Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 5)

– No, ale wróćmy do prezentacji – podjął Majk, znów zerkając złośliwie na Pabla. – To jest Kuba, mój młody kuzyn, niby rodzina, ale jest na szczęście dużo mądrzejszy ode mnie – tu wszyscy wybuchnęli śmiechem. – To jego dziewczyna Asia, to Janek i Ewa… A to jest Karol.

Pablo, który z uśmiechem podawał po kolei rękę przedstawianym mu osobom, drgnął przy ostatnim imieniu, wymówionym przez Majka ze szczególnym naciskiem, spojrzał szybko na Karola i natychmiast spoważniał. Ów, wciąż wyraźnie zaintrygowany, podniósł się odruchowo z krzesła i obydwaj podali sobie ręce, mierząc się badawczym wzrokiem. Na chwilę zapanowało milczenie, po czym Karol cofnął rękę i uśmiechnął się lekko samymi kącikami ust.

– Ja cię pamiętam – powiedział powoli do Pabla. – Widziałem, jak cię wtedy zwijali. Chyba już rozumiem…

I spojrzał na Lodzię, która siedziała nadal na swoim krześle, wpatrując się nie do końca przytomnym wzrokiem w stojącą przed nią butelkę whisky. Pablo, który nie spuszczał z Karola wytężonego wzroku, również uśmiechnął się, choć prawie niedostrzegalnie. Stali przez chwilę całkowicie nieruchomo, jak dwa posągi odlane z brązu.

– Tylko bardzo panów proszę, bez mordobicia w moim lokalu! – zawołał ostrzegawczym tonem Majk, obserwując z rozbawieniem w oczach rozgrywającą się scenę.

– Ależ skąd – odpowiedział mu spokojnie Pablo, nadal nie odrywając od Karola przenikliwego wzroku. – My się nie będziemy bić.

– Oczywiście, że nie – przyznał Karol równie spokojnym tonem.

Pablo patrzył na niego jeszcze przez chwilę, po czym cofnął się o pół kroku, skłonił uprzejmie głowę i gestem ręki wskazał mu przejście między stolikami.

– Dwa słowa – powiedział stanowczo.

– Okej – kiwnął głową Karol.

Odeszli kilka kroków dalej i przystanęli, by rozpocząć rozmowę, obserwowani przez siedzących ciągle nieruchomo przy stoliku studentów, którzy nie odrywali od nich oczu nawet na sekundę. Majk tymczasem usiadł z powrotem na swoim krześle obok Lodzi.

– No i widzisz, co narobiłaś, gangsterko? – mrugnął do niej wesoło. – Jeden z nich może zaraz zginąć. Za którego trzymasz kciuki?

– A jak myślisz? – wzruszyła ramionami Lodzia.

– Pablo miał rację, że jesteś niebezpieczna jak brzytwa! – zaśmiał się, kręcąc głową. – A ja mu, głupi, nie wierzyłem! Jednak nie znam się na kobietach, jak babcię kocham! Chyba jeszcze muszę się dużo nauczyć…

– W twoim wieku powinieneś już dawno zakończyć edukację – odparła złośliwie.

Majk uśmiechnął się zaczepnie.

– Jestem zwolennikiem uczenia się przez całe życie, gwiazdeczko – oznajmił, przyglądając jej się z rozbawieniem. – To pozwala nabrać prawdziwej erudycji, a nie tylko jej pozorów.

„Jasne!” – pomyślała z politowaniem Lodzia. – „Dwóch lowelasów z filozoficzną duszą się dobrało… Jeden wielki poszukiwacz, Archimedes od siedmiu boleści. Co chwila jakaś eureka, a ja mam być kolejną. A drugi erudyta i zwolennik uczenia się przez całe życie… Jeden wart drugiego!”

– Erudycja to niestety jeszcze nie mądrość – zauważyła uszczypliwie. – Ale czymś się trzeba pocieszyć, skoro nie można mieć wszystkiego, prawda?

Majk roześmiał się serdecznie. Tymczasem Pablo i Karol wrócili właśnie do stolika. Obaj mieli spokojne, nieprzeniknione miny.

– Cóż, muszę już lecieć – powiedział Pablo do siedzącego przy stoliku towarzystwa. – Miło było was poznać. Może zresztą jeszcze się kiedyś spotkamy, ja u Majka bywam dosyć często.

Podał rękę Majkowi, a potem Karolowi, jeszcze raz mierząc go uważnym spojrzeniem, po czym nachylił się nad Lodzią.

– Zamienisz ze mną kilka słów, Lea?

– Dobrze, bandziorku – kiwnęła głową, wstając z krzesła nieco zaniepokojona.

(c.d.n.)