Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 4)

Nim zdążyła zebrać myśli, aby skonstruować jakąś inteligentną odpowiedź, poprowadził ją w stronę, gdzie znajdowała się konsola Majka. W istocie leżały tam przygotowane jej zaginione rękawiczki. Pablo podał jej je szarmanckim gestem.

– Bardzo proszę, zguba szanownej pani – powiedział z uśmiechem.

– Dziękuję panu – burknęła, biorąc je z jego ręki.

Sięgnęła do swej niewielkiej torebki, aby upchnąć tam rękawiczki z zamiarem przełożenia ich później do kieszeni płaszcza. Pablo tymczasem przechylił się mocno przez blat konsoli i niespodziewanie wyjął zza niej… wielki bukiet niezapominajek.

– I jeszcze bukiecik dla mojej gwiazdeczki – oznajmił uroczyście, wręczając go z zamaszystym ukłonem zaskoczonej dziewczynie. – To na przeprosiny za ten brzydki szantaż.

Lodzia odruchowo, na wpół automatycznym gestem przyjęła kwiaty z jego rąk.

– Niezapominajki! – wyszeptała, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. – W lutym! Skąd ty je wytrzasnąłeś?

Pablo wyraźnie rozkoszował się jej bezgranicznie zdumioną miną.

– Na wszystko są sposoby, kociaku – zapewnił ją wesoło. – Przyznaję, że z różami byłoby łatwiej, ale ty przecież nie lubisz róż, bo kłują cię w paluszki.

Lodzia patrzyła na niego oszołomiona i zaniepokojona.

– Chyba zwariowałeś! Te kwiatki nie kwitną normalnie o tej porze roku… Przecież musiałeś na to wydać fortunę!

– Czyżby raziło to pilną uczestniczkę przedmałżeńskiego kursu rozsądnego gospodarowania domowym budżetem? – wyrecytował rozbawiony.

– Owszem – odparła poważnie. – Coś takiego kwalifikuje się jako niepotrzebny wydatek… jako szaleństwo!

– A uczą cię tam, na tym kursie, że są rzeczy, za które warto dać każde pieniądze? – zapytał beztrosko. – Jeśli nie, to kurs jest niepełny i szkoda zawracać sobie nim głowę.

Zaskoczona zarówno tym szalonym gestem, jak i samym faktem, że Pablo tak dobrze zapamiętał uwagę Julki na temat niezapominajek, choć ta wspomniała o nich na studniówce tylko mimochodem, Lodzia powoli odzyskała równowagę.

„Twardy zawodnik” – pomyślała z uznaniem. – „Wie, jak brać pod włos, pewnie ćwiczy takie numery regularnie. Cóż, proszę pana, ze mną się nie uda. Ale tak czy inaczej podziękować trzeba…”

Zatopiła na chwilę zmieszaną twarz w kwiatach, po czym podniosła znad nich na niego oczy… lśniące oczy o tym samym co niezapominajki, intensywnie błękitnym kolorze.

– Dziękuję ci, Pablo – powiedziała cicho. – Przyjmuję przeprosiny za szantaż. Uwielbiam niezapominajki…

– Słyszałem o tym – uśmiechnął się, wpatrując się w nią wzrokiem, w którym znów zatlił się znajomy płomyczek. – Pasują ci do oczu. Sama jesteś jak niezapominajka, więc łatwo było skojarzyć i zapamiętać.

Lodzia zadrżała pod jego świdrującym spojrzeniem. Uznała, że musi bezwzględnie zachować zimną krew.

– Łatwiej niż zwykle? – zapytała z przekorą. – Niezapominajki są rzeczywiście dość oryginalne, zwykle pewnie oblatujesz temat różami, prawda? Zawsze tak inwestujesz w swoje potencjalne ofiary?

Drgnął lekko na te słowa, ale po chwili uśmiechnął się i pokręcił powoli głową, błyskając złowieszczo oczami.

– Nigdy, proszę pani. Od razu wysysam z nich krew i zjadam serce na surowo.

Rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie.

– Smacznego – odparła uprzejmie. – Jednak ze mną panu nie radzę, jestem trująca.

– Jak każdy narkotyk na dłuższą metę – pokiwał głową. – Trucizna w odpowiedniej dawce smakuje najlepiej… Nigdy jeszcze nie byłem uzależniony, więc wreszcie raz w życiu sprawdzę, jak to jest. Podobno nie da się z tego wyjść, cug trwa do samego końca.

– Marnego końca – zaznaczyła wymownie.

– O, w to nie wątpię! – zaśmiał się. – Z tobą łatwo nie jest! Zamykasz w szafach, wbijasz nożyczki w serce, nasyłasz gliny i pakujesz do aresztu. To tak na początek. Nietrudno przewidzieć, że koniec musi być marny. Ale cóż… zaryzykuję.

„Ależ to jest blefiarz!” – pomyślała Lodzia. – „Ciekawe, ile czasu zajmuje mu średnio rozpracowanie tematu. Pewnie niedługo… Ma gadane jak rzadko kto, a pomysły takie, że mucha nie siada. Już nie wiem, który raz mnie tak zaskoczył! I te jego oczy… Hipnotyzuje nimi jak kobra!”

– No dobrze, chodź, Lea, zostawisz sobie te kwiatki u Basi i poznasz moją szajkę – powiedział Pablo, prowadząc ją w stronę baru, gdzie znajoma kelnerka mieszała jakieś drinki. – Basiu, przechowasz nam bukiecik? Trzeba by go wstawić do wody.

– Jasne, nie ma sprawy – skinęła głową Basia, uśmiechając się do Lodzi i biorąc niezapominajki z jej rąk.

– Dzięki, zgłosimy się po to przed wyjściem.

Odwrócili się od baru w stronę sali, gdzie czekało już na nich całe towarzystwo. Pablo pochylił się lekko ku Lodzi i popatrzył na nią oczami pełnymi iskierek.

– Chodź, moja mała niezapominajko – powiedział niskim, aksamitnym tonem, który przyjemnie zawibrował w jej uszach. – Idziemy zadać im szyku.