Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 1)

– Cześć, sorry za spóźnienie! – zawołał Kuba, dobiegając z Asią do czekającej na nich na chodniku pozostałej czwórki. – O, Lodzia! Dawno cię nie widziałem. Co tam u ciebie?

– A nic, matura się zbliża i tyle – uśmiechnęła się Lodzia, podając mu rękę.

– Spoko, nic się nie martw, Karol będzie cię wspierał – mrugnął do niej Kuba i poklepał po ramieniu Karola, który wymienił z Lodzią rozbawione spojrzenia. – Nie ma twojej koleżanki?

– Niestety nie mogli przyjść z Szymkiem – wyjaśniła Lodzia. – Mieli już inne plany na dzisiaj. Ale następnym razem już ich wezmę ze sobą, obiecuję.

– Jasne. To co, idziemy?

– Lecimy – skinął głową Janek, ruszając w stronę znajomej kamienicy przy ulicy Zamkowej sześć. – Szkoda, że na muzę dzisiaj się nie załapiemy i nie da się potańczyć, nie, Ewcia? Ale chociaż coś sobie razem wypijemy na spokojnie… Kuba, będzie Majk?

– Nie mam pojęcia – odparł Kuba, przepuszczając dziewczyny przy wejściu do bramy. – On chyba później przychodzi, dopiero wieczorem, teraz młoda godzina.

Lodzia drżała w głębi duszy, schodząc w dół po kamiennych schodkach. Ostatnim razem szli tędy we dwoje z Pablem… Każdy schodek, każdy mijany po drodze element wystroju korytarza wydawał jej się ciągle przepełniony jego obecnością.

„I tak już zostanie” – pomyślała z melancholią. – „Każde miejsce, gdzie byliśmy razem, będzie mi o nim przypominać i dręczyć… Podobno pierwsza miłość zostaje w sercu na zawsze.”

Weszli na salę, na której panował spory, popołudniowy ruch. Kuba zahaczył przechodzącą obok kelnerkę i zapytał o Majka.

– A nie, szefa jeszcze nie ma – odparła uprzejmie. – Coś przekazać?

– Nie, tak tylko pytam – machnął ręką Kuba. – Weźmiemy kartę i coś zamówimy, można usiąść tam pod ścianą czy to rezerwacja? – dodał, wskazując pusty stolik w głębi sali.

– Rezerwacja od osiemnastej trzydzieści – odparła kelnerka. – Ale do osiemnastej możecie sobie tam posiedzieć. Nawet do osiemnastej piętnaście.

– O, super, w sam raz – ucieszył się Kuba. – No to chodźcie, siadamy, napijemy się czegoś, a po osiemnastej pójdziemy dalej, skoro dzisiaj nie ma dyskoteki. Może do kina zajrzymy, co, dziewczyny? O dziewiętnastej coś chyba grają w „Bajce”.

Ewa i Asia z entuzjazmem przystały na tę propozycję. Wszyscy sześcioro zajęli miejsca przy stoliku i zabrali się za przeglądanie karty.

– A wy jak, idziecie z nami potem do kina? – zagadnął Janek, zwracając się do Karola i Lodzi.

– Czemu nie? – uśmiechnęła się Lodzia i nachyliwszy się do Karola, dodała ciszej: – Jak powiemy w domu, że byliśmy razem nie tylko w knajpie, ale nawet w kinie, to chyba nas ozłocą… Będzie względny spokój na co najmniej dwa tygodnie!

Karol parsknął śmiechem i kiwnął głową do Janka.

– Idziemy – odpowiedział zdecydowanym tonem. – Mam tylko nadzieję, że grają dzisiaj cokolwiek sensownego…

– Sprawdzimy zaraz – zapewnił go Kuba. – Repertuar jest w Internecie. Mnie tam i tak wszystko jedno na co pójdę, od stycznia na niczym w kinie nie byłem przez te zaliczenia… Co zamawiacie, dziewczyny, zdecydowałyście się już?

– Ja bym zjadła coś konkretnego – oznajmiła Lodzia. – Przyszłam prosto ze szkoły i już jestem strasznie głodna, bo rano niewiele zjadłam, a do tego zapomniałam wziąć z domu kanapki. Pokaż mi tę kartę.

Po krótkim zastanowieniu towarzystwo złożyło zamówienie. Z wyjątkiem Lodzi, która zadysponowała sobie pełne danie obiadowe w postaci ziemniaków z gulaszem i surówką, wszyscy wzięli tylko piwo z przekąskami.

– No dobra, to teraz opowiadaj, Lodziu, jak tam ta matura – uśmiechnęła się Ewa. – Za dwa miesiące to już będzie prawie po wszystkim, nie? Wybierasz się na studia?

– Tak, na polonistykę.

– E, na polonistykę będziesz szła? – skrzywił się Kuba. – A nie chciałabyś na stosunki międzynarodowe, tak jak my? Fajnie się studiuje, sami równi ludzie do nas idą, no i miałabyś od razu wszystkie notatki pod ręką – mrugnął porozumiewawczo do Karola.

Lodzia uśmiechnęła się stoicko.

– Dzięki, ale zdecydowałam się już na polonistykę. Od dwóch lat jestem pewna tego wyboru i już go nie zmienię. Na razie zresztą muszę zdać maturę i na tym się skupiam przede wszystkim.

– Patrzcie, my też niedawno zdawaliśmy maturę – zauważył Janek. – To w sumie wydaje się jak wczoraj, ja wszystko z tego jeszcze perfekcyjnie pamiętam…

Rozmowa skupiła się na chwilę na świeżych jeszcze wspomnieniach studentów z czasów maturalnych. Młoda, nieznana nikomu z nich kelnerka podeszła z tacą, na której stały kufle i butelki piwa. Zestawiła je na stolik i spojrzała na Lodzię.

– Obiad za momencik. Kompletujemy pani zamówienie. Tylko wodę na razie przyniosłam.

– Dziękuję – uśmiechnęła się Lodzia. – Proszę się nie śpieszyć, poczekam.

(c.d.n.)