Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 5)

– Chyba czegoś się napijemy, jak myślisz? – zagadnęła Lodzia przy wyjściu z sali, starając się by jej głos zabrzmiał całkowicie obojętnie i beztrosko.

– Jak sobie życzysz, kochanie – kiwnął głową Pablo.

Uprzejmym gestem przepuścił ją przodem. Wyszli na hol i podeszli do stołu, gdzie siedzieli już Julka z Szymonem zajęci opróżnianiem butelki z coca-colą.

– O, już jesteście! – uśmiechnęła się Julka. – Chcecie coli? Szymek wytrąbił już dwie trzecie, ale coś się jeszcze dla was znajdzie.

Szymon spojrzał na nią z czułością.

– Jak się bawicie? – zapytała Julka, przyglądając się zmienionej lekko twarzy Lodzi.

– Świetnie – odpowiedziała wesoło, sięgając po butelkę z tonikiem i nalewając go sobie do czystej szklanki. Dłoń jeszcze lekko jej drżała, próbowała to jakoś opanować. – Fajna ta muzyka, ale czas trochę odpocząć i napić się czegoś…

Pablo w milczeniu usiadł na swoim krześle i odkręcił butelkę z wodą. Lodzia, która stała jeszcze przy Julce, zerknęła na niego ukradkiem. Z nachmurzoną twarzą sięgnął po szklankę i nalał sobie wody, po czym podniósł ją do ust i pił powoli, nie patrząc na nikogo.

„Jaki niezadowolony” – pomyślała z drżeniem. – „Zły jesteś, szubrawcu, bo prawie upolowany towar wymyka ci się z rąk? Trudno, nic ci na to nie poradzę… Było sobie za dużo nie wyobrażać!”

Podeszła i usiadła cicho na krześle obok niego. Odwrócił się natychmiast w jej stronę i zmierzył ją swym przenikliwym spojrzeniem.

– Powiedz mi, Lea – powiedział poważnie. – Mówiłaś, że wtedy, kiedy zamknęłaś mnie w tej szafie na szczotki… że tego samego dnia poznałaś tego twojego…

– Karola? – dokończyła słodko Lodzia. – Owszem, dokładnie tego samego dnia, mniej więcej godzinę wcześniej. Dlaczego pytasz?

Pablo nie odrywał od niej poważnego spojrzenia.

– Tak szybko się zdecydowałaś? – zapytał ciszej.

– To znaczy? – uniosła lekko brwi. – Chodzi ci o moje małżeństwo?

– Między innymi – rzucił, odwracając na chwilę głowę i zagryzając wargi.

– Właściwie to w dużym stopniu zadecydowano za mnie – odparła beztrosko, udając, że nie dostrzega jego chmurnej miny. – Nie mam za wiele do gadania w tym domu.

– Nawet w swojej własnej sprawie?

– Nawet – odpowiedziała z powagą. – Jestem przecież ledwie że pełnoletnia.

– Ale jednak – zauważył stanowczo. – Takie decyzje podejmuje się osobiście. Chyba nie dasz się wydać za mąż wbrew swojej woli?

– Skądże znowu! – uśmiechnęła się. – Nie powiedziałam przecież, że cokolwiek dzieje się wbrew mojej woli. Jeśli interesy są zbieżne…

– A są? – podchwycił żywo.

Popatrzyła na niego z powagą, w oczach zatliły jej się złośliwe iskierki.

– Naprawdę cię to interesuje? – zdziwiła się uprzejmie. – Są, pewnie, że są, co mają nie być. Nie jestem przecież taka głupia, żeby dać się zmanipulować rodzinie w tak ważnej dla mnie sprawie. Karol to bardzo fajny chłopak, przystojny, inteligentny, znakomicie wychowany… ma wiele do zaoferowania.

Pablo milczał przez chwilę, ciągle jej się przyglądając. Odwróciła oczy, ale i tak czuła na sobie jego palący wzrok. Nagle pochylił się ku niej.

– A gdyby ktoś… przebił jego ofertę? – zapytał cicho.

Podniosła głowę i rzuciła mu dumne spojrzenie rasowej Makówkówny.

– Taki ktoś – odparła z godnością – przede wszystkim musiałby mieć uczciwe zamiary.

Drgnął lekko na te słowa.

– Ach! – szepnął i pokiwał powoli głową. – Rozumiem.

Milczał przez dłuższą chwilę, obracając w dłoni swoją szklankę z resztką wody, po czym jakby się ocknął, wyprostował się na krześle, odstawił szklankę na stół i uśmiechnął się do niej z największą swobodą.

– To co, wracamy na parkiet, maleńka? – zapytał jak gdyby nigdy nic.

– Świetna myśl! – odparła z ulgą, zrywając się ze swojego miejsca. – Nie marnujmy czasu!

Ruszyli ochoczo w stronę sali gimnastycznej, skąd znów dobiegała szybka, rytmiczna muzyka. Pablo mrugnął do Lodzi, przepuszczając ją w drzwiach.

– Będziemy tańczyć, dopóki będziesz miała siły – obiecał, podając jej dłoń. – Biegniemy, moja gwiazdeczko!