Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 10)

Po odwiezieniu Julki zajechali pod jej dom przy Czeremchowej. Poprosiła Pabla, aby zatrzymał się kilka metrów wcześniej, bo choć prawdopodobieństwo, że ktokolwiek w domu o tej porze nie śpi, było niewielkie, czuła się bardziej komfortowo, nie będąc wystawiona na ewentualność czujnych spojrzeń zza firanek. Pablo zatrzymał samochód zgodnie z instrukcją, wyskoczył, by pomóc jej wysiąść, po czym wyjął jej rzeczy z bagażnika.

– Zaniosę ci to pod same drzwi, kochanie.

– Nie trzeba – pokręciła głową, wsuwając sobie pod pachę tacę po makowcu i zarzucając na ramię obie torby naraz. – Sam wiesz, że to nie jest ciężkie, tylko trochę niewygodne, da się ponieść kilka metrów… Aha, masz tu jeszcze swoje rękawiczki.

– Zostaw je sobie, bo zmarzniesz – odparł, mrugając do niej porozumiewawczo. – Oddasz mi je w czwartek u Majka.

– Nie, weź je już – zaprotestowała. – Nie powiedziałam wcale, że będę w czwartek.

– Nie powiedziałaś, ale mam taką nadzieję – uśmiechnął się słodko. – Przecież wiesz, że bez ciebie byłoby mi smutno.

Lodzia postanowiła trzymać się twardo.

– Pablo… – spojrzała na niego z wyrzutem. – Była umowa, prawda?

– Była – przyznał z powagą. – Ale przypomnij sobie dobrze. Umowa dotyczyła wyjścia ze mną na kawę, piwo, frytki, łyżwy, kręgle i bungee, podwózek samochodem i numeru telefonu. Wiem przecież, że numeru mi nie dasz, bo nie dajesz go nieznajomym, a ja jeszcze nie zasłużyłem na awans, więc nawet nie proszę. Podwieźć też cię nie będę mógł w czwartek, bo zwykle zostawiam samochód w domu, kiedy idę na piwo, będziecie musieli przyjechać sami. Z frytek, łyżew, kręgli i bungee rezygnuję dobrowolnie, piwa nie pijesz, a o kawie pogadamy ewentualnie innym razem. Poza tym nie było klauzuli wykluczającej spotkanie w większym gronie, więc nasza wczorajsza umowa będzie całkowicie dotrzymana.

Lodzia słuchała jego krętactw z rosnącym rozbawieniem.

– Ale z ciebie manipulator! – roześmiała się na koniec. – To tak prawnicy omijają prawo?

– Luki prawne to jedna z moich specjalności – odparł wesoło. – A ty znacząco ułatwiłaś mi zadanie, bo popełniłaś podstawowe błędy w konstrukcji umowy.

– Przecież mówiłam wyraźnie, że po studniówce ma być tabula rasa – przypomniała mu wymownie.

Pablo uśmiechnął się czarująco.

– Tabula rasa oznacza nową szansę, Lea.

– Jesteś niemożliwy – pokręciła głową, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Ale tak czy inaczej dziękuję ci za tę studniówkę, bandziorku. Naprawdę. Bawiłam się cudownie.

– Ja też, gwiazdeczko. To ja dziękuję ci za zaproszenie. Ufam, że zdołałem choć trochę ocieplić swój wizerunek w twoich oczach. Bardzo mi na tym zależało po tym pokazie braku manier, jaki odstawiłem w listopadzie… No, ale czas już do domu, ten mróz jest nie do zniesienia. Będziesz w czwartek u Majka, prawda?

– Przecież wiesz, że nie powinnam – zauważyła lekko. – W mojej sytuacji mogłoby to wyglądać głupio i niezręcznie, nie uważasz?

– Dlaczego? – zapytał równie lekkim tonem. – Zapraszam przecież was wszystkich, całą trójkę. Gdyby ten twój Karol mógł chodzić, zaprosiłbym i jego.

– Serio? – spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– Serio – uśmiechnął się. – Myślisz, że nie chciałbym poznać swojego głównego rywala?

– Bzdura – wzruszyła ramionami.

– Może i bzdura – odparł, a w jego oczach zapaliły się szelmowskie iskierki. – Dla mnie zupełnie nie ma znaczenia, kim on jest, ani co ma do zaoferowania.

Lodzia podniosła dumnie głowę i wydęła lekko wargi.

– Coś, co dla ciebie nie ma znaczenia, może je mieć dla mnie – zauważyła uprzejmie.

– Tak, wiem o tym, Lea – przyznał spokojnie. – Ale ty i tak nie wyjdziesz za Karola.

– O, a skąd to wiesz? – uśmiechnęła się kpiąco.

– Bo wyjdziesz za mnie.

Spojrzała na niego w osłupieniu.

– Co takiego? – wyszeptała zdumiona.

– To, co powiedziałem – uśmiechnął się swobodnie, a jego oczy błysnęły wesoło.

„Ach, ty piekielny blefiarzu!” – pomyślała nie bez uznania. – „Wiedziałam, że coś jeszcze dzisiaj wymyślisz, tylko nie wiedziałam co!”

Po pierwszej sekundzie, kiedy dała się zaskoczyć, otrząsnęła się i ogarnęło ją rozbawienie. Doceniła kolejny inteligentny pomysł bandziora, który idąc za ciosem, podpinał się w ten sposób pod jej matrymonialny blef z Karolem. Droczył się z nią znowu, korzystając z jej własnego oręża, i wyraźnie go to bawiło. Postanowiła nie dać mu satysfakcji.

– Ech, panie prawniku – uśmiechnęła się z pobłażaniem. – Niech pan nie uzurpuje sobie cudzych praw… Pańskie zastępstwo nie obejmuje tego punktu, zresztą właśnie się skończyło. A mezalianse nie wchodzą w grę, mama i babcia prędzej zamurowałyby mnie w wieży.

Pablo roześmiał się, przyglądając jej się z zafascynowaniem.

– Biegnij do domu, bo cała przemarzniesz, gwiazdeczko – odparł neutralnym tonem. – Mróz jak diabli, jeszcze się przeziębisz niepotrzebnie.

Poprowadził ją w stronę furtki jej domu, otworzył ją przed nią szeroko, skłonił się zamaszyście, kiedy przez nią przechodziła, i zamknął ją za nią szarmanckim gestem.

– Do czwartku, kochanie – rzucił jeszcze znacząco.

Po chwili usłyszała trzask drzwi samochodu i dźwięk uruchamianego silnika. Czarny volkswagen przejechał obok jej domu i nabierając prędkości, zniknął w głębi ulicy.