Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 6)

Odeszli na stronę i stanęli naprzeciwko siebie. Pablo wpatrywał się w nią z niemożliwym do opisania wyrazem twarzy, łączącym w sobie zachwyt, zafascynowanie, odrobinę zdziwienia, a także coś na kształt lekkiego niepokoju. Jego oczy lśniły w półmroku hipnotyzującym blaskiem… Na kilka cudownych sekund w zakochanym po brzegi sercu Lodzi zniknęły wszelkie smutki, wątpliwości, żale… Znów był tak blisko, stał przed nią… cały on w tym swoim eleganckim, perfekcyjnym garniturze… taki jedyny, idealny… ukochany!

– Okrutne stworzenie – pokręcił powoli głową. – Niegrzeczna dziewczynko. Więc spotykasz się z nim za moimi plecami?

Lodzia, choć rozpływała się z cichego szczęścia pod jego spojrzeniem, zebrała się w sobie i popatrzyła na niego z przekorną, nieco wyniosłą miną.

– Nie zapominaj, kto tu ma jaki status, szachraju. To raczej z tobą spotkałam się kilka razy za jego plecami. Ale zastępstwo ma to do siebie, że jest tylko stanem przejściowym.

Pablo patrzył na nią z lekkim, na wpół zaczepnym uśmiechem.

– Obiecałem ci przecież co innego, kochanie.

– Ale ja tobie niczego nie obiecywałam – zauważyła, siląc się na opanowany ton. – Ciągle uzurpujesz sobie jakieś prawa, a mnie nawet nie pytasz o zdanie.

– Mam cię zapytać, gwiazdeczko? – podchwycił natychmiast, zniżając głos.

Jego znajomy, aksamitny ton sprawił, że zadrżała od stóp do głów. Pokręciła szybko głową przecząco, odwracając oczy.

– Nie, lepiej nie – szepnęła z niepokojem.

Pablo przyglądał się przez dłuższą chwilę w milczeniu jej zmienionej, rozedrganej emocjami twarzy, spuszczonym oczom i leciutko rozchylonym ustom, przez które zdawała się łapać odrobinę przyśpieszony oddech. Jego oczy rozbłysły jeszcze mocniej, napełniły się namiętnym ogniem… jednak twarz przybrała łagodny, niemal tkliwy wyraz.

– Nie, Lea, jeszcze teraz nie zapytam – powiedział cicho. – Za dobrze wiem, co bym usłyszał w odpowiedzi. Ale nadejdzie taki dzień, kochanie… dzień, w którym zdejmiesz ze mnie wreszcie te twoje klątwy i limity… A na razie moja gwiazdeczka przyjdzie w sobotę do Majka, prawda? – dodał innym, wesołym tonem.

Lodzia uśmiechnęła się przekornie, wciąż nie podnosząc na niego wzroku.

– Mówiłam ci, że jeszcze nie wiem, Pablo. Ale raczej się nie zdecyduję. Nie mogę tak ciągle łamać regulaminu.

– Zaprosiłem przed chwilą Karola – oznajmił spokojnie. – Będzie ci towarzyszył.

Spojrzała na niego natychmiast, zaskoczona.

– Naprawdę? – wyszeptała z niedowierzaniem.

– Naprawdę, kociaku – uśmiechnął się na widok jej zdumionej miny. – Wiem, że to mój główny rywal i powinienem rzucić się na niego z pięściami bez ostrzeżenia, jak ten twój szkolny wielbiciel na mnie… Ale przyjąłem inną strategię. Bardzo mi zależy na twojej obecności w sobotę i wolę, żebyś przyszła z nim, niż nie przyszła wcale.

Znów spuściła oczy, nie wiedząc, co odpowiedzieć. To zdumiewające ustępstwo z jego strony musiało mieć jakieś drugie dno, choć na razie nie była w stanie go odkryć… A może nie było drugiego dna? Może po prostu było tak, jak mówił?

– Przyjdziesz z nim, prawda, Lea? – zapytał Pablo, pochylając się ku niej mocniej.

Odurzona jego bliskością Lodzia wbiła wzrok w zapięty guzik jego ciemnej, nienagannie skrojonej marynarki. Ogarnęło ją nagłe, płomienne pragnienie znalezienia się jak najbliżej niego, zarzucenia mu rąk na szyję, wtulenia się w jego ramiona, oparcia głowy na jego piersi, jak wtedy, na studniówce… Ale to było niemożliwe. Był tak blisko, stał tuż przed nią, a nie wolno jej było nawet o tym pomyśleć! Lecz oto nadarzała się okazja, by zobaczyć go znowu, pobyć blisko niego trochę dłużej… Wystarczy, że przyjdzie w sobotę do Anabelli z parawanem w postaci Karola, który przecież o nic jej nie będzie wypytywał… Wielka Triada będzie zachwycona ich kolejnym wspólnym wyjściem…

Pokiwała głową w zawahaniu.

– Jeśli on rzeczywiście zgodzi się iść ze mną, to przyjdę.

– Obiecujesz? – zapytał poważnie Pablo.

Pokiwała znowu głową.

– Obiecuję.

– Spójrz na mnie, skarbie.

Podniosła posłusznie wzrok, napotykając jego spojrzenie, łagodne i pełne światła.

– Pamiętasz, co mi obiecałaś przed walcem na studniówce? – zapytał szeptem, patrząc jej prosto w oczy. – Zobaczysz jeszcze, Lea… ja z tych kilku minut zrobię nieskończoność.

Po czym stanowczym gestem sięgnął po jej dłoń i podniósł ją do ust.

– Muszę lecieć na górę, kochanie – powiedział neutralnym tonem. – Zostawiłem w gabinecie klientkę, dałem jej dokumenty do czytania, już pewnie dawno skończyła… Czas wracać do roboty. A ty bądź grzeczną dziewczynką i nie pij mi tu żadnej whisky! – zaśmiał się, grożąc jej żartobliwie palcem. – Nawet nie próbuj odkręcać butelki, już same opary są niebezpieczne dla takich małych kociaków. Do soboty, gwiazdeczko.

– Trzymaj się, bandziorku – uśmiechnęła się Lodzia.

Jeszcze przez moment patrzył na nią oczami, z których bił nieziemski blask. Potem ukłonił jej się lekko, odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia, lawirując zwinnie między przepełnionymi stolikami. Śledziła zachłannym wzrokiem każdy ruch jego zgrabnej, elegancko ubranej sylwetki o harmonijnej linii ramion, jakby chciała na zawsze wyryć sobie w pamięci każdy jej szczegół… W drzwiach odwrócił się jeszcze i twarz rozjaśniła mu się, gdy znów napotkał jej oczy. Uśmiechnął się do niej, skinął jej ręką i wyszedł. Przez chwilę miała wrażenie, jakby na planecie Ziemia nagle zgasło słońce.