Lodzia Makówkówna - Rozdział XI (cz. 9)

Pablo, który akurat wykonywał na skrzyżowaniu wymagający uwagi manewr, dopiero teraz zerknął na nią znad kierownicy, napotkał jej szeroko otwarte, wystraszone oczy i drgnął, jakby poraził go prąd. Rysy ścięły mu się momentalnie, pobladł i zagryzł wargi, przez jego twarz przemknął straszliwy, mroczny cień… Jechali dalej w ciążącym jak głaz milczeniu, Lodzi wydawało się, że na tle szumu silnika słychać dudniące uderzenia jej serca.

„Jestem taka głupia!” – myślała gorzko. – „Taka strasznie, niemożliwie głupia!”

Pablo zwolnił, wrzucił prawy kierunkowskaz, zjechał w pustą zatoczkę dla taksówek i zatrzymał samochód. Drżała teraz na całym ciele, na wpół przytomna z niepokoju. Odwrócił się do niej, opierając ramię na kierownicy i popatrzył na nią poważnym, twardym wzrokiem. W półmroku jego oczy były całkiem czarne, nie było w nich ani iskierki światła. Milczał przez długą chwilę, po czym powoli pokręcił głową.

– Mylisz się, Lea – powiedział bardzo niskim, cichym głosem. – Cholernie się mylisz. Za kogo ty mnie masz? Ja wiem, że ty mi nie ufasz od początku… wiem i doskonale to rozumiem. Ale naprawdę myślisz, że jestem takim śmieciem?

Odwróciła od niego bladą jak kreda twarz. On zaś, nie czekając na odpowiedź, obrócił się z powrotem do kierownicy, włączył lewy kierunkowskaz i przepuściwszy dwa nadjeżdżające z tyłu samochody, z wizgiem opon wyjechał z zatoczki i zawrócił, dodając mocno gazu.

Jechali teraz szybko, w milczeniu, kierując się prosto na jej osiedle. Siedziała wbita w fotel, ze ściśniętym sercem, bliska łez. Miała świadomość, że nie do końca ją zrozumiał, ale wyjaśnienia nie wchodziły przecież w grę… Widziała, że był wzburzony, przez pierwszych kilkaset metrów jechali z nieprzepisową prędkością, biorąc ostro zakręty, silnik wył przy zmianie biegów. Kątem oka obserwowała jego dłoń przekładającą stanowczymi ruchami dźwignię, nie miała jednak odwagi podnieść oczu na jego twarz. Powoli, w miarę jak zbliżali się w jej okolicę, Pablo uspokajał się i coraz bardziej opanowywał, samochód zwolnił do przepisowej prędkości, silnik znów pracował normalnie, harmonijnie.

Zatrzymali się w tym samym miejscu co zwykle, za rogiem Jeżynowej. Wysiadł bez słowa i otworzył jej drzwi, a następnie zatrzasnął je za nią i podszedł do bagażnika, skąd wyjął jej plecak i pudełko po cieście. Wzięła je na wpół mechanicznie z jego rąk.

– Jeszcze raz dziękuję ci za tamto ciasto, Lea – powiedział swym zwykłym, ciepłym głosem.

– Nie ma za co, bandziorku – szepnęła, ledwie łapiąc oddech.

Stali nieruchomo naprzeciw siebie. Na twarzy Pabla, spokojnej teraz i skomponowanej, pojawił się lekki uśmiech, zauważyła jednak, że jego oczy się nie śmiały.

– Trzymaj się, gwiazdeczko. Zadzwonię po weekendzie. I umawiamy się wstępnie na siedemnastego u Majka, prawda?

– Nie wiem, Pablo – odrzekła cicho, z trudem. – Zastanowię się jeszcze.

– Dobrze – skinął głową. – Nie będę nalegał na natychmiastową deklarację, nie chcę narazić się na bicie, siekanie tasakiem i polewanie jodyną… Jednak ufam, że rozpatrzysz moje zaproszenie pozytywnie.

Łzy nieubłaganie napływały jej do oczu. Próbowała z całych sił je opanować.

– Pablo? – wyszeptała z determinacją.

– Słucham cię, kochanie?

– Nie dzwoń do mnie… przynajmniej przez jakiś czas.

Przy ostatnich sylabach jej szept był ledwie dosłyszalny. Pablo milczał przez dłuższą chwilę, przygryzając lekko wargi, z twarzą obleczoną szarym cieniem.

– Jak każesz, gwiazdeczko – powiedział w końcu cichym, poważnym głosem. – Dżinn spełnia wszystkie życzenia, nawet te, które kosztują go życie. Na twój rozkaz na jakiś czas wrócę do statusu nieznajomego i będę czekał cierpliwie, aż znów mnie awansujesz.

Postąpił o pół kroku do przodu i pochylił się lekko ku niej.

– Dziękuję ci za dzisiejszy wieczór, Lea – powiedział jeszcze ciszej. – I przepraszam, że nie zapytałem cię jasno, czy chcesz jechać do mnie. Chciałem ci pokazać ten projekt Maćka, zajęłoby nam to co najwyżej pół godziny. Nie pomyślałem w swojej bezdennej głupocie, jak to mogło wyglądać z twojej strony. W moim wieku powinienem już trochę więcej myśleć, a tymczasem… cóż, nie popisałem się dzisiaj. Nie miej mi tego za złe, kochanie. I nie mówmy już o tym, dobrze?

Pokiwała głową, połykając łzy.

– Wracaj do domu, skarbie – podjął łagodnie. – A ja odjeżdżam, zanim ktoś od ciebie zauważy, że spotykasz się nie z tym facetem, co trzeba. Nie chcę cię narażać na niepotrzebne pytania i komentarze. Nie chcę, żebyś miała przeze mnie jakiekolwiek problemy. Cóż… do jakiegoś następnego, Lea. Moja gwiazdeczko… moja mała dziewczynko…

W jego głosie przy ostatnich słowach zabrzmiał jakiś inny, dziwnie czuły i czysty ton… Odwróciła szybko twarz, żeby nie zobaczył łez, które wypłynęły właśnie z jej oczu i pociekły po policzkach. Poczuła, jak ujmuje ostrożnie jej dłoń i schyliwszy się, muska ją delikatnie ustami. Słyszała, jak wsiada do samochodu, zatrzaskuje drzwi i odjeżdża. Za chwilę dźwięk silnika ucichł w oddali, zapanowała cisza. Z jej piersi wyrwał się bolesny, zduszony szloch.

– I po co? – wyszeptała przez łzy. – Po co mi to było? Dlaczego zawsze muszę być taka głupia? Jak mam sobie dalej z tym radzić? Tak strasznie go kocham…