Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 3)

Na czwartkowy wieczór Lodzia ubrała się jak najzwyczajniej – w rozpinaną, niebieską bluzkę i ciemnogranatowe dżinsy. Włosów wyjątkowo nie splotła, a jedynie zwinęła je w luźny węzeł na karku i podpięła wsuwkami, uznając, że czas skończyć wreszcie z tymi dziecinnymi warkoczami. Mimo że wmawiała sobie, iż jest wściekła na kolejną szatańską intrygę bandziora, niewdzięczne lustro nie chciało dostosować się do tej teorii i pokazało promienną twarz i lśniące oczy podekscytowanej, uszczęśliwionej dziewczyny.

„Oj, Lodziu, niedobrze z tobą” – pomyślała krytycznie. – „Lecisz jak ćma do ognia… Co prawda idziesz tam dzisiaj pod szantażem, ale nie oszukujmy się. Prawda jest taka, że chcesz go zobaczyć. I to bardzo chcesz…”

Kiedy schodzili z Julką i Szymonem po kamiennych, mocno zatłoczonych schodkach do klubo-restauracji Anabella, serce biło jej tak mocno, że aż obawiała się, czy inni tego nie słyszą. Przypomniała sobie, jak niedawno schodziła tędy z Karolem w wesołym towarzystwie jego kolegów ze studiów, zaciekawiona nowym miejscem, nastawiona na miłe spędzenie wieczoru – ale nic poza tym. Dziś szła jak zaczarowana, cała drżąca i z bijącym sercem. Wiedziała, że za wszelką cenę musi przed wszystkimi ukryć te niepokojące symptomy, jednak nie mogła ich przecież ukrywać przed samą sobą… A były niestety aż nadto jednoznaczne.

Weszli na znajomą salę, gdzie zebrało się już sporo osób, uwagę zwracała zwłaszcza duża grupa rozkrzyczanych studentów, którzy zajmowali kilka stolików w centrum. Jednak spojrzenie Lodzi zupełnie ich zignorowało, biegnąc natychmiast w stronę stolika ustawionego blisko baru, gdzie rozmawiało spokojnie znacznie starsze towarzystwo.

Zauważyła go natychmiast – tę sylwetkę rozpoznałaby na końcu świata wśród miliardów innych. Obserwowała go ukradkiem, zdejmując płaszcz i wieszając go mechanicznie w miejscu, które wskazała jej Julka. Był dziś luźno ubrany w czarne dżinsy i jasnobeżową koszulę wypuszczoną luźno na wierzch; stał z ręką opartą o krzesło w towarzystwie Majka i jakiegoś innego kolegi, który coś im właśnie opowiadał, żywo gestykulując.

– O, tam jest Pablo – zauważył Szymon. – Chodźcie, dziewczyny.

Ruszyli przez salę. Ledwie zdążyli zrobić kilka kroków, Pablo podniósł głowę i zauważył ich pomimo tłumu. Oczy mu rozbłysły, przerwał rozmówcy gestem ręki i razem z Majkiem ruszył im na spotkanie.

– Hej, Pablo, więc to są ci twoi młodzi przyjaciele? – zawołał zdziwiony Majk, ściskając im ręce. – Przecież ja ich znam! Czekajcie, zaraz poprzypominam sobie wasze imiona…

– Próbuj! – skinął głową Pablo. – Nie będę ci podpowiadał.

Podał rękę Szymonowi i Julce, a na końcu Lodzi.

– Witaj, gwiazdeczko – skłonił się przed nią szarmancko. – Cieszę się, że pomimo wahań i zastrzeżeń jednak zdecydowałaś się zaszczycić mnie dzisiaj swoją obecnością.

Lodzia rzuciła mu dumne spojrzenie.

– Cześć, bandziorze – odparła wyniośle. – Wiesz doskonale, że nie przyszłabym, gdybym nie została bestialsko zaszantażowana i postawiona pod ścianą. Gdzie moje rękawiczki?

– Czekają na ciebie – uśmiechnął się, przyglądając się z nieukrywanym rozbawieniem jej urażonej minie. – No, nie gniewaj się, Lea… Przecież chyba domyśliłaś się, że ten szantaż to były tylko żarty? – dodał pojednawczo.

– Nie mogłam mieć takiej pewności – zaznaczyła z urazą. – Z tobą nigdy nic nie wiadomo.

Pablo roześmiał się.

– Widzę, że dobrze mnie już znasz, kochanie – zauważył wesoło. – Przejrzałaś mnie na wylot głębią swej kobiecej intuicji…

Lodzia wzruszyła ramionami, jednak rozpogodziła się nieco.

