Lodzia Makówkówna - Rozdział VI (cz. 4)

Zadowolona ze zmiany tematu Julka dała swojemu towarzyszowi znak i oboje poszli przodem. Lodzia zerknęła na bandziora, który w milczeniu przysłuchiwał się ich rozmowie.

– Wiesz, Pablo, muszę cię uprzedzić – powiedziała lojalnie, kiedy i oni ruszyli za Julką i Szymonem w stronę sali gimnastycznej. – Najpierw będzie część oficjalna, przemowa dyrektora, przedstawienie… W sumie takie trochę nudy.

– Jakie znowu nudy, Lea? – uśmiechnął się. – Mówiłem ci już przecież, że z tobą nie można się nudzić.

W tym momencie Lodzia stanęła jak wryta.

– A żebyś wiedział… – szepnęła zmrożona, czując, że ze zdenerwowania robi jej się słabo.

Niespodziewanie tuż przed nimi wyrosła bowiem jak spod ziemi wysoka sylwetka Grzela wystrojonego w ciemnogranatowy garnitur z wielką, aksamitną muchą. Lodzia zupełnie zapomniała o tym zagrożeniu i doskonale rozumiejąc, że teraz jest już za późno na dyskretną ewakuację, spojrzała na Julkę, która również zatrzymała się odruchowo, świadoma powagi sytuacji. Obie popatrzyły po sobie z zaniepokojeniem.

– Lodziu! – zawołał zachwycony Grzelo, chwytając dziewczynę za rękę, którą ta natychmiast wyszarpnęła mu z powrotem. – Szukałem cię po całej szkole! Ale wyglądasz!… mmmm… delicja! Połknąłbym cię bez popitki!

Zniesmaczona tym grubiańskim komplementem Lodzia przybrała minę milczącej wyniośle furii. Z kolei Julka uznała, że w tej delikatnej sytuacji najlepszym wyjściem będzie dyplomatycznymi środkami doprowadzić do szybkiego pozbycia się intruza.

– Grzesiu drogi – upomniała go uprzejmie. – Bardzo cię proszę, zachowuj się kulturalnie i bądź łaskaw zauważyć, że Lodzia jest w towarzystwie. Miarkuj się, waść, co?

– Nic mnie nie obchodzi wasze towarzystwo! – oburzył się Grzelo. – Nie wtrącaj się, ja rozmawiam z Lodzią! Lodziu, ja nie mogę, ale z ciebie ciacho!

– Grzesiek, proszę, daj mi spokój – odrzekła z niechęcią Lodzia. – Prosiłam cię przecież. Chociaż dzisiaj byś darował sobie te wygłupy…

Grzelo aż podskoczył.

– Wygłupy?! – wykrzyknął z wyrzutem. – Okrutna kobieto! Przecież ja cię kocham do szaleństwa! Tyle razy ci to mówię, mam powtórzyć jeszcze raz?

– Nie, dzięki – westchnęła z rezygnacją.

– Ale serio, słońce, wyglądasz bosko! – zapewnił ją żarliwie. – Drugiej takiej laski nie ma w całej szkole… co ja mówię, na całej planecie! Posłuchaj, mam do ciebie ważną sprawę. Zamienisz ze mną słówko na osobności?

– Nie – odparła krótko.

Postanowiła za dużo nie mówić, żeby nie sprowokować czegoś jeszcze gorszego. Starała się narzucić tę strategię też Julce, piorunując ją nakazującym spojrzeniem.

– Ale ja muszę z tobą pogadać! – zawołał płomiennie Grzelo, nie przejmując się zupełnie jej odmową i próbując znów chwycić ją za rękę, którą na ten widok dziewczyna szybko ukryła za plecami. – Muszę! Teraz, natychmiast, bo pęknę! Lodziu…

– Za przeproszeniem – wtrącił się nagle Pablo, który dotychczas patrzył na tę scenę w zdumionym milczeniu. Ukłonił się uprzejmie romantycznemu amantowi. – Ta młoda dama jest dziś ze mną i jeśli szanowny kolega życzy sobie z nią rozmawiać, proszę to robić w mojej obecności.

Jego niski, stanowczy głos zrobił wrażenie. Lodzia spojrzała na niego z niepokojem, Julka i Szymon wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Grzelo, który dopiero teraz zdał sobie sprawę z obecności rywala, skamieniał na moment i aż go zatkało. Pobladł, oczy zwęziły mu się w wąskie szparki, a dłonie ścisnęły się w pięści.

– Że co? – syknął przez zęby, patrząc na niego z zimną nienawiścią. – A więc to jest ten twój przydupas, Lodziu? Zabiję jak psa… flaki powyrywam!

I bez ostrzeżenia, zanim wystraszona nie na żarty Lodzia zdążyła zareagować, odwinął się w tył i rzucił się na Pabla z zamiarem wymierzenia mu potężnego ciosu pięścią w szczękę. Zaskoczony bandzior w ostatnim ułamku sekundy zdążył zrobić błyskawiczny unik całym ciałem, skutkiem czego cios Grzela trafił w próżnię, on sam zaś stracił równowagę i wyrżnął spektakularnego szczupaka na parkiecie holu, wpadając przy tym na kilka zmierzających na salę gimnastyczną par. Podniosły się zbulwersowane okrzyki i złorzeczenia pod adresem romantycznego wojownika, ten jednak, pozbierawszy się szybko, poderwał się i rzucił się z powrotem. Dysząc jak rozjuszony pitbull, z przekrzywioną aksamitną muchą, stanął na rozkraczonych nogach ze ściśniętymi pięściami i mierzył nienawistnym wzrokiem przeciwnika. Na ten widok na zaskoczonej wciąż twarzy Pabla pojawił się dyskretny wyraz rozbawienia, za którym jednak wyczuwało się najwyższe skupienie wszystkich zmysłów.

