Lodzia Makówkówna - Rozdział VII (cz. 8)

– Ale super impreza! – powiedziała z satysfakcją Julka. – Wyszalałam się dzisiaj jak nigdy, dosłownie nóg nie czuję… Szymek, mów Pablowi, gdzie jechać, do ciebie mamy najbliżej.

– Wszystko już wiem – odezwał się spokojnym głosem Pablo. – Jeden z moich kumpli tam mieszka, znam drogę.

– Widzę, że na każdym osiedlu mieszka jakiś twój kumpel – zauważyła Lodzia, zerkając na niego spod swojego wielkiego kaptura.

– Tak mniej więcej – kiwnął głową. – I jeszcze ze dwóch za miastem. Jak się ma tyle lat, to i kumpli już się trochę zebrało – dodał, mrugając do niej żartobliwie.

– I wypiło się już z nimi morze piwa? – uśmiechnęła się.

– Morze? To mało powiedziane. Oceany!

Julka i Szymon parsknęli śmiechem.

– Rewelacyjnie tańczyliście – zagadnęła z uznaniem Julka. – Tego rock’n’rolla to odstawiliście jak na pokazie tańca, połowa naszej klasy więcej się na was gapiła, niż sama tańczyła.

Pablo i Lodzia wymienili porozumiewawcze spojrzenia i uśmiechy.

– Oni wszyscy myślą, Lodziu, że przyszłaś z narzeczonym – dodał Szymon. – Ciągle były z tym jakieś jaja, nie, Jula? Obgadywali was na wszystkie strony, a my tylko się z tego śmialiśmy i nic im nie tłumaczyliśmy, bo po co? Skoro sami się nie zorientowali, że to ściema, to ich problem, niech sobie tkwią w błędzie.

– No właśnie, Lodźka, może przynajmniej Grzelo odczepi się od ciebie raz na zawsze – podchwyciła Julka. – Wreszcie dostał nauczkę i nabrał respektu, chociaż nie dam głowy, czy nadal nie będzie ci wyznawał na korytarzu szczerych uczuć! – zaśmiała się. – Moim zdaniem, to jest przypadek nieuleczalny, ale teraz jest szansa, że chociaż z pozoru trochę wyluzuje…

– Dobra, nie mówmy już o nim, Jula – przerwała jej Lodzia, zerkając z niepokojem na Pabla.

Miał teraz nieprzenikniony wyraz twarzy, w skupieniu patrzył na drogę.

– Słuchaj, a Karol poważnie sobie załatwił tę nogę? – zmieniła posłusznie temat Julka.

– Skręcił, chyba dość mocno – westchnęła. – Założyli mu rano gips, podejrzewam, że chodzenie na dwa czy trzy tygodnie ma z głowy.

– Kurczę, szkoda chłopaka – pokręcił głową Szymon. – Fajny gość, już go zdążyłem polubić…

– Ale z drugiej strony gdyby nie to, nie poznalibyśmy Pabla – zauważyła dyplomatycznie Julka. – To był w ogóle numer sezonu, Lodźka, szczęka mi opadła na wasz widok, że lepiej nie trzeba… Szymek gadał już z kolegami, żeby się tobą zajęli, a tu nagle ni stąd, ni zowąd taka niespodzianka. Chociaż mnie to już nawet nie dziwi, ty przecież zawsze coś wymyślisz.

– Wcale nic nie wymyślałam, to był przypadek – zaprotestowała z urazą Lodzia. – Prawda, bandziorku?

– Prawda, kochanie – uśmiechnął się Pablo.

– Nie spodziewałeś się takiego zaproszenia w ostatniej chwili, co? – zwróciła się do niego Julka.

– W żadnym wypadku – pokręcił głową. – Wręcz dawno nic mnie tak nie zaskoczyło… Zwłaszcza że otrzymałem je na trzy godziny przed imprezą wraz z kategorycznym rozkazem doprowadzenia się przez ten czas do stanu reprezentatywności, żeby nie przynieść damie wstydu nieodpowiednim strojem.

Szymon i Julka roześmiali się.

– No i to jest właśnie cała Lodźka! – zawołała Julka. – Ale co się dziwisz, ona jest od dzieciństwa specjalnie szkolona do tego, żeby twardą ręką rządzić facetami!

– Jula, daj spokój – upomniała ją Lodzia, rzucając jej przez ramię zniesmaczone spojrzenie.

– No co, przecież to prawda, a poza tym to jest śmieszne! – ciągnęła wesoło Julka. – Te wasze rodzinne tradycje… Właśnie opowiadałam Szymkowi o twoich kursach gospodarskich i treningu asertywności, sama nie zaprzeczysz, że boki z tego można zrywać!

– Trening asertywności? – podchwycił zaciekawiony Pablo. – A to w jakim celu? Jeszcze o tym nie słyszałem…

– To jest jej potrzebne do skutecznego trzymania przyszłego męża pod pantoflem – wyjaśniła mu Julka.

– Ach! – roześmiał się. – Oczywiście, nie pomyślałem o tym!

– Jula, przestań mnie kompromitować – rzuciła uprzejmym tonem Lodzia. – Trening asertywności był już lata temu.

– Ale skutki, jak widać, zostały – zaśmiał się Szymon. – Pablo, ja już mogę gdzieś tu wysiąść, tamten blok jest mój.

Zatrzymali się w słabo oświetlonej uliczce pod uśpionym o tej porze wieżowcem. Szymon pożegnał się i wysiadł z samochodu.

– Momencik – rzucił Pablo.

Zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł za Szymonem, zostawiając włączony silnik. Przez chwilę rozmawiali jeszcze z ożywieniem przy samochodzie.

(c.d.n.)