Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 7)

– Wiesz, Pablo, super się gada, ale chyba powinniśmy już zwolnić stolik – zauważyła Lodzia, dopijając wodę z cytryną, którą zamówili sobie do pizzy. – Co chwila ktoś tu zagląda i szuka miejsca, a my już dawno skończyliśmy jeść… Wypadałoby się usunąć, jak myślisz?

– Tak, zbierzemy się powoli – przytaknął Pablo, dając kelnerce dyskretny znak, że prosi o rachunek. – Jak ci smakowało, kochanie?

– Było przepyszne. Rzadko miewam okazję pójść na pizzę, u mnie w domu jedzenie na mieście to zbrodnia. A przecież czasem fajnie jest skosztować czegoś innego…

– Będziemy tu czasami zaglądać – obiecał z powagą. – Sprawdzimy też inne rzeczy z karty na naszych kolejnych tajnych randkach. Karta jest długa, więc liczę na częste spotkania.

– Z dalszymi znajomymi nie spotykam się za często – odparła przekornie Lodzia. – To nielogiczne, ten status na to nie pozwala.

Kelnerka przyniosła rachunek w eleganckim etui, Pablo podziękował uprzejmym skinięciem głowy i przechylił się lekko przez stół w stronę dziewczyny.

– Więc chyba czas, żebyś przyznała mi jakiś awans – powiedział ze znaczącym uśmiechem. – Rozumiem, że kolejny etap to bliski znajomy. Wyłożysz mi jego prawa?

– Status bliskiego znajomego wymaga przede wszystkim znacznie dłuższego stażu – odparła spokojnie Lodzia. – Jeszcze trochę ci brakuje.

– I widzisz, znowu jesteś dla mnie niesprawiedliwa – pokiwał głową. – Mam przecież dokładnie taki sam staż jak mój rywal, a w porównaniu do niego tak drastycznie ograniczasz mi prawa. Czuję się sfrustrowany.

– Sprawiedliwość to przecież rzecz względna – zauważyła. – Jesteś ode mnie o tyle lat starszy, co drugi dzień bywasz w sądzie i jeszcze się tego nie nauczyłeś?

Pablo roześmiał się, odkładając na stół etui, w które włożył w międzyczasie pieniądze.

– Twardy z ciebie kociak – powiedział wesoło. – Nawet wzniosła idea sprawiedliwości nie robi na tobie wrażenia! Ale mój awans to tylko kwestia czasu, prawda?

– Tego nie wiem – odparła oględnie. – Nie zapominaj, że to działa w dwie strony, oprócz awansu możliwa jest też degradacja.

– No nie, gwiazdeczko! – zaprotestował żartobliwym tonem. – Po tym wszystkim, co przez ciebie wycierpiałem, miałabyś sumienie strącić mnie z powrotem na poziom nieznajomego?

Lodzia uśmiechnęła się z przekorą, odłożyła na stół serwetkę i podniosła się z krzesła.

– Chodźmy już, bandziorku. Dziękuję ci za zaproszenie, było naprawdę bardzo miło.

Pablo również poderwał się od stołu.

– Wieczór przecież jeszcze się nie kończy, Lea… – zauważył, poważniejąc.

Ubrali się i wyszli na ciemną ulicę. Wieczór był zadziwiająco ciepły jak na początek marca, zwłaszcza w porównaniu do niedawnych mrozów. Śnieg prawie już stopniał, w powietrzu czuło się wilgoć i nieuchwytną zmysłami atmosferę nadchodzącej wiosny.

– To co, zarezerwujesz sobie sobotę siedemnastego, kochanie? – zagadnął Pablo. – Majk skrzyknął już prawie wszystkich, a to nie jest wcale proste. Wreszcie będzie szansa spotkać się na piwku po tym kołowrocie, bardzo chciałbym, żebyś i ty była.

– Pomyślę, Pablo – odparła ostrożnie. – Może gdyby Jula i Szymek też szli… ale sama to nie wiem.

– Szymka zaproszę jutro – zapewnił ją szybko. – Akurat będę się z nim widział.

– Idziecie na siłownię? – uśmiechnęła się.

– Skąd wiesz, mówił ci?

– Jula mi mówiła.

– Tak, wybieramy się we dwóch, nie lubię chodzić sam – przyznał Pablo. – Czasami chodzę Majkiem albo z Maćkiem, bo tę siłownię prowadzi ich kumpel z liceum, ale jakoś ostatnio nie możemy się dograć. Za to w weekend udało nam się z Maćkiem posiedzieć trochę nad projektem – dodał, spoglądając na nią spod oka.

– Nad jakim projektem? – zdziwiła się uprzejmie.

– Nad naszym, skarbie – odparł z tajemniczym półuśmieszkiem. – Pokażę ci go, możemy na to zerknąć w każdej chwili, nawet dzisiaj. Muszę z tobą skonsultować kilka spraw, Maciek wszystko mi rozrysował i wyliczył, ale i tak mam jeszcze wątpliwości w paru miejscach. Podobno wydziwiam i czepiam się, ale muszę przecież wiedzieć, za co płacę.

– Nie rozumiem, o co ci chodzi, podstępny szachraju – pokręciła głową Lodzia, mierząc go podejrzliwym wzrokiem.

– Zobaczysz. Musisz pomóc mi podjąć kilka decyzji, bo po pierwsze ja nie na wszystkim się znam, a po drugie chcę, żebyś była w pełni zadowolona.

Lodzia popatrzyła z uwagą na jego szalbierską minę.

– Widzę, że mojemu osobistemu wariatowi znowu się pogorszyło – pokiwała melancholijnie głową. – Pizza chyba też mu nie służy, tak jak te batoniki…

Pablo roześmiał się.

– Rzeczywiście, coraz gorzej z nim – przyznał. – Chyba już nie ma dla niego ratunku.

(c.d.n.)