Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 5)

– No to poszło na razie dwanaście, tam się smażą następne – pokiwała głową kucharka, nie przestając nakładać porcji, które kelnerki wynosiły na zmianę na tacach. – W sumie będzie czterdzieści osiem. Jeszcze z osiemnaście tych porcji trzeba dosmażyć, dwa kawałki będą na zapas. Szykujesz już, dziecino? Nie zapytałam jeszcze… jak ty masz na imię?

– Lodzia – odpowiedział za nią szybko Majk, na którego obliczu malowało się coraz większe uznanie. – To od Leokadia.

– Jak ładnie! – uśmiechnęła się pani Wiesia. – Takie staromodne imię… Szefie, zostawi sobie szef tę dziewczynę na stałe, świetnie sobie radzi. Lodziu, posyp je jeszcze trochę tą drugą przyprawą, jest z lewej strony obok ciebie. Ile tam masz gotowych?

– Na razie jedenaście… dwanaście! – odparła grzecznie Lodzia. – Już je może pani zabrać, zaraz dołożę następne. Jak ci idzie, bandziorku? – dodała, zerkając w przelocie na blat, gdzie Pablo z aptekarską precyzją kroił swoje pomidory.

– Świetnie – oznajmił z dumą. – Pokroiłem już dwa.

– Gigant z ciebie! – zaśmiał się Majk, wyciągając spod blatu kartony z sokiem. – Jak się dobrze przyłożysz, to do rana może skroisz resztę… No, ale Lodzię biorę na etat, jak babcię kocham!

– Chciałbyś – mruknął Pablo, zabierając się z namaszczeniem za trzeciego pomidora.

– Lodziu, trzeba szybciej skroić tę sałatę i zalać sosem – powiedziała pani Wiesia. – Oliwki dodać, pomidory i przyprawy… Już mam mniej niż jedną trzecią salaterki, zaraz mi zabraknie.

– Robi się, proszę pani – odparła Lodzia.

Sprawdziła szybko stan smażącej się ryby, stanęła obok Pabla, wzięła do ręki drugi nóż i zabrała się za krojenie sałaty, której cała góra wypełniła po chwili olbrzymią salaterkę.

– Jak ty to robisz w takim tempie, gwiazdeczko? – zdumiał się Pablo. – Chyba urodziłaś się z tasakiem w ręce.

– Sam mówiłeś, że jestem niebezpieczna – uśmiechnęła się, zerkając na niego spod oka.

– To fakt, od dawna wiem, że lepiej ci nie podpadać – przyznał, walcząc nadal ze swoim pomidorem. – Ale imprezy na sześćdziesiąt osób spokojnie możemy razem robić. Pokażesz mi jeszcze parę trików i wyrobię taką technikę, że nawet Majk padnie.

Lodzia uśmiechnęła się, spoglądając z rozbawieniem na efekty jego pracy w postaci trzech równiutko pokrojonych pomidorów.

– Dobry początek – pochwaliła go. – Jak jeszcze nabierzesz trochę tempa, będzie idealnie.

Wróciła do patelni, na którą wrzuciła kolejne, ostatnie już kawałki ryby, po czym wyjęła kilkanaście już usmażonych i zaniosła je kucharce, która ciągle nakładała kolejne porcje na talerze i wydawała je kelnerkom. Następnie wróciła do sałatki.

– Pokaż, pomogę ci z tymi pomidorami – powiedziała litościwie do Pabla.

Pokroiła w błyskawicznym tempie cztery kolejne i wrzuciła je do salaterki z sałatą.

– Nieźle – pokiwał głową Pablo, przyglądając się temu z uznaniem. – Nie chciałbym ci wpaść pod nóż, nawet bym nie zdążył pomyśleć ostatniego życzenia.

– Dobra, Pablo, zostaw te pomidory i chodź mi pomóż rozlać soki – powiedział Majk, który odkręcał kolejne kartony z sokami i przelewał je do szklanych dzbanków. – W tym się lepiej sprawdzisz. Aga! – dodał, zwracając się do kelnerki. – Bierzcie przy okazji te dzbanki, po dwa na stół!

Pablo z ulgą porzucił przekrojonego właśnie na pół czwartego pomidora i dołączył do Majka. Lodzia skończyła krojenie warzyw i zabrała się za wsypywanie do sałatki oliwek, przypraw i dolewanie sosu. Skosztowała i dodała jeszcze trochę soku z cytryny.

– Sałatka już jest, proszę pani – powiedziała po chwili. – Ryby też się dosmażają.

– Świetnie, dziecino – uśmiechnęła się pani Wiesia. – Daj tę sałatkę, już mi się kończy.

Po kolejnych dziesięciu minutach sytuacja była wreszcie opanowana. Goście z delegacji bankowej spokojnie konsumowali drugie danie, kelnerki znosiły brudne miseczki po zupie i donosiły sok, a pani Wiesia wydawała już tylko drobniejsze zamówienia z sali. Majk i Pablo skończyli rozlewanie soków i wody do dzbanków, a teraz zatonęli w cichej rozmowie nad rozpostartym na bocznym stoliku gęsto zapisanym terminarzem.

– Kroimy szarlotkę – zarządziła pani Wiesia, wyciągając na blat dwie wielkie blachy ciasta. – Jeszcze muszą dostać deser, trzeba to podzielić na porcje. Lodziu, będziesz kroić jedną?

– Dobrze, proszę pani – odparła Lodzia, przygotowując nóż i sięgając po pierwszy talerzyk z wielkiego stosu. – Niech mi pani tylko pokaże, jakie to mają być kawałki… Aha, już widzę.

– Dzielna dziewczyna – uśmiechnęła się do niej serdecznie pani Wiesia. – Świetnie sobie radzisz w kuchni, widać, że masz doświadczenie, chociaż taka jesteś młodziutka…

(c.d.n.)