Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 3)

„Ależ to jest gagatek!” – myślała Lodzia, ochłonąwszy nieco po doznanych wrażeniach. – „Rasowy donżuan z zabójczą gadką i oczami głodnej kobry. Ciekawe, ile niewieścich serc już połamał po drodze ten potężny dżinn… bo niestety następne w kolejce jest moje…”

Minęli już dawno przystanek i dochodzili powoli do kamienicy przy Zamkowej sześć, przy której panował dziś nadzwyczajnie duży ruch.

– A co tu się dzieje? – zdziwił się Pablo.

W bramie i na schodach prowadzących w dół tłoczyła się duża, kilkudziesięcioosobowa grupa elegancko ubranych osób. Mężczyźni byli w garniturach pod krawatem, kobiety w szykownych garsonkach i kostiumach, przy czym część z nich stanowili zagranicznicy, których można było poznać głównie po azjatyckich rysach.

– To chyba jakaś wycieczka do Majka – domyślił się Pablo. – Chodź, kochanie, zejdziemy i sprawdzimy, czy jest jeszcze jakieś miejsce. Jeśli nie, wyniesiemy się gdzie indziej.

Uprzejmym gestem ręki poprosił stojących na schodach ludzi, by umożliwili im przejście, i oboje z Lodzią zeszli na dół. Po wejściu na salę okazało się, że część osób z tej samej grupy była już w środku, zajmowali właśnie miejsca przy stolikach pilotowani przez przejętą rolą kelnerkę, podczas gdy kolejne dwie podawały siedzącym już w głębi sali gościom zupę w eleganckich miseczkach.

W następnej chwili z zaplecza wypadł Majk, dziś zdenerwowany, bez cienia uśmiechu na twarzy, w narzuconym luźno na ubranie białym, kuchennym fartuchu.

– O, cześć, Pablo! – rzucił, podając mu rękę. – Cześć, Lodziu, co za niespodzianka… Miło was widzieć, ale dzisiaj niestety długo z wami nie pogadam, mam jazdę nie z tej ziemi.

– Właśnie widzimy – odparł Pablo, rozglądając się z zaciekawieniem po sali. – Co to, jakąś zagraniczną wycieczkę przyjmujesz?

– A, daj spokój! – machnął ręką Majk. – Delegacja z banku na zamówiony obiad. Miało być góra trzydzieści osób, przywieźli dwa razy tyle. Katastrofa.

– Przecież upchniesz ich jakoś, jest miejsce – zauważył Pablo.

– Miejsce tak, gorzej z żarciem – pokręcił głową Majk. – Mamy pod ręką porcje dla trzydziestu paru osób, zupa zawsze jest, ale drugie danie według zamówienia leży mi na łopatkach. Jakieś nieporozumienie nam się wkradło, nie wiem, kto w końcu zawalił, nie dogadaliśmy się po prostu. A do tego jak pech, to pech, mam dzisiaj na garach tylko panią Wiesię, dwie kucharki na zwolnieniu… Sam przed chwilą sałatkę kroiłem, ale teraz muszę tu być i pilnować organizacji. Trzeba będzie połowie z nich dać coś innego z karty, będzie konsternacja, bo zamawiali konkretny zestaw. Szlag by to trafił! No nic, kochani, muszę lecieć…

Pablo popatrzył na niego ze współczuciem.

– Czekaj, może jakoś ci pomóc? – zatrzymał go, zerkając na Lodzię, która przytaknęła z entuzjazmem. – Gdzieś podjechać, coś kupić, przywieźć, załatwić? Mamy samochód pod ręką.

– Nic mi nie pomożesz – uśmiechnął się blado Majk. – Produkty mamy, tylko kucharek brakuje. Możesz ewentualnie stanąć smażyć dorsza i kroić sałatkę pod zamówienie, pani Wiesia ma już kwadrans opóźnienia… Ale obawiam się, że przy twoim mistrzowskim wsparciu opóźnienie urosłoby mi do godziny! – zaśmiał się, klepiąc go przyjacielskim gestem po ramieniu.

– No, akurat w tym rzeczywiście ci nie pomogę – pokręcił głową Pablo.

Stojąca dotąd cicho Lodzia aż podskoczyła na te słowa.

– Ale przecież ja mogłabym pomóc! – zawołała w olśnieniu.

Obaj mężczyźni spojrzeli na nią zaskoczeni. Majk uśmiechnął się.

– To miło z twojej strony, Lodziu, ale chyba niewiele wskórasz – powiedział, przyglądając jej się z rozbawieniem. – I tak nie wyrobimy się na czas, szkoda twojego trudu. W każdym razie dziękuję ci za dobre chęci.

– Nie wygłupiaj się! – rzuciła z uporem. – Mów tylko, co mam robić!

(c.d.n.)