Lodzia Makówkówna - Rozdział XIV (cz. 1)

W sobotni poranek siedemnastego marca Lodzia obudziła się z potwornym bólem gardła i wysoką gorączką, co natychmiast uruchomiło alarm w całym domu. Wielka Triada na wyścigi znosiła jej do pokoju najrozmaitsze domowe medykamenty, począwszy od babcinego soku malinowego, przez rozgrzaną sól w skarpecie Ciotki Lucy aż po naparstek czerwonego wina własnej roboty, które w przekonaniu Mamusi było najlepszym antidotum na wszystko. Niestety, wino jeszcze bardziej ją rozgrzało i gorączka wzrosła na tyle, że trzeba było uciec się do łagodnych środków farmakologicznych typu aspiryna, to jednak również nie pomogło i po południu dziewczyna była już w naprawdę złym stanie. Gorączka nie ustępowała, gardło bolało ją coraz bardziej, a w dodatku była tak słaba, że ledwie mogła ruszyć ręką.

Szybka rodzinna narada zakończyła się jednoznacznym wnioskiem – Lodzię musi jak najszybciej zobaczyć lekarz. Ponieważ była zbyt osłabiona, aby wstać z łóżka i pojechać do przychodni, a w weekend możliwości skorzystania z usług służby zdrowia były dodatkowo ograniczone, Mamusia wezwała na prywatną wizytę znajomego lekarza, który od lat leczył kłopoty sercowe Babci.

– Muszę powiadomić Karola – jęknęła cicho rozgorączkowana Lodzia, kiedy Wielka Triada w zaaferowaniu szykowała ją na wizytę lekarza, układając jej pod głową świeżo przewleczone poduszki. – Mieliśmy jechać dzisiaj…

– Leż spokojnie, Lodziu, nic nie mów, ja zaraz zadzwonię do Emilii – obiecała troskliwym tonem Mamusia. – Ona wszystko przekaże Karolkowi, to przecież oczywiste, że nigdzie dzisiaj nie pójdziecie… Ty się w ogóle tym nie zajmuj, dziecino, nawet się nie ruszaj, już i tak jesteś osłabiona.

Lodzia uznała, że to słuszna rada, i cała rozdygotana opadła na poduszki. Od rana wiedziała, że nie pójdzie dziś do Anabelli, po głowie krążyła jej myśl, że powinna uprzedzić o tym Karola i Julkę, jednak nawet nie miała siły sięgnąć po telefon, leżała niemal bezwładna, walcząc z wysoką gorączką.

– Ja pójdę na dół i zadzwonię do nich, Zosiu – zaoferowała się Babcia.

„Zadzwońcie…” – pomyślała słabo Lodzia. – „Powiadomcie go…”

Kiedy przymknęła oczy, w głowie nagle jej zawirowało i zdało jej się, że frunie w jakąś dziwną przestrzeń. Otoczyła ją biaława, mleczna mgła… Przed oczami, jeden po drugim, migały jej obrazy różnych znajomych miejsc… szkolny korytarz, przystanek, z którego wracały z Julką do domu, ukwiecony ogródek przy domu… Nagle wszystko znikło i rozmyło się. Na tle tej samej mlecznej mgły zobaczyła ukochane, ciemne oczy… patrzyły na nią tak przenikliwie i tak czule… były pełne nieziemskiego światła… Gwiazdeczko – mówił łagodnie odbijany echem jego niski, ciepły głos. – Moja mała dziewczynko…

– Bandziorku – jęknęła, odkręcając w bok na poduszce rozgorączkowaną twarz. – Mój kochany…

– Co ona mówi? – zdumiała się Mamusia, nachylając się czujnie nad łóżkiem.

– Nie wiem, Zosiu – odparła równie zdziwiona Ciotka Lucy. – Chyba coś bredzi w gorączce… Ale niedługo będzie doktor, dzwonił i powiedział, że zaraz wyjeżdża do nas.

W umyśle Lodzi majaczyły się kolejne obrazy. Studniówkowy walc… biała, wilgotna od potu koszula, w którą z rozkoszą wtula twarz… cudowny dotyk jego ciepłego policzka na jej skroni… obezwładniający jak narkotyk uścisk jego ramion… Obiecaj mi, że będziesz tylko moja – szeptał gorąco ten sam najdroższy głos. – Tylko moja… moja… moja…

– Twoja! – niemal krzyknęła. – Tylko twoja – dodała cichutko, łapiąc powietrze spierzchniętymi wargami. – Obiecuję…

– Ona naprawdę bredzi! – przestraszyła się Mamusia. – Podaj mi termometr, Lucy, ja jej jeszcze raz zmierzę temperaturę… I chyba damy jej jeszcze aspiryny.

Teraz patrzyły na nią ciemne, poważne oczy pozbawione światła. Mylisz się, Lea – szemrał w jej uszach niski, cichy głos. – Mylisz się… cholernie się mylisz…

– Nie, nie! – szeptała, miotając się po poduszce. – Nie mylę się! Niestety! Tak bardzo bym się chciała mylić… tak bardzo, mój bandziorku…

Mamusia spojrzała ze zgrozą na Ciotkę Lucy.

– No, na szczęście już jedzie pan doktor! – zawołała Babcia, wpadając jak po ogień do pokoju Lodzi. – Dzwonił przed chwilą, Mareczek po niego wyjdzie… A ja nie mogę się dodzwonić do Emilii, Zosiu, próbowałam trzy razy i nie odbierają. Może ty jeszcze spróbujesz za parę minut?

– Spróbuję – skinęła głową Mamusia. – Przecież Karolek już się pewnie wybiera po Lodzię, musimy ich koniecznie uprzedzić…

– Trzeba pokroić pomidory! – domagała się słabym głosem Lodzia. – Nie, dżinnie… moich życzeń nie da się spełnić… Whisky z lodem poproszę!… Przykro mi, muszę to zdezynfekować jodyną… będzie szczypało… Ach, nie, lepiej niech pan nie schodzi po tej kracie… jeszcze pan stąd zleci! O tak, zatańczmy rock’n’rolla… mamy tylko kilka godzin…

– Ona przecież bredzi! – zaniepokoiła się Babcia. – Słyszysz to, Zosiu? Co ta dziecina wygaduje? Z nią jest naprawdę bardzo źle!

– Biedactwo – szepnęła Ciotka Lucy.