak cały weekend przesiedzieliśmy w papierach, żeby przygotować kilka spraw na dzisiaj i jutro, a to jeszcze nie koniec, od środy czeka nas drugie tyle, w tym jedna bardzo trudna rzecz, nad którą musimy popracować całym zespołem.

– Boże drogi – szepnęła ze współczuciem Lodzia. – Co za kierat, przecież to nieludzkie… Jak ty to wytrzymujesz, bandziorku?

– Fizycznie bez problemu, psychicznie trochę słabiej, wiadomo. Ale i tak ze mną nie jest źle, gorzej z innymi. Jacek przeziębiony, dzieciaki mu chorują… Powinien leżeć w łóżku i spokojnie się wygrzewać, a nie zasuwać w robocie. Podejrzewam, że prędzej czy później i tak padnie, już go dzisiaj gardło bolało… Piotrek i Anita też mają dość. Mąż Anity pracuje ciągle w delegacjach, rzadko się widują, a teraz nawet jak przyjedzie na dwa dni, to ona zasuwa do późna. Staramy się z chłopakami luzować ją w tym czasie, ale doba ma tylko dwadzieścia cztery godziny, a teraz każda głowa się liczy. Sama widzisz, gwiazdeczko – dodał łagodnie. – Takie czasy nastały, że wpadamy w przymusowy pracoholizm, czy tego chcemy czy nie… A ja obiecałem ci kawę w tym tygodniu i okazuje się, że muszę być niesłowny.

– Przestań, Pablo, nawet tak nie mów – powiedziała z wyrzutem. – Kawa nie ucieknie, umawialiśmy się przecież tylko na telefon. Poza tym gdybyś miał jakieś wolne pasmo, powinieneś się w tym czasie raczej położyć i wyspać. To straszne, że wy tam nie dosypiacie… Mam nadzieję, że chociaż coś jecie?

– Jedzenie to nie problem – zapewnił ją weselszym tonem. – Mamy przecież niezawodnego Majka na dole. Co prawda rzadko mamy czas zejść tam do niego na obiad, ale i tak jakoś sobie radzimy. Kiedy dopada nas nagły dołek energetyczny, wykupujemy hurtem wszystkie batoniki z automatu.

– Batoniki z automatu! – wyszeptała ze zgrozą Lodzia. – Przecież tak się nie da żyć!

– Jakoś przeciągniemy jeszcze kilka dni, nie martw się o nas, maleńka. Powiedz mi lepiej, co tam u ciebie. Jak macie zorganizowany semestr? Rozumiem, że matura jest po staremu, w maju?

– Tak – odpowiedziała rzeczowo. – Egzaminy są w maju, potem będziemy już tylko czekać na wyniki. Powinny być pod koniec czerwca, a w lipcu składamy papiery na studia.

– Świetnie. A wcześniej? Do końca kwietnia macie lekcje według planu?

– Właściwie tak, tylko na samym finiszu trochę nam odpuszczą. W kwietniu jest zaplanowana wycieczka klasowa, jedziemy w Karkonosze na sześć dni, a potem dadzą nam dwa tygodnie wolnego przed samą maturą, mamy to odrobić wcześniej jako fakultety.

– I dobrze – przyznał. – Bardzo słuszny plan, warto odstresować się i odpocząć przed wielkim wydarzeniem, to bardzo ważne. A póki co trzeba jakoś dociągnąć do wiosny… Męczy już ta zima, prawda, kochanie?

– Strasznie męczy, bandziorku. Ciągle tylko mróz i mróz, już by się tak chciało trochę ciepła i słońca…

– Już niedługo – zapewnił ją łagodnie. – W marcu trochę się ociepli, święta są w tym roku wcześniej, więc i wiosna przyjdzie niebawem. A na nasze urodziny będzie już przepiękna pogoda… Zawsze jest, zauważyłaś? Dobrze wybraliśmy sobie datę.

„Na nasze urodziny…” – pomyślała Lodzia z cichą błogością w duszy.

– Tak, nawet kwiaty już wtedy pięknie kwitną – odparła rozmarzonym tonem.

– Niezapominajki też?

– Owszem, niektóre odmiany. Inne dopiero w maju, a reszta w wakacje.

– Uprawiasz je w ogródku?

– Aha, z moim tatą – uśmiechnęła się. – Co roku sadzimy trochę nowych, w różnych miejscach. Najpierw trzeba je wysiać, już w czerwcu, potem wyhodować sadzonki, posadzić… To wymaga sporo pracy, ale na wiosnę jest taki efekt, że warto.

– Czyli przechodzisz również profesjonalny kurs ogrodnictwa – zauważył. – Pełny pakiet, nie ma co… Powiedz mi, lubisz tę pracę w ogródku i sadzenie niezapominajek?

– Uwielbiam!

– Widzę w takim razie, że mam do pogadania z Maćkiem – powiedział w zamyśleniu.

