Lodzia Makówkówna - Rozdział XIII (cz. 9)

– To co, brygada, zwijamy się? – zapytał Janek, odsuwając pusty kufel na środek stołu. – Już trzy po osiemnastej, zaraz i tak nas wygonią.

– Tak, poprosimy o rachunek i lecimy – odparł Kuba, dając z daleka znak kelnerce.

Kiwnęła głową i wyszła na zaplecze.

– Karol, na serio idziecie z nami do „Bajki”? – upewniła się Asia, spoglądając spod oka na Lodzię.

– Oczywiście – uśmiechnął się Karol. – Lodzia nabrała wielkiej ochoty na to kino, a ja muszę przecież spełniać zachcianki królowej.

Lodzia roześmiała się i pogroziła mu palcem.

– Nie bądź złośliwy, bo załatwię cię jak Majka – ostrzegła go wesoło. – Wszyscy uparli się dziś, żeby mi dokuczać, ale ja się tak łatwo nie dam!

– No i patrzcie, taka mała, a jaka ostra! – zaśmiał się Kuba. – Musimy częściej umawiać się z nimi na spotkania, nie, dziewczyny? Można przy tej okazji poznać bardzo ciekawych ludzi…

Podeszła kelnerka.

– Nie będzie rachunku – oznajmiła. – Szef kazał was tylko pozdrowić i przekazać, że zamówienie jest na koszt firmy. Ma u tej pani dług za pracę w kuchni – wskazała na Lodzię.

– Za pracę w kuchni? – zdumiało się towarzystwo, znów patrząc na Lodzię w osłupieniu.

– W porządku – uśmiechnęła się swobodnie. – Proszę przypomnieć szefowi, że jest mi jeszcze winien litrową butelkę Danielsa. Upomnę się o nią przy odpowiedniej okazji.

Kelnerka kiwnęła głową z uśmiechem i odeszła.

– To jak, idziemy? – zapytała Lodzia jak gdyby nigdy nic.

– No, Lodziu – pokiwał głową Janek, patrząc na nią z uznaniem. – My naprawdę musimy częściej się z tobą umawiać…

*******

Niespodziewane spotkanie w Anabelli jeszcze mocniej wypełniło Pablem zbolałą duszę Lodzi… Po pamiętnej scenie w samochodzie nie mogła i nie chciała zwolnić go ze szlabanu na telefony i spotkania w cztery oczy, trzymała się kurczowo tej decyzji powodowana rodzajem instynktu samozachowawczego, który chronił ją przed całkowitym wejściem w ogień i spaleniem się w nim na popiół. Jednak podobnie jak krótka chwila jego obecności, kiedy przyniósł jej konwalie na Dzień Kobiet, tak i tych kilkanaście minut, które spędził w poniedziałek na dole u Majka, były dla niej źródłem niebiańskiego szczęścia, cudownym prezentem od losu. Nie myślała już o radykalnym zerwaniu z nim kontaktu, zbyt dobrze wiedziała, że to się i tak nie uda… Właściwie nie miała żadnego pomysłu na to, co powinna robić dalej. Jedno było pewne – z każdym dniem kochała go coraz mocniej.

W chwilach, kiedy go widziała, kiedy był blisko, kiedy patrzyła mu oczy i słuchała jego głosu, nie liczyło się zupełnie to, jakie miał wobec niej zamiary i co będzie dalej. Liczyła się tylko teraźniejszość, która zmiatała wszystko jak pustynny wiatr… W myśl zasady carpe diem Lodzia odkładała na te krótkie chwile wszelkie złe wizje, zatracając się w słodyczy, jaką przepełniał ją jego widok, rozkoszując się świadomością, że choć przez drobny okruch czasu może przy nim być i sycić się jego bliskością. Kiedy jednak znikał jej z oczu, wracała tęsknota i poczucie pustki, nieubłagany magnes ciągnący ją ku niemu znów zaczynał dręczyć, a rozterki duszy odzywały się ze zdwojoną mocą.

Przyjacielska intryga, którą przeprowadził Majk i której sama była celem, choć zabawna sama w sobie, napełniła jej myśli dodatkowym smutkiem. Był to kolejny dowód na to, że Pablo i jego zaufani kumple chętnie pomagali sobie także na tym froncie – zapewne działali tak nieraz, wspólnie osaczając wybraną ofiarę. Był to również kolejny dowód na to, jak bardzo Pablo zaangażował się w tę sprawę, jak mocno mu zależało, żeby ją zdobyć. Kto wie, czy nie okazała się jednym z oporniejszych materiałów w całej historii jego doświadczeń? Może to dlatego, niesiony męską ambicją i instynktem łowcy, tak zintensyfikował wysiłki? Jak on na nią patrzył! Wszyscy już to widzieli. Te jego hipnotyzujące oczy…

I te jego słowa! Od początku starała się od nich dystansować, nie brać ich sobie do serca. Pamiętała, że to tylko słowa, słowa, słowa… cięta broń wytrawnych donżuanów, słodka trucizna, którą wlewali w uszy swoich ofiar, aby potem wycofać się cynicznie ze wszystkiego, co im nagadali. Tak jak ów porucznik w pięknym mundurze prawiący słodkie słówka nieszczęsnej Michalinie… A jednak każde ze słów Pabla pozostawiało w sercu Lodzi jakiś ślad, drążyło je jak kropla kamień. Za bardzo go kochała, żeby pozostać obojętną na czułości, które jej prawił, i na te miękkie modulacje jego głosu, które obezwładniały jej zmysły.

Rozterki jej szaleńczo zakochanego serca, rozdartego między płomiennym pragnieniem bliskości ukochanego mężczyzny a wszechogarniającym ją poczuciem beznadziei, wyczerpywały powoli siły Lodzi. Przemęczona szkołą, nauką do matury, nieprzespanymi nocami wypełnionymi tęsknotą, obciążona dodatkowym stresem wynikającym z sytuacji w domu i całego absurdu planowanych zaręczyn z Karolem, od kilku tygodni jedząca jak koliber dziewczyna coraz bardziej bladła, mocno schudła i powoli traciła odporność, a choć starała się na co dzień zachować uśmiech i pogodną twarz, czuła narastające osłabienie, które sprawiało, że każdego dnia coraz ciężej było jej wstawać z łóżka do szkoły.