Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 7)

– Lodziu, Pablo, to co, możemy zabrać się z wami? – zapytał Szymon, taszcząc ofiarnie toboły Julki, które ta wyniosła z przebieralni i wręczyła mu ze słodkim uśmiechem.

– Jasne, tak się przecież umawialiśmy – odparł Pablo, zarzucając sobie na ramię torbę z butami i kosmetykami Lodzi. – Mówicie tylko, dokąd jedziemy, a ja was rozwożę pod same drzwi. Już prawie czwarta, zimno tam pewnie jak diabli.

– Dzięki – rzucił Szymon. – Jak tam, dziewczyny, niczego nie zapomniałyście?

– Ja zapomniałam! – wykrzyknęła Lodzia, łapiąc się za głowę. – Taca po makowcu! Muszę ją koniecznie znaleźć, ciocia mnie udusi, jak jej nie przyniosę… Wy już lećcie do samochodu, ja do was dojdę, wiem, gdzie zaparkowałeś – powiedziała do Pabla, który skinął na to lekko głową.

Studniówka zakończyła się, muzyka umilkła, na korytarzach słychać było pokrzykiwania opuszczających budynek balowiczów i krzątaninę sprzątających pań. Lodzia pobiegła szukać tacy, co ze względu na panujący chaos okazało się zadaniem trudnym i czasochłonnym. Po kwadransie wysiłków zguba się znalazła. Zbiegając ze schodów na parter, dziewczyna zauważyła z zaskoczeniem, że Pablo wrócił po nią i czekał pod szatnią.

„Co by o nim nie powiedzieć, zachować się potrafi” – pomyślała, zwalniając nieco kroku na ostatnich stopniach. – „Ale mniejsza o to, teraz przede mną trudne zadanie. Odwiezie nas do domu i będę musiała pożegnać go w jednoznaczny sposób. Trzeba bardzo uważać, nie wiadomo, co ten drab jeszcze wymyśli… To ostry zawodnik kuty na cztery kopyta!”

Podeszła do niego z uśmiechem.

– Wróciłeś po mnie? – zapytała retorycznie.

– To przecież oczywiste – odparł, przejmując od niej tacę. – Zostawiłem młodych w samochodzie, włączyłem im ogrzewanie i dałem im wolną rękę, a sam wróciłem po mój skarb.

Odwróciła ze zmieszaniem oczy i sięgnęła po swoje rzeczy, które właśnie podawała jej zmęczona, na wpół zaspana szatniarka. Pablo odłożył tacę na stojącą przy szatni ławkę, pomógł jej założyć płaszcz i nie odrywając od niej oczu, w których igrały ciepłe iskierki, poczekał, aż włoży sobie na głowę i zapnie ocieplany kaptur.

– Załóż też rękawiczki – poradził jej. – Zimno tam okrutnie, chyba z piętnaście na minusie.

Lodzia sięgnęła do kieszeni płaszcza, z zaskoczeniem przeszukała torebkę.

– No, niestety, szlag by to trafił… Chyba zgubiłam gdzieś te cholerne rękawiczki.

– Zakładaj moje – powiedział stanowczo, wyciągając z kieszeni męskie, skórzane rękawiczki i wręczając je Lodzi, która spojrzała na niego z wahaniem. – Nie patrz tak, gwiazdeczko, zakładaj, nie puszczę takiej małej dziewczynki na mróz bez rękawiczek.

– A ty? – zaniepokoiła się.

– O mnie się nie martw, faceci mają skórę jak hipopotam – zapewnił ją wesoło.

Posłusznie założyła za duże na nią o kilka numerów rękawiczki i oboje parsknęli śmiechem, widząc zabawny efekt tej operacji. Wyszli ze szkoły na mróz i szybkim krokiem ruszyli w stronę parkingu po skrzypiącym śniegu.

– Nawet nie wiedziałam, że tu jest parking – zagadnęła Lodzia, uznając, że dobrze będzie podjąć jakiś neutralny temat. – Z ulicy nic nie widać, a przecież często tędy przechodzimy z Julą.

– Tak, parking jest kameralny i dosyć ciasny – odparł rzeczowo Pablo. – Ale ma tę zaletę, że jest najbliższy w okolicy. W śródmieściu ciężko o miejsca, te nasze wynajmujemy już od ładnych paru lat i codziennie się przydają. Czasami mamy taki kocioł w pracy, że każda minuta jest cenna, nie tracimy przynajmniej czasu na dojście do samochodu.

– To samochód też jest wam potrzebny w pracy? – zdziwiła się Lodzia. – Myślałam, że siedzicie całymi dniami nad papierami.

– Zdarza się i tak – przyznał. – Ale często wypadają nam dniówki hybrydowe, kiedy trzeba podziałać i na zewnętrznym froncie, nie wszędzie da się podejść na piechotę, a dojazd zawsze trochę zajmuje. Lokalizacja w śródmieściu ma wiele zalet, ale nie jest wolna od wad. Choćby to zatłoczenie… Jeśli wracasz ze szkoły autobusami, to sama wiesz, że w godzinach szczytu szpilki nie da się tam wetknąć.

– Tak, to prawda – westchnęła. – Tłumy zawsze takie, że w autobusie nie mamy z Julą nawet czego się przytrzymać. Dopiero koło szpitala na Kraśnickiej trochę się rozluźnia.

Szli szybkim krokiem, dzięki czemu niebawem dotarli do parkingu. Czarny volkswagen stał samotnie z boku niewielkiego placu, na tylnym siedzeniu czekali na nich Szymon z Julką. Pablo wrzucił tacę po makowcu do mocno już wypełnionego bagażnika i widząc, że Lodzia zdążyła sama wsiąść z prawej strony, wskoczył za kierownicę. Ruszyli pustymi, ośnieżonymi ulicami, które oświetlało pomarańczowe światło sodowych latarni.

(c.d.n.)