– Z Maćkiem? – powtórzyła zdziwiona Lodzia, nie widząc związku z tematem.

– Tak, kochanie – odparł beztrosko. – Muszę z nim pogadać o dokończeniu pewnego starego projektu, który już dość dawno sobie odpuściłem. Teraz widzę, że trzeba go będzie pilnie odkurzyć… Ale na razie niestety nie ma jak się z nimi spotkać, dopiero gdy to się wszystko przewali. Zorganizujemy sobie jakieś małe piwko w większym gronie, pewnie gdzieś w marcu, kiedy już się zrobi trochę cieplej. Wojtek zresztą też ma teraz kociokwik w pracy, kończą jakieś dwie sprawy… Wszyscy już mamy dość.

– Ale przecież w końcu jakoś wyjdziecie na prostą? – zapytała ze współczuciem.

– Bez dwóch zdań – zapewnił ją stanowczo. – Długo byśmy nie pociągnęli w tym trybie. Zluzowaliśmy na razie ze zleceniami, nie przyjmujemy żadnych nowych spraw, ciągniemy tylko te wiszące i nadrabiamy zaległości. W końcu musi się przejaśnić na horyzoncie, to naturalna kolej rzeczy… Kiedy mogę znowu do ciebie zadzwonić w sprawie tej naszej kawy, Lea? Środa? Czwartek?

– Na ten tydzień wyczerpałeś już limit – przypomniała mu stoicko.

– Ty niedobra gwiazdeczko – odparł z wyrzutem Pablo. – Jak możesz tak okrutnie traktować swojego bandziora? Miałaś się ze mną spotkać, a nawet zadzwonić mi nie pozwolisz?

– Z tym spotkaniem przecież jeszcze nic nie było ustalone – zauważyła Lodzia.

– Bo mieliśmy ustalić dziś. Tak, wiem, to ja zawaliłem… Nie sądziłem, że to wariactwo tyle potrwa. Ale przeżyjemy to jakoś, kochanie – dodał weselej. – Piotrek wisi mi za to dwa pełne tygodnie urlopu, wyegzekwuję ten czas co do minuty. Odbijemy sobie wszystko w Bieszczadach.

– W jakich Bieszczadach? – zdumiała się Lodzia. – Ty się dobrze czujesz, bandziorku?

– No i widzisz? – zaśmiał się Pablo. – Sama ustalasz plan, a potem nic nie pamiętasz… No, ale dobrze. Skoro wyczerpałem limit na ten tydzień, zadzwonię po weekendzie. Udowodnię ci, że umiem być bardzo cierpliwy.

– Nie musisz mi nic udowadniać – odparła nieco zmieszana. – Lepiej odpoczywajcie tam jak najwięcej i nie jedzcie za dużo tych batoników z automatu.

– A dlaczego nie? – zapytał z przekorą. – Batoniki pełnią ważną rolę, dobrze wyrównują poziom cukru. Pod wieczór jesteśmy już w takim stanie, że tylko piwo albo batonik mogą nas postawić na nogi. Piwa w pracy Piotrek zabrania, więc w odwodzie zostają słodycze.

– To jedzcie chociaż coś lepszego, nie wiem, może jakieś ciasto z owocami? – zastanowiła się Lodzia. – Majk przecież coś takiego ma chyba u siebie.

– Nie mamy czasu na bieganie za ciastem z owocami, skarbie – powiedział łagodnie Pablo. – W podbramkowych sytuacjach trzeba brać to, co jest pod ręką… Ale widzę, że strasznie irytują cię te nasze batoniki. Co w nich jest takiego złego?

– To zapychacze bez żadnej wartości – odparła Lodzia krytycznym tonem Babci. – Sam cukier i niezdrowy tłuszcz. Jak można jeść takie śmieci?

Pablo parsknął śmiechem.

– Widzisz, czas chyba porządnie się za mnie zabrać. Rujnuję sobie zdrowie, bo nikt mnie nie pilnuje… Ale to się wreszcie zmieni, prawda? – dodał podstępnym tonem.

– Tego nie wiem – odparła oględnie. – To już twoja sprawa.

– Sam sobie przecież nie poradzę – zauważył wesoło. – Nie znam się na zdrowym odżywianiu, nie umiem gotować ani piec ciast… W tym względzie jestem jak dziecko we mgle. No trudno, gwiazdeczko. Nie będę ci już zabierał czasu. Zadzwonię w przyszłym tygodniu i wrócimy do rozmowy o kawie, zgoda?

– Niech ci będzie.

– Co za entuzjazm! – zaśmiał się. – Więc do usłyszenia, Lea.

– Do usłyszenia, Pablo.

„Batoniki z automatu!” – pomyślała z oburzeniem po zakończeniu połączenia. – „Nie do pomyślenia! Jak ty możesz jeść takie rzeczy, bandziorku?”