Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 3)

Uśmiechnęła się leciutko, nadal bawiąc się leżącym na stole widelcem. Pablo przyglądał się przez kilka sekund w milczeniu jej delikatnemu półprofilowi oraz wdzięcznej linii szyi podkreślonej wysoko upiętą fryzurą i w jego oczach znów zapaliło się osobliwe światełko. Po chwili jednak ocknął się i jego twarz przybrała neutralny wyraz.

– A gdzie wybierasz się na studia? – zapytał, odchylając się w tył razem z krzesłem.

Od razu przypomniała sobie ten gest, na który zwróciła uwagę w Anabelli w pamiętny wieczór akcji z policją, kiedy obserwowała bawiącego się z kumplami bandziora.

– Uważaj, bo wywalisz się z tym krzesłem – ostrzegła go z powagą. – Strzelisz głową w kaloryfer i będę cię miała na sumieniu. Wybieram się na polonistykę.

Patrzył na nią z rozbawieniem, nie zmieniając pozycji.

– Bardzo dobry pomysł – ocenił. – Będzie z ciebie świetna polonistka.

– Nie powiesz mi, jak wszyscy, że to niepraktyczny kierunek? – zdziwiła się uprzejmie.

– Dlaczego niepraktyczny? Rzekoma praktyczność studiów nie zawsze przekłada się na udane życie zawodowe. Znam mnóstwo takich przypadków.

– No tak, masz już sporo życiowego doświadczenia – zauważyła ze złośliwą nutką w głosie. – O trzynaście lat więcej niż ja.

– Zgadza się – przyznał Pablo, wracając z krzesłem do normalnej pozycji. – I dlatego uważam, że polonistyka to fajny pomysł. Powinnaś studiować to, co lubisz, Lea.

– Moja rodzina jest innego zdania – westchnęła, przypominając sobie irytujące ją od dawna uwagi i obiekcje Wielkiej Triady.

– Nie podoba im się to?

Lodzia uśmiechnęła się.

– Mówiłam ci przecież, że im się w ogóle nie podoba sam pomysł mojego studiowania. Babcia zaakceptowałaby ewentualnie coś bardziej praktycznego, na przykład medycynę, ale polonistyka to dla niej strata czasu. A i tak najważniejsze, żebym była dobrą panią domu.

– Co do tego nie ma wątpliwości – zauważył, zerkając na nią porozumiewawczo. – Po tylu fachowych kursach nie może być inaczej. Ale przecież sama przed chwilą powiedziałaś, że jedno i drugie się nie wyklucza.

– Dla mnie nie, ale w ich przekonaniu owszem. Zbywają mnie za każdym razem, kiedy mówię o studiach. Jeden tata mnie rozumie, tylko że on niestety niewiele ma do powiedzenia.

– Poczekaj, Lea – powiedział łagodnie Pablo, pochylając się w jej stronę. – Przecież rodzina nie ma nic do tego. Wkrótce wychodzisz za mąż, więc życiowe sprawy, takie właśnie jak studia, będziesz omawiać z mężem, czyż nie?

Znów spokojnie sięgnął po szklankę i upił kolejnego łyka, zerkając na nią przy tym ukradkiem z łobuzerskim błyskiem w oku. Lodzia uśmiechnęła się lekko.

– Mąż nie będzie miał nic do gadania – oznajmiła, przybierając wyniosłą minę Mamusi. – Zgodnie z naszą rodzinną tradycją ma być uległym pantoflarzem.

Pablo parsknął śmiechem, krztusząc się przy tym lekko wodą, szybko odstawił szklankę na stół i popatrzył na nią z miną wyrażającą najwyższe rozbawienie.

– Uległym pantoflarzem! – powtórzył wesoło, sięgając po serwetkę. – Coraz lepiej. Dlaczego od razu nie powiedziałaś mi najważniejszego, mała intrygantko?

Lodzia spojrzała na niego z nieco urażoną miną.

– Wielu rzeczy ci nie powiedziałam i nie muszę – odparła, podnosząc dumnie głowę. – I nadal nie rozumiem, dlaczego mamy rozmawiać o tym na studniówce.

– Masz rację, może zatańczymy? – zaproponował swobodnie. – Zdaje się, że przegapiliśmy już ze dwa kawałki. Julia i Szymek już dawno tańczą.

– Dobry pomysł – podchwyciła, odkładając szybko swój widelec na stół.

Podnieśli się z krzeseł. Lodzia czuła, że Pablo nie spuszcza z niej zaintrygowanego wzroku. Parawan w postaci Karola jako narzeczonego działał wyśmienicie, uznała z satysfakcją, że na razie gra idzie jej perfekcyjnie, nic dodać, nic ująć, choć bandzior był bardzo mocnym i inteligentnym przeciwnikiem. Jednak czas był rzeczywiście na to, aby pójść potańczyć. Muzyka dudniła już rytmicznie na sali gimnastycznej, trzeba było korzystać z okazji, póki byli tu razem, jeszcze przez kilka godzin. Spojrzała na niego spod oka.

– To co, bandziorku? – zagadnęła wesoło. – Wywiniemy sobie rock’n’rolla?

– Jak każesz, gwiazdeczko – odparł z ukłonem. – Bandzior jest zawsze do twoich usług.

– No to na co czekasz? Ściągaj tę marynarę, gorąco ci będzie.

Posłusznie zdjął marynarkę i odwiesił ją na krzesło. Pozbył się też krawata, został tylko w białej koszuli, której kołnierzyk rozpiął sobie i rozluźnił pod szyją, po czym uśmiechnął się do Lodzi.

– No dobrze, kociaku – powiedział, patrząc na nią wzrokiem, który zawierał w sobie obietnicę lotu między planetami. – A teraz trzymaj się mocno, bo takiego rock’n’rolla jeszcze w swoim krótkim życiu nie widziałaś!