Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 3)

– Karol, no to mów! – zawołała zaintrygowana Asia. – O co tutaj chodzi? Co z tym kumplem, co go policja zgarnęła?

Karol spojrzał lojalnie na Lodzię.

– E, nieważne – machnął ręką.

– Nieważne? A może właśnie ważne? – podpuszczał go Majk z najniewinniejszą miną pod słońcem. – Czasami nie wiadomo, co jest ważne, a co nie…

Wyjął z kieszeni telefon, zerknął na wyświetlacz i schował z powrotem. Lodzia dalej konsumowała swój obiad ze stoickim spokojem, choć w środku była coraz bardziej ubawiona.

„Przynajmniej to mi humor poprawi” – pomyślała. – „Jak dalej będzie mi tak dokuczał, to wejdę w tę grę i wtedy zobaczymy, kto kogo przechytrzy. Ja też potrafię się powygłupiać, nie myśl sobie, drogi Majku… Nie wiesz, cwaniaku, że w tej zabawie jestem o krok przed tobą!”

– Mój kumpel miał pod koniec tamtego roku ciężkie przejścia – tłumaczył Majk zaciekawionemu towarzystwu. – Został pobity, potem ktoś go zamknął w szafie…

– W szafie?! – zdumiały się dziewczyny.

– Tak, wyobraźcie sobie – westchnął ciężko Majk. – I to w szafie na szczotki.

– Majk, dobrze się czujesz? – zaśmiał się Kuba. – Wyspałeś się dzisiaj?

„Dobra, dość tego!” – pomyślała już całkowicie rozbawiona Lodzia. – „Przegiąłeś, stary durniu. Teraz ja dam czadu!”

Zrobiła zaniepokojoną minę i odłożywszy sztućce na talerz, chwyciła Karola za ramię.

– Nie słuchaj go, Karol – powiedziała gorączkowym tonem, puszczając do niego przy tym porozumiewawcze oko. – Jakieś farmazony opowiada, szkoda tego słuchać. W ogóle to najlepiej będzie, jak już stąd pójdziemy.

– Ej, Lodzia, no co ty?! – zaprotestowali natychmiast pozostali ku wyraźnemu zadowoleniu Majka. – Przecież dopiero co przyszliśmy, do osiemnastej jeszcze mnóstwo czasu!

Karol przyglądał jej się w zaskoczeniu.

– Naprawdę chcesz już stąd iść? – zapytał cicho, nie bardzo rozumiejąc, o co jej chodzi.

– Nie – szepnęła, pochylając się do niego mocno, aby Majk nie mógł nic usłyszeć. – Tak się tylko zgrywam. Potem ci wytłumaczę.

– Okej – odszepnął.

Patrzył na nią podejrzliwym wzrokiem, ale zgodnie z ich niepisaną umową nie zadawał żadnych pytań. Majk nie spuszczał z nich uważnego spojrzenia, tymczasem pozostali domagali się dalszego ciągu opowiadania.

– Nie dość, że go zamknięto – podjął Majk – to potem jeszcze ta sama osoba nasłała na niego policję i został aresztowany w mojej własnej knajpie.

– A skąd wiesz, że to ta sama osoba? – zdziwiła się Ewa.

– Kto to był? – zapytała Asia.

Lodzia gwałtownym ruchem odsunęła od siebie talerz i spojrzała na Majka.

– Czy mogłabym jeszcze coś domówić? – zapytała, udając, że koniecznie chce zmienić temat.

– Oczywiście – odparł z rozbawieniem. – Czego sobie życzysz, gwiazdeczko?

„Trzymaj się teraz, drabie jeden!” – pomyślała.

– Zastanawiam się właśnie – powiedziała powoli. – Po takim pysznym obiedzie przydałoby się coś dobrego na trawienie. Myślę, że strzelę sobie dzisiaj porządną whisky z lodem. Pół litra by wystarczyło… Chyba że macie jakieś fajne drinki na bazie whisky?

Całe towarzystwo, łącznie z Majkiem, wytrzeszczyło na nią oczy.

– Whisky? – zdumiał się Kuba. – Lodziu, ty pijesz takie mocne alkohole? I to pół litra naraz?

– Czemu nie? – wzruszyła ramionami, z trudem powstrzymując parsknięcie śmiechem na widok miny Majka. – Czasami lubię sobie porządnie golnąć, co nie, Karol? Macie gdzieś jeszcze tę kartę? Zerknę, co tam jest ciekawego w drinkach.

Karol przypatrywał jej się jeszcze bardziej podejrzliwie, choć nic nie mówił; Kubie, Jankowi i dziewczynom nieco opadły szczęki. Ewa podała jej kartę, nad którą Lodzia pochyliła się mocno, aby ukryć cisnący jej się na wargi uśmiech. Przeglądała z miną znawcy dział poświęcony drinkom, choć z nazw alkoholi rozumiała tyle samo, ile rozumiałaby na przykład z chińskich znaczków. Majk patrzył na nią jeszcze przez chwilę w zaskoczeniu, po czym uśmiechnął się lekko i w jego oczach pojawił się wyraz uznania.

– Zaraz każę ci przynieść całą butelkę – oznajmił. – Pół litra to mało, ale na szczęście mam też większe. Po co się rozdrabniać na jakieś tam drinki, polecisz sobie od razu po całości…

Odwrócił się w stronę baru i kiwnął ręką na kelnerkę, która natychmiast rzuciła swoją tacę na blat i podbiegła do niego.

– Gosiu, rzuć mi tu litrową butelkę Danielsa – powiedział z powagą. – Lodziu, może być?

Lodzia spojrzała na niego hardo, udając, że nazwa jest jej doskonale znana.

– Niech będzie – odparła stoicko. – Nie przepadam za Danielsem, ale dzisiaj mi wszystko jedno. Tylko dużo lodu poproszę.

Towarzystwo siedziało jak zaczarowane, przyglądając się obojgu w zdezorientowaniu. Majk pokręcił głową z uśmiechem, zerknął na swój telefon i zahaczył wzrokiem o drzwi wejściowe na salę, po czym znów zwrócił na Lodzię rozbawione spojrzenie.

– Gosiu, do tego dużo lodu – powiedział do kelnerki.

– Dobrze, szefie – uśmiechnęła się. – Zaraz przyniosę. Ile szklanek?

– Jedna – odparł beztrosko Majk, wskazując na Lodzię. – Tylko ta pani będzie piła.

Kelnerka spojrzała zdumiona na młodziutką, drobną dziewczynę z długim blond warkoczem, która niekoniecznie wyglądała na całkowicie pełnoletnią… Złożone zamówienie na litr whisky tak dalece kontrastowało z jej wyglądem, że kelnerka przez moment wpatrywała się w nią z niedowierzaniem. Nie zrobiła jednak żadnej uwagi.

– Jasne, szefie – kiwnęła głową i poszła w stronę baru.

(c.d.n.)