Lodzia Makówkówna - Rozdział X (cz. 10)

– Kurczę, straszne to! – westchnęła Julka, przyglądając jej się z niedowierzaniem. – Tak to już z wierzchu zaczęło wyglądać… jak z bajki. Zamknęłaś w szafie bandziora, nasłałaś na niego policję, spotykaliście się co chwila przez przypadek, potem okazało się, że to nie żaden bandzior, tylko dziany adwokat z siecią kontaktów… normalnie jak współczesny książę na białym rumaku! W finale powinna wyjść z tego wielka miłość jak na filmie romantycznym…

Lodzia prychnęła kpiąco i popatrzyła na nią z politowaniem.

– On tak ci te włosy czesał, niezapominajki ci załatwił, potem przysłał ci te tulipany… – wyliczała Julka, kręcąc głową. – A na studniówce tańczyliście razem, jakbyście mieli jedną duszę… Wszyscy to widzieli!

Lodzia poczuła, jak ściska jej się serce.

– Gapi się na ciebie jak zaczarowany – ciągnęła w zamyśleniu Julka. – Szymka o ciebie wypytuje, załatwia mu różne rzeczy, a w zamian chce tylko wiadomości o tobie. I to wszystko byłoby wyłącznie po to, żeby zaliczyć kolejną sztukę? Straszne to, naprawdę… Ale ja ci wierzę, Lodźka – dodała, spoglądając na przyjaciółkę. – Okropnie to brzmi, ale ty na pewno wiesz, co mówisz, a ja byłabym ostatnią świnią, gdybym ci wmawiała, że jest inaczej.

– Jest, jak mówię – zapewniła ją Lodzia. – A poza tym wiesz, jaki ten skubaniec jest perfidny? Powiem ci do końca. Na studniówce mówiłam mu o Karolu, nawet był o to trochę zazdrosny…

– Aha, pamiętam – przyznała Julka.

– Ale potem zrobił sobie z tego sprytną gierkę i sam odgrywa przy każdej okazji mojego narzeczonego. Nawet sobie jaja robi przed kumplami.

– No, ale przecież na studniówce wszyscy właśnie tak myśleli – zauważyła Julka. – Prawie cała klasa dalej myśli, że to twój narzeczony…

– Tak, ale on to pociągnął po swojemu… tego się nie da opowiedzieć – pokręciła głową Lodzia. – Gdybym nie była od lat uodporniona na tematy matrymonialne i nie podchodziła do tego z humorem, to wiesz, jakie to by robiło na mnie wrażenie? Takiego cwaniaka jeszcze w życiu nie widziałam… Przejął moją własną broń i sam mnie nią atakuje. I to po mistrzowsku.

– Ale co on robi dokładnie? – zainteresowała się Julka.

– Najpierw mi się oświadczył…

– Co?! – wykrzyknęła Julka, wytrzeszczając na nią oczy.

– Spokojnie – uśmiechnęła się Lodzia, rozbawiona jej miną. – To był tylko taki żarcik. Sam się przyznał ostatnio, że tak tylko sobie gada. Wpadł na ten pomysł, bo mu ciągle nawijałam o Karolu, wiesz, chciałam mieć parawan… Więc wymyślił, jak obrócić to przeciwko mnie.

– Ale kiedy to było? – nie mogła wyjść z szoku Julka.

– Po studniówce, jak odwiózł mnie do domu – machnęła ręką Lodzia. – Ale to był tylko głupi żart, mówię ci przecież, nawet nie pytał mnie o zdanie, tak sobie po prostu chlapnął. No i teraz już przy każdej okazji blefuje na ten temat, jakieś aluzje robi, wiesz, wspólne życie planuje… Ostatnio nawet mnie w te żarty wciągnął. Zresztą zabawnie się z nim gada, byle trzymać dystans. A z drugiej strony przecież ja wiem, o co mu tak naprawdę chodzi – westchnęła. – Myślisz, Jula, że tego się nie czuje? Jakby Szymek raz tak na ciebie spojrzał, jak on się ciągle na mnie gapi, to byś mu od razu dała w pysk. No, przepraszam – zreflektowała się. – Przesadziłam, ich nie można nawet w teorii porównać, to jest zupełnie inna pneuma…

Julka przyglądała jej się przez chwilę w milczeniu.

– Szkoda mi cię, Lodźka, wiesz? – powiedziała poważnym tonem. – Ale ty sobie dasz radę, ja cię znam. Powiedz mi tylko… bo nie rozumiem. Skoro ty go tak dobrze prześwietlasz, widzisz te wszystkie jego gierki i wiesz, o co chodzi, to po jakiego diabła jeszcze to ciągniesz? Po co dalej się z nim spotykasz?

Lodzia westchnęła i nie odpowiedziała, wpatrując się w chodnik.

– Bo ja naprawdę nie rozumiem – ciągnęła Julka, rozkładając ręce. – Rozpracowałaś typa, jesteś o krok przed nim, nie dajesz się nabrać na te jego podchody… a rzeczywiście z wierzchu to wygląda imponująco. Taka twarda jesteś, że serio cię podziwiam. Ale po co ty z nim jeszcze trzymasz kontakt, przecież igrasz z ogniem!

– Wiem – odparła zgaszonym głosem Lodzia.

– Więc po co to robisz? – dziwiła się Julka. – Też ci się gierka spodobała, chcesz się pobawić z bandziorem w kotka i myszkę? Przecież to jest niebezpieczne!

– Wiem – powtórzyła Lodzia tym samym tonem.

– No to jak wszystko wiesz, to dlaczego dalej się wygłupiasz?

Lodzia popatrzyła na nią ze smutkiem.

– Bo ja go kocham, Jula – powiedziała cicho.

Julka spojrzała na nią ze zdumieniem i nagłym niepokojem. Na posmutniałej twarzy Lodzi odbijało się wzruszenie, jakiego przyjaciółka jeszcze nigdy u niej nie widziała…

– Cholera – powiedziała poważnie, przyglądając jej się ze współczuciem.