Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 4)

Majk pokręcił głową i spojrzał z uśmiechem na Pabla, który nie spuszczał zafascynowanego wzroku z dziewczyny. Na jej policzki wystąpił lekki rumieniec, widziała bowiem, że Majk nie traktuje serio jej propozycji, podczas gdy w niej aż wyrywało się serce do tego, by wesprzeć w nagłej potrzebie przeciążoną brygadę sympatycznego restauratora.

– Bandziorku – oparła dłoń na ramieniu Pabla i zajrzała mu prosząco w oczy. – Powiedz mu, że dam radę, dlaczego on mi nie wierzy?

Gest ten sprawił, że fascynacja na twarzy Pabla przerodziła się w wyraz zachwytu. Pochylił się do niej i przez chwilę patrzył we wzniesione ku niemu modre oczy.

– Naprawdę chcesz pomóc w kuchni, Lea? – zapytał powoli.

– Pewnie, że tak! – zawołała z zapałem. – To przecież długo nie potrwa, załatwimy sprawę, a potem pójdziemy na pizzę! Zobacz, jak się złożyło, że tu zeszliśmy, ja naprawdę mogę im pomóc przy tym smażeniu i sałatce, to drobiazg, gotuję od dziecka… On mnie nie traktuje poważnie, ale ciebie przecież posłucha! No, powiedz mu, przekonaj go… mój dżinnie.

Oczy Pabla rozbłysły na jej ostatnie słowa. Spojrzał stanowczo na Majka.

– Dobra, stary, prowadź nas do kuchni, niech pani Wiesia powie jej, co ma robić.

– Zgłupiałeś? – zdumiał się Majk.

– Nie wydziwiaj, szkoda czasu – odparł Pablo, ruchem głowy wskazując mu wejście na zaplecze. – Zaraz zobaczysz moją mistrzynię w akcji. Lecimy… no jazda, co się gapisz?

Majk popatrzył z uwagą na niego, potem na Lodzię i parsknął śmiechem.

– No dobra, chodź! – powiedział do dziewczyny i poprowadził ją szybkim krokiem na zaplecze. – Zostaw sobie tu płaszcz i chodź tędy… Lubisz gotować?

– Bardzo lubię – zapewniła go Lodzia, wypełniając skrupulatnie jego polecenia. – Ale chyba dzisiaj u ciebie liczy się przede wszystkim to, żeby było szybko, nie? Pablo też może nam pomóc – dodała, odwracając się na chwilę do Pabla, który rzucił swoją kurtkę w to samo miejsce i szedł za nimi z rozbawionym uśmiechem na twarzy.

Wpadli do kuchni, gdzie pomiędzy wielkim, rozgrzanym piecem gazowym a zawalonym różnymi produktami blatem uwijała się zarumieniona od gorąca starsza kucharka.

– Pani Wiesiu! – rzucił od progu Majk. – Mam dla pani kuchareczkę do pomocy. Rekomendacja od mojego najlepszego kumpla, wierzę mu na słowo i oddaję ją w pani ręce! Ja muszę lecieć – i klepnąwszy Pabla wesoło w ramię, wybiegł, wzywając do siebie kelnerkę.

Pani Wiesia pozdrowiła Pabla uśmiechem jak starego znajomego, po czym zmierzyła Lodzię życzliwym, choć nieco niedowierzającym wzrokiem znad wielkiej patelni.

– Skoro szef tak każe… Zakładaj fartuch, dziecino, tutaj wiszą. I czepek weź. O, jaki długi masz ten warkoczyk! Trzeba go będzie jakoś schować, tu nie może być włosów na wierzchu.

– Oczywiście – odparła szybko Lodzia, naciągając w mgnieniu oka fartuch i upychając swój długi warkocz pod białym, kucharskim czepkiem. – Co mam robić, proszę pani?

– Smaż mi te ryby, dziecko – powiedziała pani Wiesia, wycierając ręce. – Są już w marynacie, trzeba je spanierować i wrzucać na patelnię. Tu masz jajko, bułkę tartą… gdyby zabrakło, to jeszcze stąd weź jajka, o tu, z lodówki. Jak się uda, to w międzyczasie możesz kroić sałatę, potem pomidory. Ja muszę stanąć do wydawania porcji.

– Jasna sprawa – kiwnęła grzecznie głową.

Umyła szybko ręce, założyła rękawiczki i rzuciła się do roboty. Przygotowane plastry dorsza migały jeden po drugim w jej rękach i opanierowane lądowały z sykiem na patelni. Pani Wiesia zerknęła z uznaniem i zabrała się za ładowanie na talerze usmażonych już kawałków ryby, dymiącego ryżu i sałatki z gigantycznej salaterki.

Pablo stanął w drzwiach, oparł się ramieniem o framugę, skrzyżował ręce na piersi i przyglądał się w milczeniu wdzięcznej sylwetce uwijającej się dziewczyny. Za chwilę jednak musiał usunąć się ze swego stanowiska, by przepuścić wpadającą jak po ogień kelnerkę.

– No i gdzie mi pan tu stoi?! – zdenerwowała się, ładując pośpiesznie na tacę przygotowane talerze. – Przejście pan blokuje!

– Pablo, chodź tu do mnie – zakomenderowała natychmiast Lodzia. – Nie przeszkadzaj tam pani, zakładaj ten fartuch, rękawiczki i zabieraj się za pomidory.

– Za pomidory? – zaniepokoił się Pablo, jednak posłusznie założył wskazany fartuch. – Co mam z nimi robić, gwiazdeczko?

– Kroić, zaraz ci pokażę jak – odparła, wyciągając z patelni część usmażonych kawałków ryby i odwracając kolejne na drugą stronę. Pociągnęła go za ramię do stołu, gdzie leżały przygotowane pomidory. – Ma być jak w tej sałatce, którą pani tam nakłada, zobacz. Kroisz na pół, potem znowu… i wszystko jeszcze raz w poprzek… widzisz? I wrzucasz tutaj, o tak!

Szybkimi ruchami pocięła na kawałki dwa pomidory, wrzucając je od razu do stojącej obok salaterki. Pablo patrzył z uwagą na demonstrowane przez nią gesty.

– Dobrze, spróbuję sam – kiwnął głową, przejmując z jej ręki nóż.

– Tylko niech pan sobie palca nie utnie, panie Pawle! – zaśmiała się pani Wiesia, przyglądając mu się z rozbawieniem znad dymiącego ryżu. – Dziecinko, tego dorsza chyba nie wystarczy, trzeba będzie dołożyć. Jest w lodówce na dole, w marynacie… O, dobrze, że pan wrócił, szefie! – dodała na widok Majka, który wparował znów do kuchni i parsknął śmiechem na widok Pabla krojącego w najwyższym skupieniu pomidora. – Zapomniałam zapytać, ile tam jeszcze będzie trzeba tych porcji?

– Razem sześćdziesiąt cztery, właśnie ich policzyłem – odparł Majk.

Przyglądał się teraz z uwagą Lodzi, która w błyskawicznym tempie wyciągnęła z patelni kolejne kawałki dorsza, spanierowała i wrzuciła w ich miejsce inne, część już smażących się odwróciła na drugą stronę, dolała oleju, następnie wyjęła z lodówki jajka i wielki pojemnik z surową rybą w marynacie, wbiła kilka jajek do miski, w której poprzednie już się skończyły, roztrzepała je widelcem, sprawdzając jednocześnie stan ryby na patelni, po czym otworzyła pojemnik i zabrała się za wyciąganie z niego kolejnych porcji ryby.

(c.d.n.)