Lodzia Makówkówna - Rozdział XII (cz. 9)

– Lodzieńko, dołóż sobie jeszcze ziemniaczków – powiedziała słodko Mamusia, podsuwając córce półmisek. – Ostatnio coś strasznie mało jesz, dziecko, schudłaś, jakaś blada jesteś…

Wielka Triada wymieniła przy tych słowach znaczące spojrzenia. Lodzia dla świętego spokoju dołożyła sobie pół łyżki puree i grzebnęła dla niepoznaki widelcem w surówce. Tatuś obserwował ją uważnie z drugiej strony stołu.

– To co, jutro zaraz po szkole idziecie z Karolkiem na miasto? – upewniła się Mamusia.

– Tak, mamo – odparła grzecznie. – Umówiliśmy się na szesnastą, Jula miała z nami iść, ale jednak nie może. Pójdziemy tylko z kolegami i koleżankami Karola, tymi samymi co w styczniu.

– I to jest bardzo dobra myśl, Lodziu – pokiwała głową Ciotka Lucy. – Trzeba mieć wspólnych znajomych, to jeszcze bardziej cementuje związek. Jak mój biedny Józuś, świeć, Panie, nad jego duszą, ubiegał się o mnie, to właśnie przez kolegę przekazywał mi liściki miłosne. Sam się wstydził, bidulek… może nawet się troszeczkę bał?

Lodzia, która nie dziwiła się bynajmniej Józusiowi, stłumiła uśmiech i pochyliła się z powagą nad swoją surówką.

– A bo to kiedyś byli prawdziwi mężczyźni! – westchnęła sentymentalnie Babcia. – Tacy wrażliwi, delikatni… nie to co teraz! Po trupach do celu! Tylko im w głowie bałamucić te młode panienki, już od podstawówki zaczynają. I to od razu co? Konkrety. No, już głośno nie będę mówić przy Lodzi, ale wy wiecie, co mam na myśli…

Lodzia sięgnęła szybko po szklankę i upiła łyk kompotu, żeby ukryć znów z trudem powstrzymywany uśmiech.

„Jasne, babciu” – pomyślała. – „Ja przecież nadal myślę, że to bociany przynoszą dzieci. Powinnyście były i z tego załatwić mi jakiś kurs! Co za niedopatrzenie…”

– Tak, to prawda – westchnęła Ciotka, zapewne nadal myśląc o swoim Józusiu. – To byli mężczyźni, o jakich teraz coraz trudniej. Ale te dziewczęta to teraz też… Nic a nic się nie szanują. Kiedyś to było inaczej. Co prawda u mnie szkole, jak byłam jeszcze panienką, była taka dziewczyna… Michalina jej było, Misia na nią wołaliśmy. Dała się zbałamucić takiemu jednemu, straszne kłopoty z tego były. Ale to ona jedna, większość zachowywała się przyzwoicie. A teraz? Ech, szkoda słów! – Ciotka machnęła ręką ze zgorszeniem.

– No właśnie – przyznała Babcia, dokładając sobie surówki. – Co to się teraz dzieje w tych szkołach! Nawet za czasów Zosi inaczej to wyglądało. Dziewczęta miały więcej umiaru, umiały się bronić przed takimi łobuzami. Widać ta twoja Misia nie miała szczęścia i trafiła na jakiegoś wyjątkowo nieprzyzwoitego chłopca.

– No, nawet nie można powiedzieć, że to był chłopiec – odparła oględnie Ciotka Lucy. – Dojrzały mężczyzna, kilkanaście lat starszy od niej…

Lodzia zbladła pochylona nad talerzem.

– A, no to nic dziwnego! – zawyrokowała ze zgorszeniem Babcia. – Już ja bym takiego pogoniła, gdzie pieprz rośnie! Przecież to z góry jasne, o co takiemu chodzi, jak się umizguje do uczennicy ze szkoły. Musiała być bardzo naiwna ta dziewczyna.

– A co się biedactwo wycierpiało! – ciągnęła zatopiona we wspomnieniach Ciotka. – Zaimponował jej, bo to był porucznik wojska, w pięknym mundurze chodził. Bardzo przystojny, naprawdę bardzo, taki trochę podobny do naszego E… – urwała, spoglądając przepraszająco na Babcię, która drgnęła niespokojnie. – No, w każdym razie bardzo atrakcyjny mężczyzna. Ale co on w głowie miał? Tfu, samo zgorszenie! Kłamał, zwodził ją, udawał nawet, że chce się z nią ożenić, a jak dostał, co chciał, to tyle go widzieli. A ona taka młodziutka, naiwna, myślała, biedactwo, że on o niej poważnie myśli… i się doigrała.

– Ale to co, dziewczyna rodziny nie miała? – zdziwiła się Mamusia. – Nie miał jej kto przypilnować? Trzeba było przerwać takie szaleństwo! Może była źle wychowana?

