Lodzia Makówkówna - Rozdział X (cz. 4)

Kiedy minęła dwudziesta, z duszą na ramieniu wzięła do ręki telefon, wybrała numer Pabla i nawiązała połączenie. Odebrał natychmiast.

– Gwiazdeczko? – rzucił wesoło.

– Cześć, bandziorze – powiedziała z wyrzutem. – Domyślasz się, dlaczego dzwonię, prawda?

– Domyślam się – odparł słodkim tonem. – I co? Bardzo się na mnie gniewasz?

– Pablo, przecież mówiłam ci już raz, żebyś tak nie robił – odrzekła poważnie. – Dziękuję ci za te tulipany, są prześliczne, ale… ja nie chcę, żebyś dawał mi takie kosztowne prezenty. Bardzo cię proszę, nie rób tego nigdy więcej.

– Nie czujesz się chyba zobowiązana, Lea? – zapytał łagodnie Pablo. – Ten bukiecik był tylko stosownym podziękowaniem za twoje przepyszne ciasto. Miałem też nadzieję, że na widok tulipanów moja gwiazdeczka uśmiechnie się na myśl o tym, że niedługo wiosna.

Dźwięk jego ciepłego, niskiego głosu zaszumiał przyjemnie w jej uszach i sam w sobie stał się jakby przedsmakiem wiosny.

– Bukiecik! – pokręciła głową. – Dwie tony kwiatów nazywasz bukiecikiem?

– Nie zwracaj uwagi na ilość, kochanie. Skąd wiesz, może trafiłem w kwiaciarni na wiosenną promocję? Takie się zdarzają. Kupujesz jedną tonę tulipanów, a drugą dostajesz gratis.

– Ach! – roześmiała się. – Udowodnij mi jeszcze, że zrobiłeś na tym interes! Często korzystasz z takich promocji?

– Nie, gwiazdeczko. Ale chyba będę musiał pomyśleć o jakimś abonamencie…

– Aż tyle masz zamówień? – zakpiła.

– Okazji przecież nie brakuje – zauważył swobodnie. – A niedługo zacznie się pełny sezon na kwiaty wiosenne… Na pewno hodujesz z tatą w ogródku różne rodzaje, prawda?

Lodzia uśmiechnęła się na wspomnienie swego ukwieconego ogródka sprzed roku.

– O, tak! – odparła z rozmarzeniem. – Tulipanów mamy na wiosnę zatrzęsienie. Do tego stokrotki, trochę fiołków i niezapominajki… aha, jeszcze żonkile i krokusy. Mamy też konwalie, ale te nasze kwitną dopiero w maju. W tamtym roku było cudownie, tata dosadził kwiatów, które kwitną w kwietniu, to był prezent na moje osiemnaste urodziny. I magnolia tak ślicznie zakwitła! Mam nadzieję, że w tym roku też tak będzie. Już nie mogę się doczekać!

– Już niedługo, moja mała szczebiotko – zapewnił ją Pablo. – Widzę, że bardzo dzielna z ciebie ogrodniczka. Żałuję, że nie znam się na tym, całe życie mieszkałem w bloku i nie miałem ogródka. Ale przeszkolisz mnie w tym fachu i szybko nabiorę wprawy.

– Dlaczego miałabym cię przeszkalać? – zdziwiła się Lodzia.

– Ktoś przecież musi ci pomagać sadzić te niezapominajki… Ale mam pomysł. Może zaczęlibyśmy od uprawy balkonowej? Podejrzewam, że to łatwiejsza formuła na początek. Co o tym myślisz?

Lodzia uśmiechnęła się podejrzliwie, wyczuwając w powietrzu jakiś nowy blef.

– Nie wiem, do czego tym razem zmierzasz, szachraju – powiedziała zachowawczo. – Więc zostawiam to bez komentarza, zanim znów mnie z czymś wykiwasz, jak z tym regulaminem. Już się przekonałam, że lepiej z tobą nie wchodzić w werbalne potyczki.

– Ależ dlaczego, gwiazdeczko? – zaśmiał się Pablo. – Przecież nie ustępujesz mi ani na krok! Jesteś wspaniałą przeciwniczką. Jak jeszcze nabierzesz polonistycznych szlifów, będziesz nie do pokonania. Zobaczysz, będziemy się rewelacyjnie kłócić.

