Lodzia Makówkówna - Rozdział X (cz. 8)

– I widzisz, Lodzieńko, mówiłam ci, że wszystko da się załatwić! – cieszyła się Mamusia, spoglądając troskliwie na córkę. – Mamy być u nich na osiemnastą, my sobie porozmawiamy z jego rodzicami, a was zostawimy samych. Tak długo się nie widzieliście!

– To już chyba będzie cały miesiąc – pokiwała głową Babcia.

W wyniku dyplomatycznych rokowań, które Mamusia prowadziła od paru dni przez telefon z matką Karola, Wielka Triada wraz z Tatusiem i Lodzią została zaproszona na sobotni wieczór na oficjalną rewizytę po listopadowym podwieczorku zapoznawczym. Lodzia nie protestowała, w duchu dziękując Bogu, że impreza nie została zaplanowana na piątek, kiedy była umówiona z Pablem. Wizyta u Karola była jej zresztą na rękę, chciała już z nim porozmawiać, może nawet umówić się na jakieś spotkanie poza protokołem? Nie wiedziała, jak sprawy potoczą się dalej, jak zdoła rozwikłać ten gordyjski węzeł, w którym tkwiła, ale wiedziała, że z Karolem powinna trzymać sztamę i mieć w nim sojusznika.

– Ano tak! – westchnęła sentymentalnie Ciotka Lucy. – Usychają już tak długo z tęsknoty, wreszcie się zobaczą… Rozmowa przez telefon to nie to samo co bezpośredni kontakt.

– Prawda – przyznała z kamienną twarzą Lodzia.

– A potem, jak już doleczy nogę, powinniście się wybrać razem na miasto, co, Lodzieńko? – zagadnęła podstępnie Mamusia. – Byliście przecież już raz na zabawie i byłaś zadowolona.

– Dobry pomysł – przytaknęła ostrożnie Lodzia. – Porozmawiam z nim o tym, czemu nie?

Wielka Triada spojrzała na nią z zachwytem i czułością.

– Porozmawiaj, porozmawiaj, Lodzieńko kochana! – zakrzyknęła Babcia, zacierając z ukontentowaniem ręce. – Na pewno się ucieszy… Zosiu, jak myślisz, trzeba by już chyba powoli omówić z Emilią datę zaręczyn?

– Lodzia musi przecież najpierw zdać maturę – przypomniała jej Ciotka Lucy.

– Niekoniecznie – machnęła ręką Babcia. – Jak się dobrze zastanowić, to w sumie z czym tu czekać? Zaręczyny to nie ślub, a jak wszystko będzie oficjalnie umówione, to można by zacząć myśleć o przygotowaniach do wesela. Im szybciej, tym lepiej, potem czas poleci nie wiadomo kiedy i Lodzi ni stąd ni zowąd stuknie dwadzieścia lat! Mój Boże…

„Ale jestem stara, co?” – pomyślała kpiąco Lodzia. – „Rzeczywiście, nie ma chwili do stracenia! Wy jesteście chore po prostu…”

– No tak, mamo, to jest bardzo słuszne, co mówisz – przyznała Mamusia. – Policzmy, kiedy by to wyszło. W kwietniu za rok Lodzia kończy dwadzieścia lat…

– Ale nie można przecież czekać do ostatniej chwili! – żachnęła się Babcia. – A jak się coś wydarzy, jakaś przeszkoda? Trzeba wcześniej!

– To by musiało być jeszcze w tym roku, bo w zimie niewygodnie – zauważyła Ciotka Lucy.

– Absolutnie w żadnej zimie! – zawołała ze zgrozą Babcia. – Przecież kwiaty przemarzną, a państwo młodzi tym bardziej. W kościele zimno, będą musieli się ubrać w jakieś dodatkowe płaszcze… Same niewygody!

– No to październik najpóźniej. A może lepiej wrzesień? – zastanawiała się Mamusia.

– Wrzesień byłby lepszy – stwierdziła Babcia. – Jest jeszcze ciepło, a ja mam przecież ten mój reumatyzm… Ewentualnie koniec sierpnia.

– Czyli już za pół roku! – zawołała Mamusia tonem człowieka budzącego się ze snu. – Trzeba szybko zabierać się za przygotowania! W sobotę omówimy to z Emilią. Zaręczyny musimy rzeczywiście załatwić jeszcze przed maturą Lodzi.

„A czemu nie jutro?” – zdziwiła się w duchu Lodzia. – „Albo jeszcze dziś wieczorem?”

– Czyli w kwietniu – uznała Babcia tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Lodziu, a może połączylibyśmy to z twoimi dziewiętnastymi urodzinami? Byłoby podwójne święto.

Lodzia wzruszyła ramionami.

– No dobrze – powiedziała Mamusia. – Zastanowimy się jeszcze. Może lepszy byłby weekend majowy? Ale to by było tak tuż przed maturą… Porozmawiajmy najpierw o tym z Emilią. Już my ustalimy, co trzeba, ty się o to nie martw, Lodzieńko…

Lodzia pokiwała smętnie głową w przekonaniu, że musi pilnie rozmówić się z Karolem.