Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 11)

– Niezłe jaja były z tym prokuratorem, nie, Lodźka? – zaśmiała się Julka, susząc ręce pod suszarką. – Wyobrażasz sobie ich miny, kiedy się spotkali w areszcie?

Po tym, jak muzyka ucichła na dłużej i towarzystwo wróciło do stolika, wyszły obie z Lodzią do łazienki, gdzie mogły spokojnie wymienić kilka uwag.

– Daj spokój! – parsknęła śmiechem Lodzia. – Namieszałam tak, że policjanci z całego miasta się ze mnie śmieją! Właśnie gadałam chwilę z Wojtkiem o tym zabójstwie na Wertera, mówi, że już to prawie wyjaśnili, niedługo mają kończyć śledztwo. Jak sobie pomyślę, ile mnie to nerwów kosztowało…

– Pablo ma cały wachlarz ciekawych znajomości – pokiwała głową Julka. – Pamiętasz, jak gadał z naszym Bufonem na studniówce? Jak ze starym kumplem… I zobacz, skoro on pracuje tu gdzieś na górze, to przecież nic dziwnego, że tak często go spotykałaś w okolicy.

– Już dawno na to wpadłam, Jula – uśmiechnęła się Lodzia. – Sama widzisz, że to nie było żadne fatum, tylko prosty rachunek prawdopodobieństwa.

Wróciły na salę. Pablo stał teraz nieco z boku w towarzystwie Wojtka i Szymona, Kajtek gawędził po cichu z Maćkiem, natomiast wszystkie kobiety pochylały się stłoczone przy stoliku nad kartą z menu, którą pokazywał im Majk.

– O, zwłaszcza to ci polecam! – mówił właśnie Majk do Justyny. – Nasza pani Wiesia robi takie zrazy, że gały wychodzą. Jest nawet paru stałych klientów, którzy przychodzą do nas tylko na to.

– No, ale czekaj, a masz do tego jakieś sałatki? – zapytała Justyna.

– Tu sobie przejrzyj, na drugiej stronie. Do wyboru, do koloru.

– Będziecie coś jeść? – zdziwiła się Lodzia, siadając na swoim krześle.

– Nie, Lodziu, teraz nie – odparła Dominika. – Sprawdzamy tylko, co Majk ma w karcie, bo Justysia planuje zrobić tu Wojtkowi urodziny.

– Aha – pokiwała głową Justyna. – Majk, pokaż jeszcze, jakie masz ciasta. Szarlotka, tiramisu… wuzetka… słaby wybór, powiem ci. Samych rodzajów piwa masz pięć razy więcej.

– A ty myślisz, że co to jest, ciastkarnia? – obruszył się Majk. – Co za naród, te kobiety, kapryszą jak księżniczki! Mogę ci sprowadzić z zaprzyjaźnionej cukierni, co tylko chcesz, bylebyś powiedziała odpowiednio wcześniej!

– Spokojnie, Majk, nie burz się – zaśmiała się Asia. – Wszyscy wiemy, że jak porządna impreza, to tylko u ciebie! Ale sam rozumiesz, Justynka musi mieć pewność, że teściowa będzie zadowolona…

– I widzisz? – zatriumfował Majk. – To jest kolejny powód, dla którego wolę żyć sobie spokojnie w wolnym stanie! Wy mnie ciągle tylko swatacie, dziewczyny, jakieś matrymonialne pułapki na mnie zastawiacie, a żadna ani piśnie o ciemnych stronach tego przedsięwzięcia. Powiedzcie mi, bardzo proszę, po co komu teściowa?

– To jest niepożądany produkt uboczny – przyznała Asia. – Ale da się z tym żyć.

– Plusy i tak przeważają nad minusami – zapewniła go Dominika. – Dałbyś sobie radę.

– Pewnie, że bym dał! – zaśmiał się lekceważąco Majk. – Teściowa jadłaby mi z ręki! Tylko wytłumacz mi logicznie, po co mi to?

