Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 6)

Kelnerki zgłosiły się po ciasto, które szybko zostało nałożone na talerzyki i wniesione na salę. Majk pobiegł za nimi pilnować porządku, zaś pani Wiesia, uznawszy, że dalej poradzi już sobie sama, zwolniła Lodzię z posterunku i pozwoliła jej zdjąć fartuch i czepek. Pablo, który sam już wcześniej pozbył się fartucha, stanął przy niej i przyglądał się, jak wdzięcznymi ruchami rozprostowuje skręcony pod czepkiem warkocz.

– Pomóc ci, gwiazdeczko? – zaproponował cicho, pochylając się do niej.

Poczuła na swej skroni jego ciepły oddech i jej ciało na kilka chwil ogarnęła znajoma, zmysłowa słodycz. Zaniepokojona odsunęła się o pół kroku.

– Nie, Pablo, nie trzeba – pokręciła głową. – Już sobie poradziłam.

– Świetna robota, kociaku – powiedział z uznaniem. – Majk ma za to u ciebie gigantyczny dług, a ja przypilnuję, żeby go spłacił. Mnie też jest zresztą coś winien za te pomidory…

Oboje parsknęli śmiechem.

– To były niewątpliwie najlepiej pokrojone pomidory w całej historii jego knajpy – zapewniła go Lodzia. – Jesteś prawdziwym perfekcjonistą, bandziorku.

Pablo uśmiechnął się i chciał coś odpowiedzieć, ale w tym momencie do kuchni znowu wpadł Majk i zabrał ich z powrotem na salę.

– No, Lodziu, wielkie dzięki za pomoc! – powiedział z uznaniem i swoim zwyczajem klepnął Pabla po ramieniu. – Miałeś rację, stary. Jest rewelacyjna! To co? Negocjujemy szybko stawkę i zatrudniam ją u siebie na stałe!

– Nie stać cię, frajerze – odparł z politowaniem Pablo. – Nie wypłaciłbyś się. Zresztą moja gospodyni jest bezcenna, nie oddam jej za żadne pieniądze.

Lodzia uśmiechnęła się z przekorą.

– Kto wie? – powiedziała do Majka. – Jeśli po polonistyce nie znajdę pracy, nie wykluczam, że przyjdę do ciebie na gary.

– A widzisz, egoisto! – zawołał Majk, rzucając Pablowi triumfalne spojrzenie. – Ja się z nią i tak dogadam za twoimi plecami. Lodziu, ty się nie daj tyranizować temu barbarzyńcy! Praca w tej knajpie to czysty prestiż, u mnie nawet pomidory na sałatkę kroją adwokaci!

– No, na takim prestiżu to byś za daleko nie zajechał! – roześmiał się Pablo. – Ale spróbuj, możesz to nawet wrzucić w folder reklamowy.

– O, patrz! Przez to wszystko zapomniałem ci zrobić zdjęcie – pokiwał głową Majk. – Ale nic straconego. Następnym razem znowu postawię cię do pomidorów, a na przykład Wojtka rzucę na obieranie ziemniaków. I machnę wam foty do foldera. Że też wcześniej na to nie wpadłem! Swoją drogą, Lodziu, muszę przyznać, że mój kumpel nieźle się rozwija w twoim towarzystwie. Fryzjerstwo, gastronomia… czekam z niecierpliwością, co będzie dalej!

– Ogrodnictwo – oznajmił mu Pablo. – Lea obiecała nauczyć mnie sadzić niezapominajki.

Lodzia spojrzała na niego z pobłażaniem i wzruszyła ramionami.

– O proszę, jaki rozmach międzydziedzinowy! – zaśmiał się Majk. – Wyrabiasz się, frajerze. To co, zostajecie u mnie coś zjeść? Oczywiście na koszt firmy w ramach rewanżu za pomoc!

– Nie, dzięki, innym razem – odparł Pablo, pomagając Lodzi włożyć płaszcz. – Dzisiaj idziemy na włoską pizzę, obiecałem mojej niezapominajce.

Majk zerknął wesoło na niego, a potem na Lodzię.

– Okej, więc widzimy się siedemnastego. I dopracujemy jeszcze ten wrzesień, klepię ci wstępnie drugą sobotę. Powiesz mi, jaka to ma być impreza?

– Jeszcze nie teraz – uśmiechnął się Pablo. – Klepnij mi tylko rezerwację na ósmego, biorę cały lokal na wyłączność. I ogarnij się, żeby ci wtedy kucharek nie zabrakło, bo ja mojej gwiazdeczki nie daję na zaplecze.

– Nie bój się, to był wypadek przy pracy – zapewnił go Majk. – Gdyby mi nie nawieźli tylu tych bankowców, pani Wiesia spokojnie dałaby radę sama.

– Czekajcie, chyba szalik mi gdzieś wypadł – przerwała mu z niepokojem Lodzia, przeszukując kieszenie. – Nie mogę go nigdzie znaleźć.

– Może został na zapleczu, kochanie? – poddał uspokajająco Pablo. – Miałaś go, jak tu przyszliśmy, więc daleko nam nie odfrunął. Zaraz go znajdziemy.

Lodzia rozejrzała się i dostrzegła swój szalik leżący kilka metrów dalej na podłodze, w przejściu między stolikami, gdzie musiał jej wypaść, kiedy wychodziła z zaplecza.

– O, tam jest! – zawołała z ulgą. – Poczekaj na mnie chwilkę, bandziorku!

Ruszyła pośpiesznie pomiędzy zapełnione ludźmi stoliki, aby podnieść swoją zgubę. Majk popatrzył za nią z uśmiechem.

– Wiesz, muszę przyznać, że z początku nie doceniłem tej małej – powiedział poufnym półgłosem do Pabla, obserwując ze znawstwem zwinne gesty dziewczyny. – Jeszcze strasznie młoda, ale to klasa premium, bez dwóch zdań. I wcale nie mam na myśli kuchni… Wracasz do formy, stary.

Pablo również patrzył na Lodzię, która szybko podniosła z podłogi swój szalik, otrzepała go z kurzu, założyła sobie na szyję i teraz wdzięcznym ruchem wyciągała spod niego warkocz. Jego oczy wypełniły się łagodnym światłem.

– Do niczego nie wracam, Majk – odparł spokojnie. – Zaczynam nowy etap.

– Jasna sprawa! – zaśmiał się znacząco Majk. – Nowe, kuszące wyzwanie, ja też takie lubię. Tylko uważaj tam na tego narzeczonego, bo ja ci mówię, że on tak łatwo nie odpuści! A tak na serio, stary – zniżył jeszcze bardziej głos. – Kinia już drugi raz kazała ci przekazać, żebyś się do niej odezwał, wysyłała ci podobno smsy, ale nie odpowiadasz. Wiem, że masz teraz kocioł w robocie, ale nie psuj fajnego kontaktu, jeszcze się dziewczyna obrazi… Ta mała przecież nie ucieknie, a co ci szkodzi trochę poćwiczyć podzielność uwagi?

– Trzymaj się, Majk – uśmiechnął się Pablo, podając mu zamaszystym gestem rękę na pożegnanie. – Pogadam z Wojtkiem o tym siedemnastym i dam ci znać. Będziemy w kontakcie.