Lodzia Makówkówna - Rozdział V (cz. 8)

Na półtorej godziny przed studniówką Wielka Triada, przekonana, że Lodzia rozpacza po dotkliwej stracie, jaką był niedoszły bal w towarzystwie Karola, przybyła na górę pomóc jej w smutnych przygotowaniach do zabawy. Zafrasowane kobiety zastały córę rodu Makówków w dziwnym stanie, który nasuwał obawę, czy z rozpaczy nie doznała pomieszania zmysłów, policzki bowiem płonęły jej ogniem, oczy lśniły dzikim blaskiem, a dłonie drżały, jakby brał ją atak febry.

Dość szybko jednak wróciła do swojego normalnego zachowania, co przepełniona współczuciem Wielka Triada uznała za zwycięstwo jej silnej woli nad pękniętym sercem, i z nietypowym dla niej zaangażowaniem negocjowała każdy szczegół wieczorowej fryzury, którą Ciotka Lucy w ciągu dwóch kwadransów wyczarowała z jej długich włosów. Następnie usiadła do makijażu, co zazwyczaj jej się nie zdarzało, i delikatnie podkreśliła sobie usta oraz linie oczu. Efekt tych zabiegów był tak olśniewający, że kiedy dziewczyna zeszła na dół w swym stroju studniówkowym, oczekująca w przedpokoju rodzina aż oniemiała z zachwytu.

– Lodzieńko, wyglądasz prześlicznie! – zawołała Babcia. – Istna młoda dama!

– Jaka szkoda, że Karolek nie może dziś z tobą jechać… – westchnęła Mamusia. – A wszystko już tak świetnie się układało!

– Nawet nowy garnitur miał gotowy… – dodała z żalem Ciotka Lucy.

– Dajcie już spokój – zestrofowała je obie Babcia. – Nie psujcie dziecku humoru.

Lodzia uśmiechnęła się delikatnie.

– Muszę już lecieć – powiedziała, sięgając po swój zimowy płaszcz. – Jest siedemnasta trzydzieści, zostało mi tylko pół godziny.

Założyła płaszcz, po czym ostrożnie zarzuciła ocieplany kaptur na swój imponujący wielkością i finezją uczesania kok. Następnie podniosła z podłogi przygotowane brezentowe torby z akcesoriami balowymi.

– Nie za dużo tego, Lodziu? – zapytała Babcia, przyglądając się krytycznie jej bagażom.

– To są same potrzebne rzeczy, babciu. Na szczęście są lekkie, zajmują tylko trochę miejsca.

– Lodziu, a czapka? – zapytała z niezadowoleniem Mamusia.

– Czapkę wezmę do kieszeni – oznajmiła. – Nie zmieści mi się na głowę przy tym uczesaniu, zepsułabym sobie fryzurę, a ciocia tak się namęczyła… Ale nie martw się, mamo, pójdę w kapturze, jest ciepły, a tylko kilka stopni na minusie.

– No dobrze – westchnęła Mamusia. – Rzeczywiście, nie pomyślałam, że nie da się założyć czapki na taki kok. Tylko uważaj na zdrowie, Lodziu, szkoda by było, gdybyś przeziębiła się akurat na ferie. Nie zapomnij rękawiczek.

– Będę dbać o siebie, mamo – obiecała z uspokajającym uśmiechem, zakładając posłusznie rękawiczki i kładąc rękę na klamce drzwi wyjściowych. – Biegnę już, bo mało czasu.

Mamusia kiwnęła głową akceptująco.

– Jedziesz z Julcią? – zapytała jeszcze.

– Nie, spotkamy się już w szkole – odparła wymijająco Lodzia. – Ona jest z kolegą, będą jechać razem. Ale muszę już iść, mamo.

– Idź, idź, Lodzieńko – zgodziła się Mamusia. – Lepiej być za wcześnie, niż się spóźnić.

– Baw się dobrze, Lodziu… mimo wszystko – powiedziała serdecznie Ciotka Lucy.

– Dziękuję, ciociu.

Lodzia z ulgą zamknęła za sobą drzwi i lekkim krokiem ruszyła alejką do furtki.

„Mimo wszystko” – uśmiechnęła się do siebie. – „Postaram się, ciociu.”