Lodzia Makówkówna - Rozdział VI (cz. 9)

Po poczęstunku i pierwszej serii tańców nastąpiła przerwa w muzyce. Towarzystwo balowiczów rozproszyło się, jedni szli do toalety, inni wracali do stołów, by czegoś się napić, jeszcze inni zbijali się w grupki w różnych częściach korytarza, rozmawiając między sobą. Lodzia i Julka przeprosiły swoich towarzyszy, aby udać się do łazienki, i właśnie stamtąd wracały, kiedy w korytarzu zaczepiły ich Magda i Monika.

– O, Lodzia, dobrze, że cię widzę! – zawołała Magda. – Słuchaj…

– Madziu, gdzie podziałaś swojego nieodłącznego Miśka? – przerwała jej wesoło Julka.

– Siedzi przy stole – machnęła ręką Magda. – Czekaj, bo chcę o coś zapytać Lodzię. Lodziu, słuchaj… – zniżyła konspiracyjnie głos. – Co tam się stało z Grzelem? Rafi mówił nam, że podobno jakaś ostra akcja była między nim a twoim facetem…

Lodzia pokręciła głową.

– A, daj spokój! – rzuciła niechętnie.

– Grzelo podobno był wściekły jak osa – dodała Monika. – I pojechał już do domu.

– Jak to pojechał do domu? – zdumiała się Lodzia.

– Co prawda to Rafi tak twierdzi, więc nie wiadomo do końca, ile w tym ściemy – zastrzegła Monika. – Ale faktycznie nigdzie go nie widać… No, nieważne, mów lepiej, co tam się stało!

– Pobili się – poinformowała je Julka, widząc, że Lodzia nie zamierza odpowiedzieć.

– Pobili się?! – wykrzyknęła Magda. – No co ty, żartujesz! Facet Lodzi tłukł się z naszym Grzelem?!

Julka pokiwała powoli głową, zerkając wesoło na podirytowaną przyjaciółkę.

– Ale o co się pobili? – zapytała równie zaskoczona Monika.

– Nie o co, tylko o kogo! – zaśmiała się Julka. – No, jak myślisz, Monia, o kogo mogli się pobić? Oczywiście o Lodźkę!

Obie dziewczyny spojrzały z podszytym zgrozą zafascynowaniem na Lodzię, która wzruszyła tylko ramionami z wyraźną niechęcią do tematu.

– No to nieźle! – podsumowała z uznaniem Magda. – I co, Lodziu, domyślam się, że to twój wapniak wygrał pojedynek, skoro Grzelo tak się wkurzył?

Lodzia nie odpowiedziała.

– Dokładnie – potwierdziła za nią Julka. – Ale Grzelo sam sobie winien, zaatakował go pierwszy. Znowu bredził o tym wyrywaniu flaków…

Magda i Monika parsknęły śmiechem, jednak w tym momencie, ku wielkiej uldze Lodzi, rozmowa urwała się, gdyż podeszły do nich dwie pary, Rafał ze swoją dziewczyną i Mateusz z Elizą z drugiej B. Lodzia zerknęła ukradkiem na Julkę, lecz na twarzy przyjaciółki nie dostrzegła żadnych zmian.

„Juli już chyba trochę przeszło z tym Matim” – pomyślała z satysfakcją. – „Mam nadzieję, że to wpływ Szymka… A w ogóle to gdzie ona miała oczy, przecież Mati mu do pięt nie dorasta!”

– Jak się bawicie? – zagadnęła ich beztrosko Julka.

– Świetnie – odparł Rafał, przyglądając się z uwagą Lodzi. – A wy jak, dziewczyny? Bo słyszałem, że tu jakieś burdy były…

– Dobra, słuchajcie, wracajmy na hol – przerwała mu Lodzia. – Ja bym się czegoś napiła.

Towarzystwo zaśmiało się, spoglądając po sobie znacząco, ale wszyscy posłusznie ruszyli w stronę holu, gdzie po chwili dołączył do nich Szymon. Lodzia rozejrzała się z niepokojem, nie widząc nigdzie swojego towarzysza.

– A gdzie Pablo? – zapytała Szymona. – Byliście przecież razem…

– Tam jest, gada z Bufonem – odparł, wskazując jej ujście przeciwległego korytarza.

Wszyscy jak na komendę spojrzeli w tamtą stronę. Rzeczywiście, Pablo stał w swobodnej pozie w okolicy sali biologicznej i rozmawiał z wicedyrektorem szkoły zwanym przez uczniów Bufonem. Ów zazwyczaj surowy i wyniosły człowiek uśmiechał się teraz szeroko do swojego rozmówcy i mówił coś do niego z ożywieniem, co świadczyło o tym, że mają ze sobą do czynienia nie po raz pierwszy w życiu.

– Chyba znają się z Bufonem – zauważył Mateusz, zerkając wesoło na Lodzię. – Coś czuję, że Lodzia będzie miała chody u dyrekcji.

Koleżanki i koledzy parsknęli śmiechem.

– Jak nasza klasa coś przeskrobie, to już wiem, kogo będziemy dyplomatycznie wysyłać na dywanik! – zaśmiał się Rafał, rzucając jej wymowne spojrzenie.

– Bardzo śmieszne – mruknęła Lodzia, budząc tym kolejny wybuch śmiechu kolegów.

Jednak sama musiała przyznać, że widok zawsze sztywnego Bufona rozmawiającego w takiej komitywie z bandziorem był zaskakujący. Dokładnie w tym momencie Pablo zerknął w stronę holu, zauważył ją i powiedział coś z uśmiechem do wicedyrektora, który natychmiast odwrócił się i skupił na niej uważny wzrok. Lodzia zmieszała się i szybko spuściła głowę, udając, że nie patrzy.

„Cholerny bandzior” – pomyślała z niepokojem. – „Zna skądś Bufona i nie wiadomo, co mu o mnie nagada… Żeby tylko z tego nie było jakichś numerów, bo jak mama dowie się, z kim byłam na studniówce, to koniec ze mną!”

(c.d.n.)