Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 5)

Przy stoliku, gdzie rozgadany jak katarynka Majk zainstalował już Szymona i Julkę, siedziało jeszcze pięć osób, trzy kobiety i dwóch mężczyzn, w których Lodzia rozpoznała towarzyszy bandziora z wieczoru aresztowania. Pablo podsunął jej uprzejmie krzesło.

– No, nareszcie! – zawołał na ich widok Majk. – Siadaj, Pablo, w ping-ponga możesz przecież pograć i tutaj. I mów szybko, co miałeś powiedzieć, bo ja zaraz muszę skoczyć do Antka przypilnować imprezy. Młody dopiero się szkoli, beze mnie jest bezradny…

– Zostań na chwilę! – odparł rozkazująco Pablo, stając obok krzesła Lodzi. – Muszę dokonać ważnej prezentacji. Najpierw przedstawię was. Dobra, po kolei… Lea, to jest Maciek, kumpel Majka z liceum. Jest znakomitym architektem.

– A, daj spokój – machnął ręką luźno ubrany mężczyzna z mocnym, kilkudniowym zarostem na twarzy. – Nie musisz mnie reklamować, i tak nic z tego nie będziesz miał.

– I jego żona Asia – dokończył wesoło Pablo.

Sympatyczna, ciemnowłosa kobieta siedząca obok Maćka skinęła głową i uśmiechnęła się do Lodzi, a potem również do Julki i Szymona.

– To jest Anita, moja koleżanka z pracy – ciągnął Pablo, wskazując elegancką brunetkę uczesaną w wykwintny kok. – Pracują z nami jeszcze Jacek i Piotrek, niestety dzisiaj ich nie będzie, ale nic straconego, poznacie ich przy innej okazji… To Kajtek i Dominika, znamy się ze studiów – tu wskazał na krępego szatyna z wesołym wyrazem twarzy i siedzącą obok niego szczupłą blondynkę. – A zaraz powinien jeszcze dojść Wojtek z żoną, on też jest z mojej branży, studiowaliśmy na jednym kierunku.

– A ja? – przypomniał mu się Majk z na wpół obrażoną miną.

– Ciebie już znają, ośle, gdzie się pchasz? – zaśmiał się Pablo. – Ale niech ci będzie. To jest Majk, największy frajer na świecie i mój kumpel z podstawówki.

– Siedzieliśmy przez całą szkołę w jednej ławce – zaznaczył Majk.

– I bardzo źle na mnie wpływał – oznajmił Pablo. – Sprowadzał mnie na złą drogę, przez niego co chwila lądowaliśmy u dyrektora na dywaniku.

– Przeze mnie! – obruszył się Majk. – Niewiniątko się odezwało! To powiedz, z czyjej inicjatywy tłukliśmy się z chłopakami w krzakach za boiskiem, aż się płot zawalił? I kto wymyślił, żeby zamknąć woźną w magazynku? Twoja mama co tydzień biegała na ochrzan do wychowawczyni, moja tylko raz w miesiącu!

Wszyscy wybuchli śmiechem. Lodzia słuchała tej wzajemnej prezentacji obu przyjaciół z wielkim rozbawieniem, wyobrażając sobie, jakich dwóch piekielnych ancymonów musiało z nich być w czasach podstawówki.

– Łżesz, frajerze, obie biegały tyle samo – sprostował z urazą Pablo. – No, ale mniejsza o to. Teraz wy poznajcie moich młodych przyjaciół. Julia i Szymon… Lea.

– Lodzia – poprawił go z kpiącą miną Majk. – Lea to tylko dla wybrańców i na specjalnych warunkach. Ale słuchajcie, ona serio ma fajne imię. Leokadia!

Wszyscy po kolei podali ręce młodym gościom Pabla, wymieniając powitalne grzeczności. Imię Lodzi wzbudziło życzliwe zainteresowanie i zgodnie zostało uznane za bardzo oryginalne.

– No dobra, Pablo, ale miałeś powiedzieć coś mocnego – domagał się Majk. – Ja tu ciągle czekam jak na szpilkach!

– Ćwicz cierpliwość – poradził mu Pablo. – Co z ciebie za biznesmen, powinieneś być jak pokerzysta, a nie jak kukiełka na sprężynie. No, ale dobrze, zaczynamy… Widzicie tę młodą damę? – wskazał na Lodzię.

– Widzimy – towarzystwo zaśmiało się oczekująco.

Lodzia spojrzała na niego z niepokojem, zastanawiając się, co szatańskiego znowu wymyślił i jak powinna przygotować się do odparcia ataku.

– Wygląda jak anioł, przyznacie? – ciągnął Pablo, patrząc na nią z uśmiechem. – Ale tak naprawdę jest niebezpieczna jak brzytwa.

– O, nie przesadzaj! – zawołał Majk, przyglądając się Lodzi okiem konesera. – Ekstra dziewczyna, na oko warta gry, już tamtym razem to zauważyłem… Ale żeby od razu brzytwa? Chyba że masz na myśli tego ping-ponga? – mrugnął do niego porozumiewawczo.

Pablo pokręcił głową z tajemniczym uśmiechem. Maciek zerknął na Dominikę i Anitę z rozbawioną, znaczącą miną.

– Widzicie, dziewczyny? Pablo w pełnej formie. Wasza teoria się wali.

– Nieprawda – pokręciła głową Dominika, wlewając sobie sok do szklanki. – Nie zaprzeczysz, że ostatnio mu spadły statystyki. Od paru miesięcy żadnych nowych podbojów.

– Ej, no co chcesz, nadrabia już, nadrabia! – zaśmiał się Majk.

– Coś słabo jak na niego – odparła z przekąsem Dominika. – Obroty lecą mu ostro w dół, jeszcze trochę i wyjdzie na nasze, zobaczycie.

– Od tego podbitego oka się zaczęło, nie, Dominisiu? – pokiwała głową Anita. – Chyba wpadł w jakieś kompleksy. Jak przyjdzie Justynka, możemy rozwinąć temat i naszkicować aktualny profil psychologiczny naszego kolegi.

– Nie martwcie się o niego, hetery – uśmiechnął się z pobłażaniem Majk. – Da sobie radę.

– Macie rację, nawet zmienił styl – przyznała Asia, pochylając się konspiracyjnie do Dominiki i Anity. – Zawsze przecież załatwiał takie sprawy na stronie… W tym rzeczywiście musi być jakieś drugie dno!

– Ciągną cię takie brzytwy, co, stary? – zażartował Kajtek, mrugając do Pabla. – Uważaj tylko, żebyś znowu nie zebrał bęcków!

– I sprawdź dokładnie pesel! – dodał ostrzegawczo Majk. – Wiesz chyba, co grozi za uwodzenie nieletnich! Kurator na głowie, a w gorszym razie wylot z zawodu.

– Nie bój się, on nie popełnia takich błędów – zapewnił go wesoło Kajtek. – Zna paragrafy i strzela jak snajper tuż nad poprzeczką!

Zarechotali obaj, spoglądając wymownie na Pabla, który z kamiennym spokojem założył sobie ręce na piersiach i czekał cierpliwie, aż pozwolą mu kontynuować.

(c.d.n.)