– Nie radzę – rzucił ostrzegawczym tonem. – Jeśli kolega sobie życzy, możemy umówić się kiedyś w dogodnym terminie i miejscu, ale dziś to chyba nie jest dobry pomysł. Nie lubię tego robić, kiedy jestem pod krawatem.

– Flaki… – wysyczał w odpowiedzi Grzelo.

Sytuacja zaczęła wyglądać dramatycznie. Na wpół przytomnej ze zdenerwowania Lodzi aż zakręciło się w głowie, gorączkowo zastanawiała się, jak zażegnać niebezpieczeństwo, zanim stanie się coś nieodwracalnego. Bójka na szkolnym holu mogła mieć bardzo poważne konsekwencje, łącznie z natychmiastowym usunięciem jej uczestników z imprezy, i to w atmosferze skandalu. Obie z Julką wymieniły wystraszone spojrzenia.

Szymon, uznawszy, że powinien wziąć na siebie rolę neutralnego negocjatora, podbiegł do Grzela, ale zanim zdążył się odezwać, został gwałtownie i brutalnie odepchnięty. W przypływie desperacji Lodzia zebrała całą odwagę, jaką w tych okolicznościach była w stanie z siebie wykrzesać, i osobiście stanęła między przeciwnikami.

– Przestań wreszcie, Grzesiek! – zawołała z oburzeniem. – Uspokój się, człowieku, czy ty już kompletnie zwariowałeś?! Prosiłam cię tyle razy!

– Lea, odsuń się, kochanie – powiedział łagodnie bandzior, nie spuszczając skupionego wzroku z Grzela. – Ten dżentelmen, jak mi się wydaje, jest nieobliczalny… Załatwimy to między sobą.

Stanowczym gestem ręki wskazał jej, aby wycofała się pod ścianę, co wykonała bez protestu, z bijącym mocno sercem. Myśl, że zaprosiła dziś bandziora na bal i z miejsca wpakowała go w kolejną niebezpieczną przygodę, była nie do zniesienia. Jeśli z tego wywiąże się prawdziwa bójka… Julka i Szymon również patrzyli na scenę w pełnym powagi skupieniu.

– Spokojnie – powiedział pojednawczo Pablo, podchodząc powoli do Grzela z wyciągniętą ręką, choć widać było, że z uwagą śledzi każdy ruch jego mięśni. – Dla dobra sprawy proponuję koledze zawieszenie broni.

Grzelo patrzył na niego z nienawiścią.

– Nie ma takiej opcji – wycedził przez zęby.

– Nie, to nie – odparł niedbale bandzior, cofając rękę. – Jednak uprzedzam, że nie będę tolerował takiego zachowania przy damach.

– Ty nie będziesz tolerował, ty?! – ryknął wyprowadzony z równowagi Grzelo, aż kilka mijających ich osób odwróciło się z niepokojem. – To ja nie będę tolerował ciebie!

I z wściekłością rzucił się na niego z pięściami. Lodzia wydała przerażony okrzyk, Julka w przestrachu złapała odruchowo za ramię Szymona. Jednak bandzior, tym razem gotowy na atak, nie dał się zaskoczyć. Uchylił szybko głowę tak, że pięść Grzela zdążyła trafić go tylko w ramię i ześlizgnęła się po nim, po czym chwycił go mocno za nadgarstek i wykręcił mu powoli rękę, sprowadzając go żelaznym uściskiem do parteru. Obaj znieruchomieli na kilka chwil w nienaturalnie wygiętej pozycji.

– Puszczaj! – jęknął Grzelo z wykrzywioną z bólu twarzą.

Bandzior pochylił się nad nim mocniej z poirytowaniem w oczach.

– Słuchaj, synu – rzucił twardo, nie zwalniając uścisku. – Ostrzegam cię ostatni raz. Jeszcze jeden taki numer i naprawdę będziesz miał kłopoty. Rozumiemy się?

Grzelo zagryzł wargi, patrząc na niego z wściekłością.

– Dobra, puść – wycedził.

– Rozumiemy się? – powtórzył Pablo.

Grzelo pokiwał niechętnie głową. Bandzior puścił go, wyprostował się i ostentacyjnie, z chmurną miną poprawił sobie krawat, nie odrywając od niego ostrzegawczego spojrzenia. Grzelo, który został pochylony nad podłogą, masując jak niepyszny nadgarstek i wykręcone ramię, mierzył go wzrokiem, który poprzysięgał krwawą zemstę… Po chwili on również podniósł się, rzucił strwożonej Lodzi pełne wyrzutu spojrzenie zranionego kochanka i odszedł w stronę sali gimnastycznej, która powoli wypełniała się balowiczami. Julka i Szymon patrzyli na Pabla z uznaniem.

(c.d.n.)