Lodzia Makówkówna - Rozdział VIII (cz. 8)

„Sympatyczni ludzie” – myślała Lodzia, zerkając po rozgadanym towarzystwie. – „I Majk, i ten prokurator… tamci dwaj i te kobiety też. Gangster rozwalił ich dzisiaj na łopatki tym, że mnie tu ściągnął, intryga się udała, ledwo żyją ze śmiechu. Tylko jak ja się teraz z tego wyplączę? Te niezapominajki nie są przecież bezinteresownym podarunkiem…”

Wesoła rozmowa przy stole toczyła się od półtorej godziny, Majk dopilnował uruchomienia dyskoteki i zostawił ją pod pieczą swojego asystenta, sam zaś wrócił do gości i z powrotem usiadł na swoim krześle obok Szymona i Julki.

– Dziewczyny nie piją, ani jedna? – zdziwił się. – A co to za zwyczaje, drogie panie? Te dwie młode damy z liceum to jeszcze nic dziwnego, wyrobią się później, ale wy?

Dominika wzruszyła ramionami, sięgając po butelkę z wodą.

– A jak myślisz, kolego, kto po imprezie odwiezie do domu pijane zwłoki naszych mężów?

Panowie oburzyli się natychmiast.

– Jakie zwłoki! – zawołał Kajtek. – Ja mogę wypić hektolitr i przejść po linie z zamkniętymi oczami! Poza tym pijemy po dwa albo trzy i tyle. Widziałaś, żeby ktoś się upił taką ilością?

– Ale po trzech za kółko już nie wsiądziesz, chojraku – zauważyła pobłażliwym tonem Justyna. – Daleko byś nie zajechał… Poza tym przy policyjnej kontroli natychmiast tracisz prawko.

– Widzisz, Majk, jak dobrze mieć niepijącą małżonkę? – powiedział Wojtek, dolewając sobie piwa. – Nie musimy się ograniczać, wracamy wygodnie własnym samochodem… Pomyślelibyście o tym obaj z Pablem.

– E, daj spokój! – machnął lekceważąco ręką Majk. – Ja jeszcze za młody na to jestem.

– Jasne, za młody! – parsknęła kpiąco Justyna.

– Poza tym zauważ, że ja nie muszę nigdzie jechać – dodał Majk, odgarniając sobie nonszalanckim gestem włosy do tyłu. – Mogę się zawsze przespać na zapleczu, a do domu mam blisko, w podbramkowych sytuacjach daję radę perpedesem.

– Fakt, Pablowi bardziej by się przydała taka funkcjonalność – przyznała Dominika. – Pamiętacie, jak kiedyś po imprezie niewyraźnie wybełkotał adres w taksówce i gość wywiózł go na drugi koniec miasta?

Towarzystwo roześmiało się.

– I dopiero jak zapłacił i wysiadł, skapnął się, że coś jest nie tak – dopowiedział Maciek.

– Nawet nie od razu – sprostował wesoło Pablo. – Najpierw z dziesięć minut szukałem mojego bloku i nie mogłem się nadziwić, że go nigdzie nie ma…

– Frajer! – prychnął śmiechem Majk.

– I widzisz? – pokiwała głową Justyna. – Jakbyś miał prywatnego kierowcę, to po imprezie miałbyś nie tylko podwózkę, ale i darmowe holowanie z samochodu prosto do łóżka. My to nieraz praktykujemy z dziewczynami – dodała, zerkając znacząco na Wojtka, który uśmiechnął się do niej niewinnie. – Zamiast wydawać kasę na taryfy, powinieneś poszukać zmotoryzowanej żony albo zainwestować w jej kurs na prawo jazdy.

– Nie podpuszczaj go, hetero! – zaśmiał się Majk. – Bo jeszcze biedak weźmie to na poważnie i będziesz go miała na sumieniu!

– Przekonałaś mnie – powiedział Pablo do Justyny. – Zapamiętam twoją radę i kurs na prawko zafunduję jej od razu na wjazd.

– A do tego zadbaj o jakieś szkolenie w zakresie reanimacji zwłok – poradziła mu Dominika, patrząc złośliwie na Kajtka. – To też się co do zasady przydaje po imprezach.

– O to się nie boję – uśmiechnął się Pablo, puszczając szelmowskie oko do Lodzi. – Zresztą jeden kurs więcej w ramach edukacji przedmałżeńskiej to chyba nie problem…

Spojrzała na niego z politowaniem i wzruszyła ramionami.

– Kurs reanimacji, bardzo śmieszne! – zawołał Kajtek. – Ja ci dam lepszą radę, Pablo! Zainwestuj trochę tych swoich dywidend giełdowych i od razu kup swojej przyszłej drugi samochód, jeśli chcesz, żeby twój ocalał po takich podwózkach. Ja ostatnio po manewrach w wykonaniu mojej żony spędziłem pół dnia u lakiernika!

Wszyscy roześmiali się gromko w sposób wskazujący, że temat lakiernika był im od dawna dobrze znany.

– O, ty draniu jeden! – wykrzyknęła oburzona Dominika. – Miałeś cicho siedzieć, była umowa czy nie?! Doigrałeś się! Dzisiaj wracasz na piechotę!

– No, kochanie, nie rób mi tego – śmiał się Kajtek, obejmując ją ramieniem. – Chcesz mnie jutro szukać w jakimś rowie? Zimno jest, zamarznę na bank. Wojtek, powiedz mojej małżonce, że będzie odpowiadać za umyślne spowodowanie śmierci, mamy na to świadków.

– Jakich świadków, misiu? – uśmiechnęła się pobłażliwie Justyna. – Nietrzeźwi świadkowie nie są wiarygodni, zapomniałeś o tym? My, kobiety niepijące, trzymamy ze sobą sztamę, nie, dziewczyny? Nie zaświadczymy przeciwko Dominice. A tym twoim zapitym kumplom spod ciemnej gwiazdy i tak nikt nie uwierzy.

– Widzisz, Kajtek? – pokiwał filozoficznie głową Wojtek. – Poddaj się od razu i wracaj grzecznie pod pantofel. One robią z nami, co chcą. Już jednego przez kobietę musiałem wyciągać z pudła, nie chcę jutro po ciebie jeździć do kostnicy.

– E tam, ona mu tego nie zrobi! – zawołał Maciek. – Prawda, Dominika? Nasze dziewczyny mogą sobie trzymać sztamę, ale i tak mają jedną wielką słabość, której nie przeskoczą!

– O, doprawdy? – zaciekawiła się Asia. – Niby jaką?

– Taką, że nas kochacie! – rozłożył ręce Maciek. – No, zaprzeczcie, drogie panie! Nas się nie da nie kochać. Chociaż przyznam, że was też!

Wszyscy roześmiali się, Kajtek ucałował czule Dominikę na znak pojednania i wśród oklasków polały się kolejne strumienie piwa.

(c.d.n.)