Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 2)

Kelnerka odeszła, zaś Kuba z Jankiem zabrali się za odkapslowywanie piwa i rozlewanie go do kufli. Lodzia również odkręciła swoją butelkę z wodą i nalała jej sobie do szklanki. Nagle ręka zadrżała jej na wspomnienie pamiętnych chwil sprzed dwóch miesięcy, kiedy siedziała w Anabelli w tym samym towarzystwie, z Karolem obok, i piła wodę z takiej samej szklanki. Czekała wtedy na komisarza Leśniewskiego i obserwowała w napięciu bawiącego się z przyjaciółmi bandziora.

„To było już lata świetlne temu” – przebiegło jej przez głowę. – „Na serio myślałam, że to jakiś diler narkotyków. I on tak wtedy na mnie spojrzał… Boże!”

Wspomnienie tamtego spojrzenia zdumionych, ciemnych oczu, które sparaliżowało ją na kilka długich sekund, wróciło do niej jak bumerang i przeszyło ją na nowo elektryzującym dreszczem. Nagle uświadomiła sobie, że już wtedy nie było dla niej ratunku…

„Ja już wtedy byłam załatwiona” – pomyślała. – „Od początku nie miało znaczenia, kim on jest. Gdyby naprawdę był jakimś dilerem czy nawet mordercą, zakochałabym się w nim dokładnie tak samo! Może tylko zajęłoby mi to trochę więcej czasu…”

Przez myśl przebiegło jej, że gdyby bandzior okazał się przestępcą, być może wcale nie byłaby w gorszej sytuacji niż dziś. Nie miałby wtedy nad nią takiej przewagi. To byłoby trudne uczucie… o tak, trudne… lecz kto wie, czy paradoksalnie nie o wiele łatwiejsze?

„Na pewno znowu byśmy się spotkali” – myślała, patrząc w swoją szklankę i nawet nie udając, że słucha toczącej się obok rozmowy. – „Ja bym zeznawała jako ważny świadek w jego sprawie, może nawet parę razy skonfrontowaliby nas twarzą w twarz? I ciągle nie mogłabym przestać o nim myśleć… Oczywiście poszedłby siedzieć za te narkotyki, ale znalazłabym go w więzieniu, odwiedzałabym go w tajemnicy przed mamą i przynosiłabym mu paczki. A on tak by na mnie patrzył zza krat tymi swoimi oczami…” – rozmarzyła się. – „Za sam handel dużo by nie dostał, wyszedłby po paru latach. Albo pomogłabym mu uciec! Przemyciłabym mu jakiś pilnik w serniku z brzoskwiniami…”

– Zamówienie dla szanownej pani! – zawołał wesoły, znajomy głos i talerz z obiadem wylądował przed nosem Lodzi.

Podniosła głowę i napotkała roześmianą twarz rozczochranego jak zwykle Majka.

– O, cześć, Majk! – zawołał Kuba, wyciągając do niego rękę.

– Cześć, młody! Cześć całej brygadzie! – Majk podawał rękę wszystkim po kolei, zerkając rozbawionym wzrokiem na spłoszoną nieco Lodzię.

„Cholera” – pomyślała z irytacją. – „Jednak przylazł wcześniej!”

– Dziękuję – uśmiechnęła się, starając się, żeby jej mina wyglądała jak najnaturalniej.

– Majk, pytałem o ciebie, podobno miałeś być dopiero wieczorem – zagadnął go Kuba.

– Miałem, ale musiałem wpaść na inspekcję – odparł Majk, po czym przystawił sobie nonszalancko krzesło i usiadł obok Lodzi, która teraz miała po jednej stronie jego, a po drugiej Karola. – I dobrze, że wpadłem, bo przyniosłem od razu obiadek dla naszej królowej… Lodziu, spróbuj, czy ci smakuje, bo jak nie, to zajrzysz tam do nas do kuchni i sama coś sobie upichcisz – zaśmiał się. – W razie czego zawołam ci do pomocy kogoś do krojenia pomidorów!

Wszyscy spojrzeli na niego jak na wariata. Lodzia spokojnie zabrała się za jedzenie.

„Ty łobuzie” – pomyślała z pobłażaniem. – „Teraz będziesz mi dokuczał?”

– To ty pamiętasz Lodzię? – zapytał ze zdziwieniem Kuba.

Karol również wydawał się zaskoczony.

– Jak mógłbym jej nie pamiętać! – zaśmiał się Majk. – Takie imię! Taki warkocz! Ja mam bardzo dobrą pamięć. Lodziu, czy raczej jak ci tam… gwiazdeczko… smakuje ci?

– No nie! – roześmiała się, odkładając widelec na talerz. – Ależ jesteś dzisiaj złośliwy!

– Ja?! – zawołał Majk. – Ja nigdy nie jestem złośliwy, prawda, Kubuś? Jestem tylko elokwentny i ekstremalnie kreatywny!

Towarzysze Lodzi roześmiali się, patrząc na nich z zaintrygowaniem.

– No, ale jedz spokojnie, Lodziu – dodał z powagą Majk, swobodnym gestem dłoni odgarniając sobie włosy do tyłu. – Nie chcę ci przeszkadzać. Pani Wiesia cię pozdrawia tak na marginesie.

– Dzięki, pozdrów ją też ode mnie – uśmiechnęła się, zabierając się z powrotem za jedzenie. – Pyszny obiad, ten gulasz po prostu rewelacja, pewnie to ona robiła?

– Dokładnie tak – skinął głową Majk. – Musisz mi powiedzieć, jakie jeszcze dania lubisz, żebym zawsze miał pod ręką coś specjalnego dla naszej Roszpunki.

Kuba i Karol spoglądali wciąż po sobie w zdezorientowaniu.

– Ja nic nie rozumiem – pokręcił głową Kuba. – Skąd wy się tak dobrze znacie? Karol mówił, że byli tu z Lodzią tylko raz, z nami… a wtedy w dodatku wyszli wcześniej. Pamiętasz, to było w styczniu, wtedy, co mówiłeś, że gliniarze ci kumpla przyskrzynili…

– I tu jest właśnie sedno sprawy! – zawołał wesoło Majk, zerkając złośliwie na Lodzię.

Karol popatrzył na niego z zastanowieniem, po czym przeniósł uważny wzrok na dziewczynę, która nadal z beztroską miną jadła swój obiad.

– Ja chyba zaczynam kojarzyć… – powiedział powoli.

– Tylko spokojnie! – ostrzegł go z udawaną powagą Majk, grożąc mu ostentacyjnie palcem. – Proszę opanować emocje. Żadnych scen w mojej knajpie!

Karol rzucił mu zdziwione spojrzenie. Lodzia uśmiechnęła się z politowaniem.

„Ech, ty głąbie!” – pomyślała rozbawiona. – „Chcesz mnie skłócić z narzeczonym? Tak sobie pomagacie z bandziorkiem w słodkich podbojach? Nie wiesz, że twój trud jest daremny, Karol nie będzie robił scen… Zabawny jesteś! Taki stary koń i żeby tak się wygłupiać…”

(c.d.n.)