Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 6)

Lodzia słuchała tych żartów z obojętnym wyrazem twarzy, ale w duchu całkowicie zmrożona. A zatem z miejsca brano ją za kolejny podbój bandziora, za jego następny planowany punkt do statystyk! Co prawda domyślała się tego od początku i traktowała z przymrużeniem oka, jednak co innego było domyślać się i podejrzewać, a co innego wprost usłyszeć to z ust ludzi, którzy znali go od lat. W istocie trudno było o jaśniejszy opis jego stylu działania… On sam zresztą nawet się z tym nie krył, był pewny siebie, jakby już wygrał tę grę!

Udając, że nie zwraca uwagi na przytyki i aluzje, które zresztą wymierzone były nie tyle w nią, co w Pabla, podniosła głowę, na jej twarz wybiegł delikatny, pobłażliwy uśmiech, a w oczach zalśniły ironiczne iskierki.

– No dobra, dajmy mu już spokój! – zlitował się w końcu Majk. – Pablo, wysłówże się wreszcie, dlaczego ta Lodzia jest taka niebezpieczna?

Pablo uśmiechnął się, kładąc rękę na oparciu krzesła Lodzi.

– Okej, uważajcie, powiem wam. Tylko trzymajcie się mocno! Widzicie przed sobą nie byle kogo, mianowicie znaną wam już ze słyszenia damę, która w listopadzie zamknęła mnie w szafie na szczotki, a w styczniu, tu, w tej knajpie i na waszych oczach, kazała mnie aresztować policji.

– Cooooo?! Żartujesz!!! To była ona?! Nie gadaj!!! – wybuchnęło śmiechem całe towarzystwo, wytrzeszczając zgodnie oczy na Lodzię, która aż podskoczyła z oburzenia.

– Perfidny bandziorze! – zawołała, zrywając się z krzesła. – To miała być zemsta?!

– Jaka znowu zemsta? – zaśmiał się Pablo, ubawiony jej zbulwersowaną miną. – Przysługa, kochanie! No, nie bądź zła… Masz teraz wierny fanklub, sama zobacz, wszyscy będą cię za to podziwiać do końca życia!

Towarzystwo rzeczywiście zaśmiewało się do rozpuku, patrząc na nią z najwyższym uznaniem i sympatią, podczas gdy Julka tłumaczyła coś po cichu zdezorientowanemu Szymonowi. Lodzia opadła z powrotem na krzesło i ochłonąwszy nieco, sama nie wytrzymała i roześmiała się serdecznie na widok Majka, który pokładał się po stole, kwicząc i ocierając łzy ze śmiechu.

– O, ja cię kręcę! – wyksztusił, trzymając się za brzuch. – Nie, nie wierzę… Osioł, frajer kwadratowy… dał się zamknąć w szafie licealistce! W szafie na szczotki!!! Ludzie, ratunku, zdycham… Ale go załatwiłaś, młoda! Chylę czoła, tak wrobić tego starego durnia, to się jeszcze chyba nikomu nie udało… Brzytwa to mało powiedziane!

– A najlepsza była ta policja! – śmiał się Kajtek. – Do końca życia nie zapomnę jego miny! Tak głupio nie wyglądał nawet po egzaminie z karniaka… I to ta mała laleczka tak go urządziła? Nie do wiary! Mówię wam, Wojtek dzisiaj padnie!

– Zuch dziewczyna! – zawołał Maciek, przechylając się przez stół do Lodzi i wyciągając rękę do piątki. Przybiła ją z nim wesoło. – W życiu tak się nie ubawiłem jak przy tym numerze! Pablo ostatnio zapewnia nam tyle rozrywki, że myślą nie nadążamy…

– No i to jest właśnie to drugie dno – mrugnęła do Asi Dominika.

– Po tej bijatyce siedział w domu na zwolnieniu dwa i pół tygodnia i leczył zakazaną gębę, żeby móc się jakoś ludziom pokazać – dodała wyjaśniającym tonem Anita, zwracając się do Lodzi. – A my z chłopakami musieliśmy zachrzaniać za niego…

– O, przepraszam panią! – przerwał jej z urazą Pablo. – Wszystko przecież odrobiłem! Przygotowałem wam takie papiery, że szliście z Jackiem na pewniaka!

– No, zgadza się – przyznała Anita, uśmiechając się do niego ugodowo. – Papiery były w dechę, ale to właśnie ty powinieneś był jeździć na tamte dwie sprawy… Siedziałeś w tym od początku i miałeś najlepiej wykłapaną gębę, Jacek musiał się dopiero wdrażać.

– Daj spokój, Anitko, właśnie powinniście się cieszyć, że miał podbite oko! – zaśmiała się Dominika. – Po takiej traumie wysyłać go przed oblicze Temidy… ja bym nie ryzykowała! Jeszcze by wam wstydu narobił.

– Nie, no, Lodziu, szacun, jak babcię kocham – pokręcił głową Majk, pokazując Lodzi podniesione w górę oba kciuki. – Ale jazda, ludzie, popłakałem się… Ja się kiedyś wykończę przez tego frajera!

Lodzia, choć w pierwszej chwili była szczerze oburzona tą demaskującą jej wybryki prezentacją, śmiała się już teraz razem ze wszystkimi, widząc ich żywiołową i pełną życzliwości reakcję. Nagle znalazła się w centrum uwagi całego towarzystwa, które traktowało ją teraz zupełnie inaczej niż na początku, roztrząsając przez kilkanaście minut wśród kolejnych salw śmiechu historię schowka na szczotki i tego, co działo się dalej. Pablo brał w tym aktywny udział, wykazując przy tym wielką dozę samokrytycyzmu, a Majk z wrażenia zapomniał, że miał iść pilnować imprezy.

(c.d.n.)