– A nie, nie, Zosiu, przeciwnie – zapewniła ją Ciotka. – Z najlepszego domu. Ale tak się z tym kryła, że nikt się nie zorientował, a potem już było za późno. Najstaranniejsze wychowanie nie pomogło.

– No, już ja bym mu dała! – mruknęła Mamusia, przybierając zaciętą minę. – Niechby mi się taki zaczął plątać, gdzie nie trzeba…

– Na szczęście u nas nie ma tego problemu – stwierdziła z satysfakcją Babcia, krojąc sobie kotleta dystyngowanym gestem. – Lodzieńka to takie mądre dziecko… i szczęśliwie zakochana w odpowiednim chłopcu.

Lodzia podniosła smutne oczy na Tatusia, który przyglądał jej się ze współczuciem. Uśmiechnęła się do niego łagodnie, jakby chcąc mu przekazać, żeby się o nią nie martwił.

– I zaręczyny przecież niedługo – ciągnęła Mamusia, dolewając sobie kompotu. – Ustaliłyśmy wstępnie z Emilią, że zrobimy u nas przyjęcie w ostatnią sobotę kwietnia, żeby już wszystko było oficjalnie domknięte przed maturą Lodzi.

– Upieczemy makowiec – zaznaczyła Ciotka Lucy. – Bez makowca to by nie było to samo.

– Ale, Lodziu, ty dalej nic nie jesz! – załamała ręce Mamusia. – Jedz, dziecko, przecież musisz mieć siły, tyle teraz macie tej nauki, nieraz do wieczora w szkole…

– Zosiu, a dajże jej spokój – wzięła ją w obronę Ciotka Lucy. – Przecież sama wiesz, że dziecko wrażliwe, od wtorku się nie widzieli…

– Oj tak, widać, że strasznie tęskni – przyznała Babcia, przyglądając się wnuczce okiem znawczyni. – Powinniście się częściej widywać, Lodziu, od razu ci się humor poprawi. Przecież macie nasze błogosławieństwo.

Lodzia z nagłą irytacją zaczęła napychać usta puree ziemniaczanym i zagryzać surówką, na co Tatuś spojrzał z jeszcze większym niepokojem.

– Ale, Lodzieńko, ostrożnie, nie jedz tak łapczywie – poinstruowała ją z niezadowoleniem Babcia. – Powolutku się je, kulturalnie, tyle razy ci to mówiłam…

– Przy Karolku będzie jeść kulturalnie – zapewniła ją uspokajającym tonem Ciotka. – Już niedługo wszystko się ułoży, będą sobie razem, jak para gołąbków.

Lodzia popatrzyła na Tatusia z takim smutkiem, że aż drgnął.

– Lucynko, a co tam u Kloci? – zagadnął od niechcenia, sięgając po ziemniaki. – Dawno już mi nie mówiłaś, jak tam się sprawa rozwija.

Lodzia spojrzała niego z wdzięcznością za ten akt odwagi i poświęcenia.

– Ach, nie mówiłam ci, Mareczku? – ożywiła się Ciotka Lucy. – Już rzecz jest prawie zakończona, w następną środę mamy mieć wyrok. Już w następną środę! Aż się cała trzęsę! Wszystko jest na dobrej drodze, ale teraz jeszcze przed nami ten ostatni trudny tydzień… Klocia już jest taka zmęczona, no, ale to pieniądze, i to całkiem przyzwoite, a poza tym honor, Mareczku, sam rozumiesz, honor…

– No tak, honor – pokiwał głową Tatuś, nakładając sobie ziemniaki na widelec.

– Tak, to najważniejsze – ciągnęła z przejęciem Ciotka. – Wiesz przecież, że chcieli ją oszukać, w ostatniej chwili zdążyła zareagować, tak to by wszystko przepadło!

– Ale jak to się długo ciągnie – pokręciła głową Babcia. – Przecież kiedy wyście to zaczęli, Lucy, jakoś w październiku?

– We wrześniu! – wykrzyknęła Ciotka. – Już pół roku się z tym męczymy! Długo trwa, bo sprawa zagraniczna, najpierw dokumenty musieliśmy zebrać, potem analiza, no i ciągle jakieś komplikacje…

„Powiem jutro Karolowi, że już ustaliły akcję na ostatnią sobotę kwietnia” – myślała tymczasem Lodzia. – „To jeszcze nie tak źle, mamy półtora miesiąca, żeby obmyślić jakiś plan rozbrojenia tej miny. Tyle że on ostatnio sam wygląda podejrzanie, jeszcze coś głupiego wywinie i ja też będę miała przez to kłopoty. I jak ja mam się uczyć do matury? A historia tej całej Misi… skąd ciocia to nagle wyciągnęła? Jak na złość, tyle zbieżności! Ja zwariuję chyba niedługo…”