– Ja was pamiętam, czekajcie! – głowił się tymczasem Majk przy śmiechu Julki i Szymona. – Byliście wtedy z moim Kubą, tylko cholerka… O, ta młoda dama miała bardzo oryginalne imię! – przypomniał sobie, spoglądając na Lodzię. – Pamiętam! Leokadia!

– Tak jest! – zawołała zaskoczona Lodzia, patrząc na niego z sympatią. – Strasznie mi miło, że pamiętasz, raz się tylko widzieliśmy…

– Czekaj, a zdrobnienie?

– Lodzia – podpowiedziała Julka.

– A, tak! – Majk klepnął się ręką w czoło, ale po chwili spojrzał niepewnie na Pabla. – Ale Pablo dzisiaj jakoś inaczej na ciebie powiedział…

– Lea – uśmiechnął się Pablo.

Majk rozłożył ręce w zdezorientowaniu.

– To jak mam się w końcu do niej zwracać, frajerze? – zapytał. – Nie wymagaj ode mnie za wiele, tylu ludzi się tu przewija, że mam ograniczone możliwości… No dobra, ty sama zadecyduj! – zwrócił się wesoło do Lodzi. – Jesteś Lodzia czy Lea?

– Mów na mnie Lodzia – odparła stanowczo. – Wszyscy tak mnie nazywają. Tylko z Pablem mamy inny układ…

Urwała, uznawszy, że nie do końca tak chciała to ująć, i zagryzła wargi z podskórną irytacją. Twarz Pabla rozjaśniła się jak oświetlona słońcem. Majk roześmiał się.

– Aha! – zawołał, patrząc na niego znacząco. – Punkt dla ciebie, stary, widzę, że nie próżnujesz! Ale czy mi się wydaje, Lodziu… ty nie byłaś wtedy ze swoim chłopakiem?

– Dobra pamięć – uśmiechnęła się promiennie Lodzia.

– Z Karolem – doprecyzowała Julka.

– Tak, pamiętam go – skinął głową Majk, znów zerkając wymownie na Pabla. – Był u mnie już kilka razy, bardzo sympatyczny chłopak.

– To jej prawie-narzeczony – wyjaśnił mu spokojnie Pablo, krzyżując nonszalanckim gestem ręce na piersiach. – Ale już niedługo nim będzie.

– Planujesz mu ją odbić? – uśmiechnął się Majk.

Pablo skinął głową na znak potwierdzenia i mrugnął porozumiewawczo do Lodzi, która w reakcji oblała się lekkim rumieńcem. Zła za to na samą siebie, wyprostowała się i podniosła dumnie głowę.

– Odbijać to sobie pan może piłeczkę od ping-ponga – rzuciła wyniośle.

– Patrzcie ją, jaka zadziorna! – parsknął śmiechem Majk.

– Ping-pong odpada, skarbie – odparł zupełnie niezrażony Pablo. – Piłeczka mogłaby za szybko wrócić tam, skąd została odbita.

Julka z Szymonem zrywali boki ze śmiechu.

– Jasna sprawa! – zawołał Majk, klepiąc Pabla przyjacielskim gestem po ramieniu. – Jakby co, stary, wiesz, że zawsze stoję po twojej stronie. Jeśli zarobisz w dziób za tego ping-ponga, odwiozę cię na izbę przyjęć, jakem dobry kumpel! No, ale czekajcie, teraz muszę jakoś rozszyfrować jeszcze was – zwrócił się do Julki i Szymona, starając się przypomnieć sobie ich imiona.

Zatonęli we trójkę w wesołych przekomarzaniach. Pablo przyglądał się Lodzi z zaczepnym uśmiechem, nie zważając na jej pełne wyrzutu spojrzenie.

– Jak tam mój rywal? – zagadnął. – Leczy grzecznie nogę?

– Leczy – odparła chłodno. – I mam nadzieję, że niedługo wyleczy. Będę z nim mogła wrócić na kurs tańca.

– E tam, po co ci kurs, gwiazdeczko? – machnął ręką. – Świetnie tańczysz, z takimi umiejętnościami lepiej popraktykować w realu. Dzisiaj będzie okazja, Majk planuje rozkręcić imprezę z muzyką… Zapowiedziałem ci przecież, że jeszcze nieraz sobie potańczymy.

– Ja mówię o Karolu – przypomniała mu uprzejmie. – Babcia twierdzi, że musimy poćwiczyć jeszcze trochę na kursie tańca. Przyda się przed weselem.

– Widzę, że babcia myśli o wszystkim – zaśmiał się. – A pewnie, że się przyda, on też dostanie zaproszenie, nie martw się. A teraz chodź ze mną na chwilę, skarbie, oddam ci te rękawiczki.

(c.d.n.)