Lodzia Makówkówna - Rozdział V (cz. 4)

Zeszli z ostatnich stopni schodów i ruszyli w stronę drzwi, które bandzior szarmancko otworzył przed nią i przytrzymał. Po chwili znaleźli się na chodniku. Prószył lekki śnieżek, robiło się coraz zimniej. Oboje odruchowo założyli czapki i przeszli kilkanaście kroków w milczeniu.

– Ale zaraz – zatrzymała się nagle Lodzia, przybierając znów pełną godności minę. – Zapomniałam. Ja nie wsiadam do samochodu z nieznajomymi.

Bandzior roześmiał się i pokręcił głową.

– Z nieznajomymi może nie, ale ze mną to chyba co innego? Mamy za sobą tyle wspólnych przygód, że chyba można uznać, że się znamy? Proszę pamiętać, że przez panią prawie jęczałem w więziennym lochu…

– Nieprawda! – zawołała, rzucając mu oburzone spojrzenie. – Od razu pana wypuścili, myśli pan, że nie wiem?!

– No dobrze! – zaśmiał się pojednawczo, ruszając znów chodnikiem i wskazując jej uprzejmym gestem drogę. – Fakt, w areszcie byli dla mnie bardzo mili, dostałem nawet całkiem niezłą kawę… Ale czy pani wie, jakie to jest uczucie zostać zatrzymanym przez policję?

Lodzia spojrzała na niego z niepokojem, znów odezwało się w niej poczucie winy. Co prawda wydawał się żartować, ale to wcale nie umniejszało jej zbrodni. Poza tym myśl o jeszcze kilku, a może kilkunastu minutach w jego towarzystwie nie była jej wcale niemiła… Czy jednak będzie bezpieczna, pozwalając odwieźć się samochodem nieznajomemu bandziorowi? Bandziorowi, który patrzył na nią takim wzrokiem? Z drugiej strony czegóż miała się bać? Przecież on już raz spędził dobry kwadrans zamknięty z nią sam na sam w ciemnym pokoju i zachował się bez zarzutu…

Szła przez chwilę obok niego w milczeniu, pozwalając prowadzić się w kierunku przystanku, który niebawem minęli. Bandzior zerknął na nią z uwagą, jakby z wyrazu jej twarzy próbował odczytać kotłujące się jej w głowie myśli. Twarz dziewczyny wyrażała wahanie. Spojrzała na niego niepewnym wzrokiem.

– Proszę zauważyć, że minęliśmy już przystanek – uśmiechnął się czarująco. – A na taksówkę musiałaby pani trochę poczekać. Chyba już nie warto, jesteśmy prawie przy samochodzie…

Zwolniła kroku w zawahaniu. Czy miała skorzystać z jego propozycji? Musiała szybko podjąć decyzję. Nagle w jej głowie zabrzmiały odległym echem słowa komisarza Leśniewskiego. Sprawdziliśmy go bardzo dokładnie, pani Leokadio… To człowiek w pełni wiarygodny… prokurator poręczył za niego osobiście… Podniosła głowę zdecydowanym ruchem.

– W porządku, niech mnie pan odwiezie – zgodziła się z determinacją. – Jeśli to naprawdę nie sprawi panu kłopotu… Mam diabelnie mało czasu i jestem skazana wyłącznie na siebie, mój prawie-narzeczony dziś rano skręcił nogę.

Bandzior zatrzymał się jak wryty na środku chodnika i popatrzył na nią zaskoczony.

– Prawie-narzeczony? – powtórzył powoli.

Przez jego wesołą dotąd twarz przebiegł lekki cień.

– Aha – uśmiechnęła się swobodnie Lodzia, olśniona nagłą myślą.

Skoro Karol miał jej służyć za parawan przeciwko Grzelowi, schroni się za nim również przed bandziorem! Tym bardziej, że w tym nie było nawet kłamstwa, oficjalna pozycja Karola w jej rodzinie dopuszczała taką drobną nadinterpretację…

– Mieliśmy razem podjechać samochodem do szkoły z tym makowcem – wyjaśniła spokojnym, rzeczowym tonem. – Ale on akurat skręcił rano nogę i musiałam wziąć taryfę. Straszny pech, oczywiście dla niego, bo o mnie mniejsza w tej przykrej sytuacji.

– Rzeczywiście pech – przyznał bandzior, wprowadzając ją na niewielki parking ukryty w podwórzu między dwiema kamienicami.

Parkingowy kiwnął do niego ręką jak do starego znajomego. Bandzior odwzajemnił pozdrowienie, sięgnął do kieszeni po kluczyki i odblokował czarnego volkswagena golfa stojącego tuż przy wyjeździe, po czym otworzył przed Lodzią drzwi z prawej strony. Przypomniała sobie ten sam gest wykonywany przez Karola – bandzior był równie grzeczny, a przy tym o wiele swobodniejszy.

„Stary wyjadacz” – pomyślała, ściągając czapkę i kładąc ją sobie równo na kolanach.

W samochodzie było ciepło i przytulnie, tak jakby ktoś niedawno z niego wysiadł. Bandzior również zdjął czapkę, rzucił ją nonszalanckim gestem na półkę, w milczeniu odpalił silnik i sięgnął w stronę grającego cicho radia, aby je wyłączyć.

– Nie, niech pan zostawi! – zaprotestowała Lodzia, odruchowo wyciągając rękę.

Ich dłonie musnęły się przelotnie, prawie niewyczuwalnie. Bandzior spojrzał na nią uważnie. Gdzieś na dnie jego oczu zabłysł ognisty płomień, jak w ślepiach szykującego się do skoku tygrysa… jednak natychmiast zgasł.

– Dobrze, zostawimy – skinął uprzejmie głową. – Ja też lubię muzykę.

(c.d.n.)