Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 12)

Rozmowa potoczyła się dalej, Majk poszedł po piwo, Julka z Szymonem odłączyli się od towarzystwa i udali się w stronę szatni, zaś Anita, Asia, Dominika i Justyna znów pochyliły się nad kartą z menu, analizując strona po stronie kolejne kategorie potraw i napojów.

Pablo sięgnął po butelkę z wodą i odkręcił korek.

– Chcesz trochę, gwiazdeczko? – zaproponował Lodzi, na co skinęła chętnie głową, podstawiając mu swoją szklankę. – Już mnie tu pewnie poobmawiali ze wszystkich stron, łobuzy? – zagadnął, nalewając wody najpierw jej, a potem również sobie.

– Wcale nie, bandziorku – zapewniła go. – Bardzo fajni ludzie. Nigdy bym nie pomyślała, że będę się tak dobrze bawić w o tyle ode mnie starszym towarzystwie.

– Masz tu przecież niekwestionowaną pozycję – zauważył z uśmiechem. – Mówiłem ci już, że to będzie twój dożywotni fanklub, sama widziałaś, jak docenili twój kunszt i pomysłowość w akcjach z szafą na szczotki i z policją. Zwłaszcza Wojtek jest zachwycony, że osobiście poznał słynną panią Leokadię.

– Ja też cieszę się, że mam takiego znajomego – odrzekła wesoło Lodzia. – Ale muszę ci powiedzieć, że straszny z ciebie szachraj i intrygant, Pablo! Specjalnie nie przyznałeś mi się na studniówce, że prokurator od zabójstwa z Wertera to twój kumpel, żeby dzisiaj zrobić takie przedstawienie!

Pablo odchylił się w tył na krześle i przyglądał jej się z lekkim półuśmieszkiem, popijając wodę ze szklanki.

– Zazdroszczę mu – pokiwał melancholijnie głową.

– Komu? – zdziwiła się.

– Wojtkowi. Znasz go dopiero od kilku godzin i już nazywasz go swoim znajomym. A ja tak się staram i nadal mam status nieznajomego… To niesprawiedliwe.

– Takie jest przecież życie! – roześmiała się, spoglądając na niego z przekorą. – Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Sam mówiłeś, że jedni czekają krócej, inni dłużej… a niektórzy nigdy się nie doczekują – podkreśliła znaczącym tonem.

– Ja się doczekam – odparł stanowczo Pablo. – Inna opcja nie wchodzi w grę, kociaku.

Jego przenikliwy wzrok przeszył ją na wskroś jak promień rentgena i wywołał na jej ciele niepokojąco przyjemną gęsią skórkę.

„Nie hipnotyzuj mnie, ty draniu!” – pomyślała, odwracając natychmiast oczy. – „Cholerny bałamucie!”

– Co za pewność siebie – wydęła drwiąco wargi. – Nie ma to jak być megalomanem i pyszałkiem, a do tego uzurpatorem… Nigdy jeszcze się nie przeliczyłeś?

– Co prawda mam mało czasu – ciągnął w zamyśleniu Pablo, ignorując zupełnie jej uwagę. – Zwłaszcza że na początek muszę się jeszcze rozprawić z konkurencją…

– Kiedyś wyrżniesz z tym krzesłem, zobaczysz – ostrzegła go, starając się zmienić temat.

Uśmiechnął się, powrócił z krzesłem do pionu, odstawił na bok szklankę z niedopitą wodą, po czym oparł łokcie na stole i pochylił się w jej kierunku.

– Dasz mi wreszcie ten numer telefonu, Lea?

– Przecież mówiłam, że nie daję go nieznajomym.

– Naprawdę nie zrobisz dla mnie wyjątku? Mam już pewne zasługi na koncie, zaplotłem ci przecież warkocz. Starałem się bardzo i sama przyznałaś, że wyszło mi całkiem nieźle. Mogłabyś mnie za to awansować chociaż o jedno oczko – uśmiechnął się do niej przymilnie. – Nie wierzę, że jesteś aż tak niesprawiedliwą gwiazdeczką…

Lodzia przypomniała sobie nagle czekające na nią u Basi niezapominajki i pomyślała o wysiłku, jaki Pablo – bez względu na cel, jaki chciał osiągnąć – musiał włożyć w to, by w tak krótkim czasie zdobyć je dla niej w środku zimy.

– No… dobrze, niech ci będzie – odparła łaskawym tonem. – Za dotychczasowe zasługi mogę cię awansować na stanowisko dalszego znajomego.

– Dobre i to! – roześmiał się Pablo. – To zawsze jakiś krok do przodu i perspektywa na przyszłość… Mam nadzieję, że dalszy znajomy ma prawo dostać numer telefonu?

– Owszem – odparła z powagą. – Ale może dzwonić maksymalnie raz w tygodniu i nie wolno mu smsować.

– Rozumiem – kiwnął głową, spoglądając na nią z rozbawieniem. – Jak każesz, kochanie. Zastosuję się ściśle do regulaminu i będę sumiennie przestrzegał tych limitów.

W tym momencie do stolika, przy którym siedzieli, podszedł energicznym krokiem jakiś elegancko ubrany, lekko łysiejący mężczyzna w wieku około czterdziestu lat.

– O, Piotrek! – zawołała zdziwiona Anita. – Pablo, patrz, kogo nam tu jeszcze przywiało o tej porze!

– Cześć, stary – powiedział Pablo, podnosząc się z krzesła i wyciągając rękę do nowo przybyłego. – Co tak późno? Załapujesz się na samą końcówkę.

Przybysz machnął niecierpliwie ręką.

– Zwijajcie się piorunem, Pablo i Anita, na dzisiaj koniec imprezy – rzucił stanowczym tonem. – Jesteście mi potrzebni na górze.

– A co to, polecenie służbowe? – zdumiał się Pablo. – Jesteśmy poza godzinami pracy.

– Ale o co chodzi? – zaniepokoiła się Anita.

– Sama popatrz – Piotrek otworzył trzymaną w ręku teczkę, wyciągnął z niej plik dokumentów i wręczył jej szerokim gestem. – Przyszła ekspertyza od Malczaka, odebrałem polecony tuż przed zamknięciem poczty i przejrzałem to u siebie. Mamy kompletną wtopę, jutro trzeba będzie zupełnie inaczej to rozegrać… Pablo, chodź tu i zerknij, może masz od razu jakiś pomysł, jak wyjść z tego szamba. Mamy czas do rana do dziesiątej. Jacek ma zaraz dojechać.

Pablo spojrzał przepraszająco na Lodzię i podszedł do nich z chmurną, niezadowoloną miną. Usiedli we trójkę przy sąsiednim stoliku i pochylili się nad papierami.

– No i już ich zaciąga do roboty – pokręciła głową Dominika. – Spokoju chwili nie da…

– No, ale jak mają wtopę, to co zrobić? – zauważył Kajtek, obserwując ich ze współczuciem. – Do rana pewnie posiedzą w tych kwitach. Ciekawe, co wtopili…

(c.d.n.)