Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 6)

Muzyka raz eksplodowała energią wulkanu, raz kołysała jak rozszumiane, wieczorne morze o zachodzie słońca… Przetańczyli już kilka pełnych godzin, przedyskutowali wszystko, o czym tylko mogli mówić. Była trzecia nad ranem, zabawa zbliżała się do końca.

Lodzia coraz mniej łudziła się, że uda jej się bezkarnie wyplątać z tego, w co sama się wplątała. Tańcząc i rozmawiając z bandziorem, patrząc przelotnie w jego magnetyzująco lśniące oczy, odczuwała coraz silniej niezwykłą, fizyczną fascynację, której iskry eksplodowały w niej przy każdym jego spojrzeniu i dotyku. Choć sama nie mogła pojąć tego fenomenu, nie kryła już przed sobą, że ten kilkanaście lat starszy od niej mężczyzna podobał jej się jak jeszcze nikt dotąd. Przyciągało ją w nim dosłownie wszystko, jego twarz, jego sylwetka o idealnej, bardzo męskiej linii ramion, jego dłonie i nawet te drobniutkie zmarszczki w kącikach oczu, które zamiast ją odpychać i zniechęcać, wywoływały w niej falę nieznanego dotąd ciepła. Podobał jej się jego niski głos, jego śmiech, jego inteligentne żarty, jego zawadiacki acz kulturalny sposób bycia… I jednocześnie, im lepiej to sobie uświadamiała, z tym większą obawą zastanawiała się, do czego to ją może doprowadzić. Nie miała wszak wątpliwości, o co chodziło temu atrakcyjnemu facetowi…

„Wygląda na rasowego podrywacza” – myślała, zerkając na niego ukradkiem. – „Te wszystkie jego żarciki, blefiki, słodkie błyskanie tymi diabelskimi oczami… i ten jego zniewalający głos! Jak on potrafi gadać, na wszystko ma odpowiedź! Taki kunszt bierze się tylko z doświadczenia. A teraz ja mu wpadłam w oko… Oj, Lodziu, bądź ostrożna, jeśli on się na ciebie uprze, możesz mieć poważne kłopoty! Ciekawe, kto to w ogóle jest?”

Nagle zapragnęła wiedzieć o nim wszystko. O ile wcześniej świadomie o nic nie pytała, czując, że bezpieczniej będzie nic nie wiedzieć, o tyle teraz uznała, że jednak lepiej będzie sprawdzić, z kim ma do czynienia, odkryć zwłaszcza jego ciemne strony.

Pablo opowiedział jej o sobie bez oporów, odpowiedział na wszystkie jej pytania. Z wykształcenia i zawodu był prawnikiem, pracował w jakiejś kancelarii w tej samej kamienicy, w której podziemiach mieściła się Anabella, zaledwie kilkadziesiąt metrów od jej liceum. To w oczywisty sposób wyjaśniało ich wielokrotne, przypadkowe spotkania.

– To chyba nudna praca? – zapytała z przekąsem, wizualizując sobie w wyobraźni ciasne, zawalone papierami biuro prawnicze i wielogodzinne ślęczenie nad dokumentami.

– Praca jak praca – odparł swobodnie. – Każdy jakoś musi zarabiać na swój chleb. Ważne, że zespół mam fajny, spotykamy się też na luzie po pracy, a to nam pozytywnie wpływa na wydajność. Mimo wszystko lepiej pracuje się z przyjaciółmi niż z ludźmi, którzy się wzajemnie podgryzają.

– Wtedy w Anabelli to byli właśnie oni? – zapytała Lodzia, przypominając sobie towarzystwo bandziora z wieczoru, gdy aresztowała go policja.

– Między innymi – uśmiechnął się. – Mamy znacznie szerszą, starą paczkę, to różni ludzie, ale sami zaufani. Przynajmniej raz na miesiąc spotykamy się któregoś wieczoru u Majka pogadać i wypić razem piwo. To już taka tradycja od wielu lat.

– Fajna tradycja – przyznała. – Też bym kiedyś chciała mieć taką zaufaną paczkę.

Zapytała go też ostrożnie o rodzinę. Miał rodziców, już na emeryturze, oraz młodszą o trzy lata siostrę, która wyszła za mąż za jakiegoś Belga i osiadła na stałe za granicą. Po skończeniu studiów wyprowadził się z rodzinnego domu i od tamtej pory mieszkał sam.

– Takie kawalerskie gospodarstwo to może nie jest szczyt organizacji – przyznał, popijając wodę i przechylając się znów w tył razem z krzesłem, gdy w przerwie wrócili do stołu. – Ale radzę sobie jakoś. Ważne, żeby piwo było w lodówce. Mama podrzuca mi czasami jakieś smakołyki, wprawdzie rzadko, bo oznajmiła, że nie zamierza niańczyć mnie do czterdziestki i kazała mi się ożenić – zaśmiał się wesoło. – Gniewamy się o to na siebie co jakiś czas, ale ta dobra kobieta zawsze się w końcu zlituje nad swoim gamoniem, więc nie jest najgorzej.

– No to dlaczego denerwujesz mamę i nie ożeniłeś się do tej pory? – zapytała Lodzia z nutką złośliwości w głosie. – W twoim wieku rzeczywiście byłby na to czas.

– Może to dlatego, że nie spotkałem jeszcze dotąd swojej żony? – zastanowił się, patrząc na nią z rozbawieniem. – Nie powinnaś wszystkich mierzyć własną miarą, skarbie. Ja w przeciwieństwie do ciebie wolę dokładnie przejrzeć dostępną ofertę, a nie łapać pierwszy egzemplarz z brzegu.

– Coś długo trwa to twoje przeglądanie – zauważyła z kpiną. – Jak tak będziesz przeglądał wszystko po kolei i wydziwiał, to wykupią ci cały towar, zanim się na coś zdecydujesz.

– Nie pali się – powiedział wesoło. – Czasami warto poczekać na nową dostawę.

– Chyba że sprzedaż jest limitowana wiekiem – pokiwała głową. – Od pewnego momentu nowsze partie mogą już dla ciebie nie być dostępne w ofercie.

– Liczę się z tym, Lea. Ale co poradzę na to, że jestem takim wybrednym klientem?

– Tak sobie to nazywaj – wzruszyła ramionami, patrząc na niego z politowaniem. – A tak naprawdę to wygląda na zatwardziałe starokawalerstwo… I co się śmiejesz? Przecież wiem, że właśnie o to chodzi. Wolny strzelec bez zobowiązań to dla faceta bardzo wygodna formuła.

Pablo spoważniał nieco na te słowa.

– Nie wiem, w czym widzisz tę wygodę, Lea – odparł wymijająco. – Ja się zresztą cały czas zastanawiam, co ty sobie tak naprawdę o mnie myślisz.

– Tego ci nie powiem – odparła stanowczo.

– W to nie wątpię. Ale ja się i tak domyślam – powiedział jakby do siebie.

Zerknęła na niego niespokojnie, ale uśmiechnął się tylko i nie ciągnął tematu. Zauważyła, że odkąd odsunęła się od niego przy piosence Presleya, unikał wszystkiego, co mogłoby ją do niego zrazić. Nie próbował już się do niej zbytnio zbliżać w tańcu, a i ona starała się pilnować. Tańczyli wciąż w zaskakującej zgodności wszystkich ruchów, odgadując w lot każdy swój gest, ale był to taniec w swej zewnętrznej formie wyciszony i poprawny. Czas zresztą mijał nieubłaganie. Bal studniówkowy przechodził już powoli do przeszłości.