– Kłócić? – powtórzyła zdziwiona.

– Nie słyszałaś nigdy o kłótniach małżeńskich?

– Ech! – rzuciła kpiąco, wzruszając ramionami.

– Ale to tylko od czasu do czasu, tak dla sportu – ciągnął beztrosko. – Ogólnie będziemy żyć w pełnej sztamie, zobaczysz. No, skarbie, nie daj się prosić… Nie pożartujesz ze mną trochę?

„Ach, mam wejść w twój blef?” – pomyślała z rozbawieniem. – „I myślisz, że to mnie ruszy? Poczekaj, cwaniaku, zaraz ci pokażę, co potrafię!”

– Czemu nie? – uśmiechnęła się zadziornie. – Jeśli o mnie chodzi, nie lubię się kłócić, to strata czasu. Będę cię od razu bić.

– Mocno? – zaniepokoił się.

– Do krwi. A potem będę ci przykładać na to jodynę. I to nierozcieńczoną.

– O, cholera! – roześmiał się. – W co ja się pakuję… Czy w twoim słodkim pakiecie jest też wbijanie nożyczek w serce?

– Nożyczki to tylko pierwszy etap – oznajmiła dumnie.

– Skalpowanie i obdzieranie ze skóry też wchodzi w grę?

– W skrajnych przypadkach owszem.

– Poproszę o ich określenie z góry. Wypiszę sobie to na kartce i powieszę nad łóżkiem ku przestrodze. Aha, uprzedzam cię od razu, że schowka na szczotki na razie nie będzie.

– Jak to nie będzie? – obruszyła się Lodzia. – To gdzie będę cię zamykać za karę?

– Może w piwnicy? – zaproponował z namysłem. – Tam będą półki na twoje przetwory domowe. Zamkniesz mnie w towarzystwie tych wszystkich pysznych dżemików, soków malinowych i domowego winka…

– Chciałbyś! – roześmiała się. – Przetwory i inne cenne rzeczy będę trzymać pod kluczem.

– Myślisz, że rasowy bandzior nie zna się na wytrychach? – zapytał dobrotliwie. – Nie doceniasz mnie, kochanie. Włamię się wszędzie, gdzie tylko będę chciał.

– Kradzież z włamaniem podpada pod pudło – zauważyła.

– Nie boję się pudła. Mam znajomości w prokuraturze.

– Przy recydywie nic ci nie pomoże, nawet poręczenie prokuratora.

– To ucieknę z więzienia przez okno. Mam już niejakie doświadczenie w chodzeniu po kratach… Wywinę się jakoś i wrócę do ciebie jak bumerang.

– Żeby się zemścić? – zapytała kpiąco.

– Oczywiście – odparł z powagą. – Moja zemsta będzie straszna. A potem będzie twoja kolej, żeby zemścić się na mnie za zemstę. A potem ja…

– Jasne! – zaśmiała się Lodzia. – I tak będziemy się mścić na sobie w kółko? Przecież to się stanie w końcu nudne.

– Znajdziemy jakiś kreatywny sposób, żeby urozmaicić nasze zemsty – zapewnił ją Pablo. – Mam nawet od razu kilka pomysłów. Opowiedzieć ci o nich, kociaku?

– Dziękuję, krętaczu, nie trzeba – uśmiechnęła się. – Wolałabym trzymać się z daleka od tych twoich urozmaiceń. Aż taka mściwa nie jestem.

Pablo roześmiał się.

– Dobrze, kochanie, porozmawiamy o tym innym razem – zgodził się wesoło. – Widzimy się w następny piątek, tu nic się nie zmieniło, prawda?

– Na razie nic – odparła oględnie. – Ale do piątku daleko, nie wiem, co jeszcze do tego czasu wymyślisz, farmazonie. W każdym razie nie przysyłaj mi już więcej kwiatów, dobrze?

– A czekoladki?

– Pablo!

– Żartowałem – zaśmiał się pojednawczo. – Wolę nie narażać się na te straszne rzeczy, które mi obiecujesz za niesubordynację. Dziękuję ci za telefon, Lea. W piątek po lekcjach będę na ciebie czekał. Do zobaczenia, kochanie.

– Do zobaczenia, blefiarzu.