– Szkoda zachodu, Dominisiu – uśmiechnęła się Anita. – Nic do niego nie dotrze, on nie poczuł jeszcze tego bluesa… Zaczekaj, Majk, aż ci jakaś niewiasta porządnie zawróci w głowie, inaczej będziesz śpiewał!

– Nie bój się, jestem na to wyjątkowo odporny – zapewnił ją Majk. – Bardziej, niż myślicie.

– Jak dalej będziesz taki odporny, to niedługo wypadniesz z gry – zauważyła Dominika.

– Nie przesadzasz trochę, skarbie? – Majk spojrzał na nią z pobłażaniem. – Ja do osiemdziesiątki nie wypadnę z gry, mnie wszystkie dziewczyny kochają! I naprawdę nie rozumiem, po co miałbym dobrowolnie zakładać sobie kajdany…

– Czekaj, przypomnę ci to kiedyś, pajacu! – zaśmiała się Justyna, zamykając kartę z menu i wymierzając ją w stronę Majka. – Nagrajcie te jego deklaracje na dyktafon, dziewczyny, będziemy miały na niego haka w swoim czasie!

– Nie boję się takich haków – wzruszył ramionami Majk. – Najpierw sam bym musiał jakiś łyknąć… a to mi nie grozi, zapewniam cię. Poza tym mówiłem, że jestem jeszcze za młody.

– Widziałyście młodzieniaszka? – zakpiła Dominika. – Ty lepiej zbieraj oszczędności, cwaniaku. Jeszcze trochę i ta zabójcza czupryna ci posiwieje, wyłysiejesz jak kolano, a wtedy żadna na ciebie nawet nie spojrzy, jeśli nie będziesz przy kasie.

– Nie martw się, są takie, co bardzo lubią łysych – odparował jej Majk. – A mnie nie interesują kobiety, które lecą na kasę… I co żeście się tak wszystkie uparły na mnie? Na Pabla wsiądźcie, będzie sprawiedliwiej, on jest miesiąc starszy ode mnie!

– Wy obaj jesteście siebie warci – pokiwała głową Justyna. – Ale Pablo zaczyna przynajmniej rokować, a z tobą same kłopoty.

– Co ja? – zagadnął Pablo, który podszedł właśnie do nich z Wojtkiem i Szymonem.

– A nic, to tylko te hetery znowu atakują – wyjaśnił mu wesoło Majk, wskazując na swoje rozmówczynie. – Obsiadły mnie jak sępy i dziobią jak zwykle, więc zaproponowałem, żeby dla równowagi pojeździły sobie teraz trochę po tobie.

Pablo uśmiechnął się tylko, siadając na swoim miejscu koło Lodzi.

– Przypominam ci, Majk, że sam zacząłeś – zauważyła uprzejmie Dominika.

– No tak, bo to wszystko przez tę cholerną teściową! – przyznał Majk. – I wy się dziwicie, że nie chcę jej mieć!

Wszyscy roześmiali się.

– To co, panowie, kto chce jeszcze browara? – zmienił temat Majk, podnosząc się z krzesła. – Idę po dostawę, zajrzę tam do Antka przy okazji. Pablo, pijesz?

– Nie, dzięki.

– A wy?

– Dla mnie jeszcze jedno, ostatnie – zgłosił się Wojtek, siadając na krześle obok Justyny, która spojrzała na niego spod oka.

– Nie przesadzasz trochę, kochanie? – zapytała.

– Raz się żyje, Justyś – odparł z uśmiechem, schylając się do niej, obejmując ją ramieniem i całując czule we włosy. – Zwłaszcza że mam anioła stróża, który zgadza się zwieźć moje pijane zwłoki samochodem, a do tego odholować mnie do łóżka… Chyba nie wyrzucisz mnie do rowu na mrozie jak Dominika Kajtka, co, mój aniele?

(c.d.n.)