Lodzia Makówkówna - Rozdział V (cz. 3)

– Bardzo panu dziękuję – powiedziała grzecznie, kiedy schodzili po schodach na parter szkoły. – Poradziłabym sobie, ale to jednak było trochę ciężkie. Myślałam, że taksówka podwiezie mnie pod same drzwi, a tu niestety… cóż, dzisiaj mam wyjątkowego pecha. W każdym razie bardzo dziękuję za pomoc.

– Ależ nie ma za co – odparł swobodnie bandzior. – To dla mnie przyjemność. Dawno już chciałem z panią dłużej porozmawiać, ale ciągle nie było okazji. Mimo że nie widzimy się przecież ani pierwszy, ani drugi raz… Prawda, pani Leokadio?

W jego głosie zabrzmiała wesoła nutka. Lodzia uznała to za dyskretną aluzję do jej wybryków, w szczególności do tego, co wydarzyło się dwa tygodnie wcześniej w Anabelli.

– Tak – powiedziała z zakłopotaniem, zatrzymując się na jednym ze stopni. – Więc skoro znowu się spotkaliśmy… muszę pana przeprosić za to, co nawywijałam.

Bandzior również się zatrzymał. Odruchowo podniosła na niego oczy i napotkała jego ciepłe, rozbawione spojrzenie. Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że mrugnął do niej porozumiewawczo samym kącikiem oka. Serce dziwnie jej zabiło, odwróciła natychmiast wzrok i zeszła o stopień niżej. Bandzior zrobił to samo.

– Przecież wywijaliśmy w zgodnym duecie, o ile dobrze pamiętam – zauważył, przyglądając się teraz z zafascynowaniem jej długiemu warkoczowi. – Ale o tym trzeba koniecznie dłużej porozmawiać… Pani, zdaje się, nie ma dzisiaj czasu?

Lodzia ochłonęła natychmiast i aż podskoczyła, zerkając na zegarek.

– Właśnie! – zawołała. – Muszę natychmiast wracać do domu! Zostały mi trzy godziny, żeby wybrać się na studniówkę. A tam jeszcze jakieś korki! Muszę zamówić taksówkę!

Otworzyła szybko torebkę i wyrwała z niej telefon, w którym zaczęła gorączkowo szukać numeru biura taksówek. Bandzior schylił się ku niej i przytrzymał ją za rękę z telefonem.

– Proszę nie dzwonić po taksówkę, odwiozę panią – powiedział szybko. – Mam tu blisko samochód, pas jest wolny w tamtą stronę, jakoś przejedziemy. Będę zachwycony, mogąc wyświadczyć pani taką drobną przysługę.

Lodzia aż zachwiała się pod tym krótkim dotykiem jego dłoni, który sprawił jej dziwną, niewytłumaczalną przyjemność.

„O, szlag!” – pomyślała. – „Znowu te ciary… Ten bandzior mnie wykończy!”

– Naprawdę nie trzeba – zapewniła go wymijająco, schodząc o dwa stopnie w dół, gdzie znów zatrzymała się, wyszukując nerwowo w telefonie numer taksówki.

Bandzior zszedł również. Stanowczym gestem przytrzymał jej dłoń z telefonem i kiedy podniosła na niego zdezorientowany wzrok, spojrzał jej prosto w oczy z szelmowskim uśmiechem. Zadrżała w środku pod tym dotykiem i przenikliwym spojrzeniem pełnym ciepłych, znaczących iskierek. Natychmiast cofnęła rękę i odwróciła oczy.

„Przecież on mnie podrywa!” – pomyślała zaniepokojona. – „No nie, nie… tego mi tylko brakowało!”

Nie ulegało wątpliwości, że bandzior, który przy poprzednich spotkaniach gapił się na nią tylko z wytężoną uwagą, dziś usiłował aktywnie ją zaczepić w ów jedyny w swoim rodzaju, jednoznaczny sposób, znany rodzajowi ludzkiemu od stworzenia świata. Jego rozbawione, ciemne oczy wypełniły się teraz specyficznym blaskiem zainteresowania, jaki pojawia się zazwyczaj w oczach mężczyzny, któremu podoba się kobieta.

Lodzia, choć niedoświadczona na polu relacji damsko-męskich, wyczuła to instynktownie i poczuła się nieswojo. Co prawda od wielu miesięcy musiała znosić umizgi Grzela i wykształciła przy tym pewne schematy samoobrony, jednak bandzior nie był przecież Grzelem… Pomijając wszelkie inne okoliczności, to nie był jej kolega z klasy ani nawet szeroko pojęty rówieśnik, lecz dorosły, dużo starszy od niej mężczyzna, którego inteligentne spojrzenie i nieco zaczepny, ale w gruncie rzeczy kulturalny sposób bycia nie pozwalały odpowiedzieć mu w taki sam sposób, w jaki odpowiadała zazwyczaj na ordynarne zaloty Grzela. Zresztą, sama przed sobą musiała przyznać, że ten płomyk zainteresowania w jego oczach wcale nie działał na nią odpychająco… Uznała jednak, że musi zareagować stosownie i zachować dystans.

Przybrała buńczuczną, niezadowoloną minę wzorowaną na mimice Mamusi, po czym wyniosłym gestem odrzuciła na plecy swój długi warkocz.

– Proszę pana – rzekła stanowczo, podnosząc dumnie głowę. – Dziękuję za pomoc w niesieniu makowca, to było naprawdę bardzo uprzejme, ale teraz już poradzę sobie sama.

– Nie zgadzam się na to – uśmiechnął się zawadiacko bandzior, wyraźnie rozbawiony jej zadziorną miną. – Mam wobec pani dług wdzięczności, akurat nadarza się okazja, żeby go choć częściowo spłacić. Nie mogę odejść ze świadomością, że nie pomogłem w potrzebie. Czy chce pani doprowadzić do tego, żebym nie mógł spojrzeć w lustro?

„Jaki cwaniak!” – pomyślała z humorem. – „Uważaj, Lodziu, to jakiś stary wyga!”

– Jaki znowu dług wdzięczności? – pokręciła głową, znów schodząc kilka stopni w dół.

– No, przecież za profesjonalne opatrzenie mi rany – odparł, podążając tuż za nią. – Wtedy ja byłem w potrzebie, dziś pani, więc w naturalny sposób powinienem się odwdzięczyć.

Lodzia mimo woli przypomniała sobie jego opuchniętą twarz zalaną krwią, podbite oko i rozciętą wargę, wróciła pamięcią do chwili, gdy stała nad nim i opatrywała mu ranę, a on siedział w milczeniu i patrzył na nią swym uważnym wzrokiem. To były te same oczy, już wtedy igrały w nich takie zaczepne iskierki… Ale dług wdzięczności? Zamknęła go rannego w schowku na szczotki… wydała go policji… zepsuła mu wieczór i skompromitowała go przed znajomymi… Poczuła, jak znowu ogarnia ją wstyd. Spojrzała na niego nieco łagodniej.

– Nie ma pan żadnego długu – westchnęła. – To raczej ja mam dług moralny wobec pana.

– Wszystko jedno – odparł spokojnie. – Tak czy inaczej odwiozę panią. Proszę mi nie kazać być nieuprzejmym i źle wychowanym. Już raz dałem popis złych manier, nie chciałbym znów wstydzić się sam za siebie.

Lodzia zawahała się, co nie umknęło uwadze bandziora.

– Chodźmy – powiedział stanowczo, uprzejmym gestem wskazując jej wyjście ze szkoły.

(c.d.n.)